Jólasveinninn - 01.12.1940, Blaðsíða 11

föður sinn. — Já, þvílík ekkisen stúlkukind. Lange varð
svo ruglaður af þvl, sem hann heyrði, að hann gleymdi
alveg löngu pípunni. Loksins gat hann þó stunið upp:
»En hann getur þó ekki stofnað til stórverzlunar
peningalaus hefði ég haldið*, sagði hann hóglátlega.
»Peningalaus? Hver hefir sagt þér, að hann sé pen-
ingalaus? — Það er aðeins ímyndun þín, sökum þess,
að hann hefir hingað til komist af með þau litlu laun,
sem þú hefir greitt honum öll þessi ár, sem hann
hefir verið hérna, Hingað til höfum við lítið um hann
vitað. Er. ég skal segja þér, að faðir Karstens er vel
efnaður maður og m. a. s. all ríkur. Karsten sagði
mér dálítið af þessu kvöldið góða, en það hafði hann
aldrei gert áður. Faðir hans var skipstjóri á stóru
flutningaskipi og átti helming þess sjálfur. Hann auðg-
aðist mjög á heimsstyrjaldarárunum, því aö farrngjöld
voru þá svo há, en var þó vel efnaður maður áður.
Nokkru eftir styrjöldina missti hann skip sitt I þoku
við Nýfundnaland, en mannbjörg varð þó eftir langa
og mikla hrakninga. Rud skipstjóri hætti síðan sjó-
ferðum og ákvað, að sonur hans skyldi ekki verða sjó-
maður. En það hafði einmitt verið draumur Karstens
frá bernsku. Hann gekk sfðan í verzlunarskólann og
varð »búðarloka« á eftir, — eins og þú segir,
»Jæja, pabbi minn, þér skilst vlst nú, að það tjáir ekk-
ert, þótt þú tefldir frarn öllum lyfsölum heimsins á einni
skák. í*að er Karsten, sem ég vil eiga og engan annanU
Lange strauk hár dóttur sinnar.
»Jæja, barnið mitt, ég skil það. Lyfsalinn er þá úr
sögunni núna. Ég óska þér til hamingju, Margrétmín!*
»Þakka þér fyrir, pabbi minn. Éú ert nú samt góð-
ur, þegár öllu er á botninn hvolftc, sagðí Margrét og
tók um hálsinn á föður sínum.
Davíð sendill kom í þessum sviíum með símskeyti,
Lange reif það upp og las upphátt: — »Húrra. Éú
hefir unnið stóra vinninginn. — Eðvarðc,
»Eðvarð — stóra vinninginn? Ég skil ekkert í þessu.