Kirkjublaðið - 31.10.1953, Síða 4

4
KIRKJUBLAÐIÐ
LÍKRÆÐA
Flntt í Dómkirkjunni af séra Jóni Auðuns, dómprófasti
Húskveðja ...
Framh.
unnast, fær aldregi eilífð að-
skilið“. Væri ekki svo, mundi
Jesús þá hafa sagt: Ekki mun
ég skilja yður eftir munaðar-
lausa. Ég kem til yðar — og þér
munuð sjá mig, því ég lifi og
þér munuð lifa.
1 þessari von, þessari trú,
viljum vér öll leita styrks og
huggunar á þessari viðkvæmu
stund. 1 þessari von, þessari trú,
kveðja ástvinirnir hinn látna
eiginmann, föður og bróður og
afa og tengdaföður með heitri
þökk fyrir allt. 1 þessari von,
þessari trú, kveðja vinirnir vin-
inn sinn látna, prestarnir bisk-
up sinn, þjóðin ástsælan leið-
toga.
Og í þessari von, þessari trú,
þessari björtu vissu, sem hinn
látni biskup nú hefir sjálfur
reynt, kveður hann, „heimilis-
prýðin“ heimili sitt í hinnsta
sinn, þetta heimili, þar sem
hann lifði og átti sínar hugljúf-
ustu stundir, kveður eiginkonu
sína og börn og barnabörn, syst-
ur, tengdafólk og vini, nær og
Náð sé með yður og friður
frá Guði föður vorum og
Drottni Jesú Kristi. Amen.
Á þessari minningar- og
kveðjustund, þegar oss býr sorg
og söknuður í hjarta, viljum vér
leita oss huggunar og styrks í
orði Drottins og fyrirheitum
hans, því að orð hans er lampi
fóta vorra og ljós á vegi vorum.
Vísa mér vegu þína Drottinn,
kenn mér stigu þína.
Lát mig ganga í sannleika
þínum og kenn mér,
Því að þú ert Guð hjálpræðis
míns,
á þig vona ég liðlangan dag-
inn.
Minnst þú miskunnar þinnar,
Drottinn, og kærleiksverka, því
að þau eru frá eilífð.
Sálm: 25. 4—6.
Því að svo elskaði Guð heim-
inn að hann gaf son sinn ein-
getinn, til þess að hver, sem á
hann trúir, glatist ekki, heldur
hafi eilíft líf. Því að ekki sendi
Guð soninn í heiminn til þess að
hann skyldi dæma heiminn,
heldur til þess að heimurinn
skyldi frelsast fyrir hann.
(Jóh: 3. 16—18)
Verið í mér, þá verð ég líka
1 yður. Eins og greinin getur
ekki borið ávöxt af sjálfri sér,
nema hún sé á vínviðnum, þann-
fjær, og þakkar allt hið liðna.
Yfir þeim kveðjum skal vera
bjart og hlýtt. Engin orð, aðeins
ljúfsár blær, sem vermir að
innstu hjartarótum.
Sorgin og ástin hvísla: Það er
svo sárt að geta ekki framar
gert neitt fyrir hann.
En trúin svarar: Sá, sem vér
elskum, er aldrei misstur. Hann
lifir og heldur áfram að muna
oss og elska. Enn getum vér gert
ótalmargt fyrir hann. Enn get-
um vér glatt hann með því að
starfa í hans anda, hlúa að og
vernda í annarra brjóstum og
í eigin sál allt það, sem honum
var dýrmætast og helgast. Og
til þess hjálpi oss Guð og hans
heilaga orð.
Æðstur drottinn, faðir ljóss
og lífs, blessi þessa stund, blessi
hann, sem hér er kvaddur með
söknuði og trega, en í trú og
von, blessi eiginkonu hans og
börn og ástvini alla, blessi þetta
heimili, sem nú drúpir í sorg,
blessi allt og alla, sem honum
þykir vænt um, hina íslenzku
kirkju og íslenzku þjóð.
í Jesú nafni,
Amen.
ig ekki heldur þér, nema þér sé-
uð í mér. Ég er vínviðurinn, þér
eruð greinarnar. Sá, sem er í
mér og ég í honum, hann ber
mikinn ávöxt, því að án mín get-
ið þér alls ekkert gjört.
(Jóh: 15. 4—6)
Hver, sem elskar mig, mun
varðveita mitt orð, og faðir
minn mun elska hann og til hans
munum við koma og gjöra okk-
ur bústað hjá honum . . .
Frið læt ég eftir hjá yður,
minn frið gef ég yður, ekki gef
ég yður eins og heimurinn gef-
ur. Hjarta yðar skelfist ekki né
hræðist.
(Jóh: 14. 23, 27).
Mismunur er á náðargáfum,
en andinn hinn sami; mismunur
er á embættum og Drottinn hinn
sami og mismunur er á fram-
kvæmdum, en Guð hinn sami,
sem öllu kemur til leiðar í öllum.
(I. Kor. 12. 4—6)
Enginn af oss lifir sjálfum
sér og enginn deyr sjálfum sér,
því að hvort sem vér lifum, lif-
um vér Drottni, eða vér deyjum,
deyjum vér Drottni; hvort sem
vér þessvegna lifum eða deyjum,
erum vér Drottins.
(Rom: 14. 7—8)
Lofaður sé Guð og faðir
Drottins vors Jesú Krists, faðir
miskunnsemdanna og Guð allrar
Við líkbörur herra biskupsins
yfir Islandi svífa mér margar
myndir fyrir sjónum. Ég man
hann fyrst sem fermingarföður
og sóknarprest. Ég man hann
síðast sem biskup og vin.
