Þjóðólfur - 01.04.1954, Side 24

- 24 -
í suc um steípuwac
í K- q
Út 1 heiminn hélt af stað
við heldur lítil efni,
og lygi held eig sé, að
ég hana Laru nefni.
Næst er Ásta, illt að sjá,
öll hve skökk er orðin,
og nefið það for allt á stjá,
er steyptist hringaskorðin.
Margur á bágt í heimi hér,
hyggðu að, Garðars Anna.
Ein vill slá, en önnur ber,
oft er kalt millum svanna.
Dulla og Maggý eru eitt,
það enginn má sundurskilja.
Maggý vill aðeins eta feitt.
Ei myndi ég það vilja.
Guðrun heldur gáfuleg,
gónir á tungl um nætur.
Einatt kemur hún upp um sig;
"ó, hvað hann Stebbi er sætur. "
—:----« — « -----—
Við málfræði Sigrún situr,
því senn kemur miðsvetrarpróf.
Úr lestri verður samt lítið,
hún lærdómi stillir í hóf.
Sjöunda, það er hún Signý,
sem syngur svo dæmalaust vel.
Grátlegt væri, ef hún giftist
gömlum húðarsel.
—111 • —— w ———
Ein er sú, sem aldrei er
með ólæti eða hrekki,
alltaf stillt og aldrei hrygg,
ég þar Leu þekki.
Ann brosir yndisleg,
ekki málug kölluð.
Tungunni hennar tamast er
að tala ei með sköllum.
fJ AjMDjUTíM rJ £ J jVJ
Um handritin margur hefur rætt,
þó hafi sumir skinnin snætt,
Á gömlum skónum götin bætt
og gefið k.óngi upp í sætt.
Milli bæja maður gekk
marga skóbótina fékk
margir brostu að mannsins smekk
mikinn fyrir hlaut hann hnekk.
Gáfu margir gömul skinn
"Guð laun" sagði maðurinn.
Börnin fengu klapp á kinn
og kjöt að naga hundurinn.
Bækur flutti burt af landi,
blærinn seglin vindi þandi,
dýrgripir á dönskum sandi
Danir þeim brátt verða að grandi.
Fyrstu sögur fornra manna
fræðimenn sér tíðum kanna.
Að heimild vor til handritanna
hefur verið létt að sanna.
Litli og Stóri.
Eggertsdóttir einarðlig
oft á daginn sefur
og þá stundum yfir sig,
eitthvað hana tefur.
Hérna lokið látum vér
ljóðinu ekki góða.
Baglaði sú, sem bágust er
bekkjarins allra fljóða.
Þora Elfa Björnsson, II-A.