Hörður - 01.02.1939, Blaðsíða 5

I
I
-5-
neð tSleraugu og hnút í hnakkanun, og
kennorar. Kennslukonurnar horfðu neð
vanþoknun’áétuttbuxurnar okkar og
beru leggina og hafa án efa ekki virt
okkur hatt. Við lögðun af stað kl. 8
í hræðilegun kassabíl, sen hristist
svo agal^ga að naður sat aldrei kyr á
sana stað, heldur skrölti innan \in
allan bíl. A leiðinni var heilnikið
sungið, og kon þar fran fjöldi tóna
sen ekki er getið un í söngfræðinni.
Þegar við höfðun skrölt dálítið upp
fyrir Hveradali var nunið staðar og
stigið úr bílnun og haldið af stað
gan^andi. Var ferðinni^heitið í Rauf-
arholshelli, ef hann þá findist. Það
var erfitt að ganga hraunið, og eftir
■fcveggja stunda gang hefðu flestir kos-
ið að sjá áfangastað. En því var nú
ekki að heilsa. Þegar við höfðun rölt
í þrjá tína fundum við hellirinn. Vnr
það nú sanþykkt í^einu hljóði að sest
^rði að snæðingi áður en gengið yrði
í hellirinn, og pokarnir^svo skildir
eftir fyrir utan. Gekk nú á öllun
qsköpunun meðan borðað var, en þá að
iriestu slysalaust. ^Að ^því loknu var
okkur skipt í þrgá hópa og hverjum hóp
fen^ið logandi kertia Við ásta lentum
í hop neð tveinur kennslukonun og ein-
un kennara. Svo hófst hellisgangan,
sen reyndar varð nú nokkurskonar
píslarganga. Ekki var nú hellirinn á-
rennilegur, fullur af ís og grjóti og
koldimnur. Við flöktandi kertaljósið
liktust ísdrönglarnir vofun sen risu
upp úr myrkrinu. Hellirinn er 2 1/2
kn. a lengd, neð 2-3 ranghölun.Ekki
höfðun við farið lan^t þegar við
Asta^vorum orðnar bloðugar á höndun
og fótum og bólgnar af kulda. Það var
eltki laust við að við lituia öfundar-
augun á kennslukonurnar, sen voru í
ullarsokkun og án efa í ullarbuxun.
Eftir svo_sen klukkutína gang slokkn-
aði a kertinu. og okkur til nikillar
skelfingar var enginn neð eldspýtur.
Við hropuðum á^hina, en^fengun ekk-
ert svar.^Við ákváðum ^á að snúa við
og finna útgang. Fór nu karlnaðurinn
fyrstur og hugðist að leiða okkur á
rótta braut. En ég hafði nú haldið að
karlnenn væru ekki vel til þess falln-
ir. En é^ varð nú að finna nig í því
eins og a stóð. Vont^hafi verið að
ferðast þarna neð ljós, en í nyrkr-
inu var það hræðilegt. Við ultun og
rakun okkur á, og allar nögulegar
kvalir liðun við bæði á sál og líkama.
Við urðun nest að skríða á fjórun
fótun. Enginn nælti orð frá munni
og ekkert rauf þögnina nena við og
við angistaróp kennslukvennanna þegar
þær héngu fastar á pilsunun, eða
kröftugt blótsyrði frá Ástu, þegar
hún rak sig of^hrottalega á. Allt í
einu varnaði hár og breiður veggur
okkur^áframhalds. I staðinn fyrir að
verq á leið út, eins og við héldun,
höfðun við^alltafi gengið inneftir
og vorun nú konin inn í botn. Við
urðum öll skelfingu lostin. Kennslu-
konurnar tóku að biðja fyrir sérr og
ég fór að velta því fyrir nér, hvort
ég ætti ekki að fara neð það sen ég
nyndi úr faðirvorinu. Karlnaðurinn
tók neð skjálfandi röddu að hug-
hreysta okkur, en tókst varla að hug-
hreysta sjálfan sig. Skyndilega lust-
un við öll upp fagnaðaropi, því í
fgarska gat að líta lgósglætu sen
nalgaðist okkur óðfluga, Voru þetta
hinir, sen farnir voru að leita okk-
ar. Höfðun við lent í einun ranghal-
anun og hrin^snúist þar. Voru hinir
flokkarhir bunir að^fara inn £ botn
og út aftur. Gekk nú ferðin vel út^
En ofbirtu fengun við í augun þegar
við aftur litun da^sbirtuna. Vorum
við búin að vcra hatt á fjórða tíma
í hellinun. Við vorun illa útleikin,
öll rifin og skítug. Var nú farið að
rigna svo við flýttun okkur að borða
og héldun af stað hein. Við lentun
á veginum nóts við Skíðaskálann, og
var það lan^t fyrir neðan bílinn.
Foruiq við þa heim í skálann til ^ess
að fá okkur kaffi á^neðan bílstýor-
inn sótti bílinn. Tók skapið nú að
stxga, en það hafði sigið að nún
við allar hörnungarnar. K heiml'eiðinni
sungun við af krafti niklun. Við kon-
un í bæinn kl. 7 1/2. Við ivsta flýtt-
un okkur hein eftir öllun nögulegun
hliðargötun, því ekki er að vita
hvaða afleiðingar það hefði haft,ef
við hefðun nætt "svemiríunun" svona
útlítandi.
H. S.