Jólagjöfin - 01.12.1939, Blaðsíða 8

-8.-
S J ÓMaNNALJ ó d
Ýtar hraustir raenn úr vör
kjark og drengskap eiga.
Rennur^að Þeim alda snör,
vill Þa alla feiga.
Sumir ^kki gæta að Því.,
og barattu annara manna
meðan sjomenn standa
faðmlögum kaldra hranna
Gunnar H. ólafsson.
FERDA3AGA.
í vor um Það leyti sem lournar voru að koma til landsins,
for eg í skemtiför austur í Holt í Rangarvallasýslu. Eg for a. Þrja
bæi í Holtunum, Meiri-Tungu, Brekkur og Efri-Rauðalæk. Eg kom-lika
Þar, sem verið var að byggja nýbýli, a vestri bakka Ytri Rangar&'
pað var ekki farið að skíra nýbýlið. $ austur leiðinni vorum við 5
í bílnum fyrir utam bílstjorann. Pað atti að vera^dansleikur um
kvöldið 1 Kambsrett og Þangað feklc eg að fara og Þotti gaman.
__Gu ðr ún _ Guð mundsdottir.
Á S A,
Einu sinni var tolpa, sem het Ása. Hun var atta ara
og atti heima í sveit. Jinu sinni atti hún að^sækja vatn fyrir
mömmu sína.^ HÚn var í nyjum kjol. En Þegar hun var að sækja vatníð,
Þa mi^sti hún fötuna ofan í Lrunninn, og Þa datt hun n^ður i brunninn,
en naði í bakkann og kallaði a hjalp. pað var hundur a bænum sem het
Seppi, og hann var besti^vinur Ásu. Hann heyrði til hennar og hljop
að brunninum^ beit í kjolinn hennar og^togaði hana upp ur. Ása var
farin að skjalfa af kulda. Svo hljop hún heim og sagði mömmu sinni
fra öllu. SÍðan for hún i Þur föt, og upp fra Þessu var hun aldrei
latín sækja vatn í brunninn.
Ólöf H. Sigurðardottir.
8 K J a L D A.
Einu sinni voru hjon. pau voru mjög fatæk og attu aðeins
eina kú, som het Skjalda. Pau attu einn son, sem hot Sveinn^ Peim
Þotti mjög vænt um Svein og Skjöldu. Skjalda var afbragðs kyr og komst
oft í tuttugu merkur, og Þotti bæði hjonunum og Svejni mjög vænt ura
hana. Faðir Sveins stundaði skogarhögg og Sveinn hjalpaði honum,
Stundum for hann í kaupstaðinn, og fekk Þa Sveinn að^fara meö honum,
Par bjo aðalsmaöur, sem het Hans, o^ var hann mjög nkur og atti mikið
land og búpening. Faðir Sveins var i miklum skuldum við Hana og gat
ekki borgað. Einu sinni hotaði Hans að taka jörðina og Skjöldu,efl hann
borgaði ckki, og uröu Þau öll hrygg vfir Því . Eitt sinn var Sveinn að
grafa dalitla gryfju með nýrri reku, sem pabbi hans hafði smíðað handa
honum. Þa fann hann dalítinn jarnkassa. Kann hl^op^heim með kassann
og sýndi pabba sxnum hann. Hann opnaði hann, og ut ur honum ultu gull-
peningar. Pau urðu heldur en ekki glöð, og faðir Sveins borgaði allar
skuldirnar, sem hann skuldaði Hans„ Og svo lifðu Þau bæði vel og
lengi og attu mikið af skepnum, en Skjalda var langbesta kýrin Þeirra.
Guðjon Sveinbjarnarson