Ég sé fyrir mér ungan prest
og nú er messudagurinn hans
úti í Bolungarvík, langa leið frá
heimilinu hans á ísafirði. Á
Djúpinu byltist hrönn við hrönn
hrynjandi sjóir með drifhvítu
trafi banna veikum báti leiðina.
En ungi presturinn býr sig samt
að heiman. Fótgangandi fer
hann fleiri klukkustunda gang
yfir urðir og klungur, yfir svell-
bólgin björg, yfir ófærur og ill-
ræmdan veg. 1 kirkjuna sína
kemur hann á réttum tíma, og
þessa ferð er hann búinn að
fara svo oft, að sóknarfólkið er
hætt að undrast prestinn, sem
lætur engar hættur tálma för
sinni, þegar skyldan býður að
heilagt messuembætti skuli
flutt. Löngu síðar kom hann
sem biskup á þesar slóðir, þegar
hinn hættulegi vegur til Bolung-
arvíkur var opnaður, og vígði
mikinn steinkross, sem reistur
hafði verið þar, sem hættan á
veginum er mest. Það biskups-
verk vann hann með sérstakri
gleði, því að sjálfur var hann
sannfærður um, að fyrir kraft
krossins hefði hann þrásinnis
komið heill til byggða úr þessum
ferðum. Þegar ég skoða þessa
mynd af herra Sigurgeiri Sig-
urðssyni, sé ég fyrir mér karl-
mennið, fullhugann, ég sé fyrir
mér biskup, klerk og mann, sem
var postula Drottins að skapi,
postulanum, sem reit: „Verið
ekki hálfvolgir í áhuganum,
veriá brennandi í andanmn“.
„Allt hjá yður sé í kærleika
gjört“.
„Brennandi í andanum“, —
ekkert lýsir honum betur, því
að aldrei gaf hann sér næði til
huggunar, sem huggar oss í sér-
hverri þrenging vorri, svo að
vér getum huggað aðra í hvaða
þrenging sem er með þeirri
huggun, sem vér höfum sjálfir
af Guði hlotið. Því að eins og
þjáningar Krists koma í ríkum
mæli yfir oss, þannig kemur og
huggun vor í ríkum mæli fyrir
Krist.
(II. Kor. 1. 3—5)
Láttu mig, Drottinn, lofa þig,
með lofi þínu hvíla mig,
Ijósið í þínu Ijósi sjá,
lofa þig strax sem vakna má.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér;
sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Amen.
að láta hjartað kólna. Vér telj-
um æviár hans 63, en þó varð
líf hans í rauninni miklu lengra,
svo miklu lengra sem líf hans
var fyllra af eldi og starfi en
flestra annarra. Og nú sjáum
vér líf hans liðið eins og leiftur,
eins og leiftur 63 hvíldarlaus ár.
Hann hlaut að deyja eins og
hann dó, því að hjartað brann
með hamslausum loga, unz það
brast.
Andlátsfregn hans vakti ó-
venjulegan harm. Um það bera
vitni samúðarkveðjurnar, sem
til biskupsfrúarinnar hafa
streymt frá innstu afdölum,
yztu nesjum og eyjum, af landi
og sjó, frá öðrum löndum og
álfum. Sársauki mikill greip oss
við andlát hans, en hann dó
fögrum biskupsdauða. Þrátt
fyrir andmæli vina sinna fór
hann erfiða ferð vestur á land'.
Er heim var komið, var hann
að störfum í skrifstofu sinni til
hádegis. Hann sat á tali við vin
sinn heima eftir hádegisverð,
fann snögga breytingu, stóð
upp. Hann tók af sér tákn em-
bættis síns, biskupskrossinn,
lagði hann á skrifborðið, gekk
hratt upp í svefnhús sitt og var
látinn fáum mínútum síðar, en
kona hans og dætur stóðu við
sæng hans.
Hvaðan kom honum þessi eld-
ur, sem hlaut að falla í fölskva
eins og logi eða leiftur, sem
deyr? Eldinn kveikti honum
heilög hugsjón, og sú hugsjón
var kristin kirkja. Þessi hug-
sjón gaf honum líf, og hún
dæmdi hann einnig til dauða.
Raunar var hann góðum hæfi-
leikum gæddur, en þó ekki fram
yfir marga aðra menn. En hug-
sjónin stækkaði hann, með
henni óx hann. 1 eldlegu starfi
fyrir kirkju sína sannreyndi
hann orð lausnarans, að sá, sem
týnir lífi sínu fyrir Krist, mun
finna það.
Um einn af afreksmönnum
liðinnar aldar sagði séra Matt-
hías: Hann elskaði ísland til
dauðans „með svo undarlega
djúpri og helgri ræktarelsku,
sem óvíst er að nokkur þeirra,
sem þekkti hann, viti dæmi til“.
Herra Sigurgeir biskup elskaði
landið, hann elskaði þjóðina,
sem hann átti að gegna æðstu
hirðisskyldunni fyrir, en vegna
þess, hve sannfærður hann var
um, að hamingja þjóðarinnar
væri undir því komin fyrst og
fremst, að hún væri kristin þjóð,
elskaði hann kirkju landsins
„svo djúpri og helgri ræktar-
elsku, sem óvíst er að nokkur
þeirra, sem þekkti hann, viti
dæmi til“. Það sáu söfnuðir hans
vestur við Djúp, sem nú drúpa
höfði með harmi og hafa sent
fulltrúa sína hingað til að vera
Framh. á næstu síðu.
Ritningarorð og sálmavers
Lesin í Dómkirkjunni af séra Óskari J. Þorlákssyni,
dómkirkjupresti