Jólasveinninn - 01.12.1940, Blaðsíða 9

»búðarloku«. F’að skyldi þann segja þeim báöum saman
hreinskilnislega, ef þess gerðist þörf.
Áður en Lange háttaði um kvöldið, skrifaði hann
Rud uppsagnarbréf. Til vonar og vara. Paö var aldrei
að vita, hvert stefndi í þesshrtttar málum. — í?á væri
hann laus við hann að þrem mánuðum liðnum. Og horf-
inn augum, gleymdist gjarna fljótt. Og nóg væri til af
verzlunarmönnum. — — —'
Tveimur dögum síðar kom Margrét inn á skrifstofu
til föðut síns.
»Ég heyri, að Rud eigi að hætta hérna, — — hvers
vegna? Þú hefir alltaf sagt mér, að hann væri óvenju
duglegur og áreiðanlegur*.
»Fáðu þér sæti, svo skal ég skýra þetta fyrir þér«.
Hann benti á legubekkinn. Svo kveikti hann í pípu
sinni og settist við hiiðina á henni.
»Duglegur og ábyggilegur? Já, seisei já. En mig
grunar, að hann sé farinn að renna til þín hyrum aug-
um. Og ég kæri mig alls ekki um það. Það er þetta,
sem er að, og þess vegna vil ég losna við hann héð-
an úr bænum«.
»Jæja þá. Það liggur þá svona í þvi. — Pá er víst
bezt, að ég segi þér undir eins, að við Karsten trúlof-
uðum okkur kvöldið góða, sem þú komst hlaupandi á
eftir okkur hérna á torginu. En hann fer nú ekki
burt úr bænum, eins og þú býst við, þótt hann hætti
hérna. Honum stendur til boða að fá leigða stóru búð-
ina í skrautlega stórhýsinu, sem verið er að byggja í
Löngugötu. Þu færð þvi aðeins nýjan keppinaut, en
losnar ekki við hann. Karsten hefir forgöngurétt að
leigurtni í hálfan mánuð enn. Og 20, marz ætlum við
að gifta okkur. Það höfum við ákveðið, Auðvitað ósk-
um við bæði mjög eEtir samþykki þínu, en fáist það
ekki, verðum við að sætta okkur við það. Þann 20.
marz verð ég 21 árs, eins og þú veist. Þá verö ég
myndug og fullveðja og get gert, eins og mer lfzt«.
Margrét hafði staðið upp og horfðist nú í augu við