Verzlunartíðindi - 01.02.1953, Síða 3

Verðntiðnr í sýningArgluggum verxlnnn.
Alþingi samþykkti 17. des. s.l. svohljóðandi þings-
ályktunartillögu:
„Alþingi ályktar að skora á ríkisstjórnina að
hlutast til um það, að verzlanir séu skyldaðar til
þess að hafa verðmiða á þeim varningi, sem settur
er til sýnis í búðarglugga, sýningarkassa, eða á
annan hátt.“
Viðskiptamálaráðherra hefur nýlega skrifað
Sambandi smásöluverzlana um þessa ályktun og
segir svo m. a. í bréfi hans:
„Þar sem ráðuneytið telur, að heimild skorti til
þess að skylda verzlanir til að hafa slíka verð-
miða í sýningargluggum, eru það tilmæli ráðu-
neytisins, að þér stuðlið að þvi, að meðlimir yðar
taki tillöguna til eftirbreytni".
Þess skal getið að skrifstofa S. S. hefur gert ítrek-
aðar tilraunir til þess að fá allskonar verðmiða frá
þeim löndum, sem hægt hefur verið að fá innflutn-
ingsleyfi á, en þær tilraunir hafa ekki borið árangur
enn. En fyrsta skilyrði þess að kaupmenn almennt
taki upp verðmerkingar eru, að ódýr og smekkleg
verðspjöld fáist til þess.
Hvort heppilegt er fyrir kaupmenn að verð-
merkja vörur sínar í gluggum hlýtur að fara mikið
eftir því um hvaða vöru eða vörutegund er að ræða.
Enda er það afar misjafnt, hversu kaupmenn
sinna því.
Margar vörur eru þess eðlis að ógerningur er að
verðmerkja þær í hverju einstöku tilfelli. Bæði
getur það orðið of mikið verk, þegar um mikinn
fjölda og fjölbreytni vörunnar er að ræða og þegar
sýnd er vara, sem vegna sérstakra gæða er dýr, þá
getur það aftrað viðskiptavinum frá að skoða hana
nánar.
En það eykur án efa sölu á flestum algengum
vörum, ef almenningur sér verð hennar í glugga
og léttir honum völina auk þess, sem það sparar
bæði kaupanda og afgreiðslufólki tíma.
Það er einnig þægilegt fyrir fólk, sem skoðar í
búðarglugga eftir lokun, að geta séð strax hvað
varan kostar. Til fróðleiks er hér birtur kafli úr
grein, sem birtist í janúarhefti „The National
Chamber of Trade Journal“:
Höfundur segir svo: „Ég fór morgun einn til
þess að kaupa mér skyrtu. f glugga gamallar, vel-
þekktrar verzlunar voru ágætar skyrtur, einmitt
það sem mig vanhagaði um, en ekkert verð var á
þeim. Ég fór ekki inn til þess að spyrja um verðið
og þannig gekk ég fram hjá einum þrem verzlun-
um. Fjórða verzlunin, sem ég kom að, hafði allar
skyrtur verðmerktar og það tók mig enga stund að
velja mér skyrtu við mitt hæfi áður en ég fór inn“.
Það eru sjálfsagt margir, sem hugsa svipað.
Blaðið vill að endingu taka undir tilmæli ráð-
herrans og biður kaupmenn að verðmerkja vörur
sínar í gluggum, þegar því verður við komið og
heppilegt getur talizt.
Aðalíundur Fél. vefnnðnrvöruhaupmannfl
var haldinn 11. febrúar s.l. — Sú breyting var
gerð á lögunum, að aðalfundur skal haldinn í febrú-
ar ár hvert í stað nóvember áður.
Stjórn félagsins skipa nú: Jón Helgason, for-
maður, Árni Árnason, Björn Ófeigsson, Gunnar
Hall og Halldór R. Gunnarsson, meðstjórnendur
og í varastjórn eru Helga Thorberg og Hjörtur
Jónsson.
prýðilegt. Það er mesti styrkur S. S., að sérhags-
munir einstakra manna hafa alls ekki gert vart við
sig innan vébanda þess. Og það hefur komið greini-
lega í ljós, að enn er alls ekki öll von úti um það,
að kaupmenn geti talizt þarfir þjóðfélagsþegnar,
á borð við aðrar stéttir. Gengið hefur að visu verið
æði lágt á þessari stétt meðal íslenzku þjóðarinnar
fram að þessu. En ef verzlunarstéttin þorir að halda
á málum sínum af einurð og sanngirni fyrir opnum
tjöldum, þá þarf hún ekkert að óttast.
Um samtök og samstarf kaupsýslumanna skal
þetta sagt: I ölium nágrannalöndunum hafa smá-
kaupmenn eigin félagsskap og heildsalar sinn, al-
gjörlega óháðir hvor öðrum. I Noregi er þó sú
undantekning, að þar hafa þessir óháðu aðilar þó
einskonar sameiginlega stofnun. Mér er kunnugt
um, að i Danmörku er t. d. samstarf smákaup-
manna og heildsala ágætt, þótt þeir telji alveg
fráleitt að vera saman í félagi. Reynsla undan-
genginna ára sýnir okkur ljóslega, að að þessu ber
og að stefna hjá okkur. Það er ekkert samstarf, þótt
nafnið sé eitt, og setið sé við sama borð, ef heilindi
eru engin og annar aðilinn telur það skyldu sina
að leika á hinn. Þá fyrst, þegar bæði smákaup-
menn og stórkaupmenn mætast jafnréttháir við
samningaborðið, er von um samstarf.
VERZLUNAHTÍDINDIN
3