Heima er bezt - 01.06.2007, Page 12

Þegar miðstöðin bilaði í vetrarhörkum í gamla turni var
gott að geta notað skjólfötin. Hrafnkell við ratsjána,
Valdimar við stjórnborðió.
Meðhjálparastörfunum hélt ég áfram til rúmlega 77 ára
aldurs. Ég tel mikilvægt að fólk fái að minnka við sig vinnuna
eftirþörfum og jafnframt starfa eins lengi og heilsan leyfir
og það sjálft vill.
Félag flugumferðastjóra var stofnað árið 1955. Ég var
formaður þess fyrstu 11 árin. Island var aðili að stofnun
alþjóðasamtakanna. Stofnþingið var í Amsterdam 1961.
Það voru aðeins tólf félög sem stóðu að stofnuninni og þar
á meðal hið íslenska. Ég sat þetta þing og sótti mörg slík á
vegum Alþjóðasamtakanna og árið 1973 héldum við þingið
hér á íslandi, áður en hin Norðurlöndin gerðu það. Setning
þingsins var í Þjóðleikhúsinu, Fjallkonan kom fram við
setninguna og það vakti mikla hrifningu gestanna.
Flugfélagið Vængir var stofnað utan um flugvél sem
fyrrum berklasjúklingar höfðu notað í happadrættisvinning,
þetta var Seabee flugvél, TF-VIA, sem bæði gat lent á sjó
og landi. Þeir skipulögðu áætlunarflug til Akraness með
þessari flugvél og í þrjú ár var flogið þangað. Faðir minn
var skyldur einum eiganda Vængja, Karli Sæmundssyni
byggingameistara, og hann fékk vinnu sem afgreiðslumaður
Vængja á Reykjavíkurflugvelli, í bragga sem var við hliðina
á Flugtuminum. í fáein ár unnum við feðgamir hlið við hlið.
Hann læknaðist loksins af berklunum á Vífilsstöðum árið
1946, því þá vom súlfalyfin komin til sögunnar.
Móðir mín var þá enn við búskap á Mosvöllum en vorið
1948 flytur hún suður með systkini mín. Afí og amma
fara þá til sonar síns Ólafs, sem bjó í Stórholti 32 hér í
Reykjavik. Amma hafði tekið tvö börn Páls bróður síns í
fóstur, Guðmund og Sigríði. Guðmundur Pálsson stundaði
fímleika hjá Ármanni og hann stofnaði Trésmiðjuna hf.,
sem var með húsgagnaverkstæði við Brautarholt.
Guðmundur var búinn að byggja sér hús á Kirkjuteigi
29 og fyrsta veturinn höfðu foreldrar mínir þar húsaskjól.
Tveir synir þeirra vom með þeim, Kristján og Gestur, en
þeir stunduðu nám í Laugarnesskólanum.
Það var erfitt að fá að byggja á þessum ámm, t.d. þurfti
íjárfestingarleyfi til að ijárfesta eða byggja. Ef Ijölskyldan
var stór fékkst frekar leyfi til húsbyggingar. Þegar þetta
var sótti ég um byggingarleyfí enda var ijölskyldan stór,
elsta barn mitt fætt og annað bam á leiðinni. Ég skráði
foreldra mína líka og bræður. Ég fékk leyfið og byggði
íbúð að Hamrahlíð 1. Það var byggingarfélag sem byggði
en ég vann að byggingunni allan tímann milli vakta, sem
verkamaður. Ég lagði kapp á að ljúka sem fyrst eldhúsinu
og tveimur herbergjum fyrir foreldra mína, sem fluttu inn
í byrjun desember 1950. Ég og þáverandi kona mín, Erla
Þórdís Jónsdóttir, og tvö elstu bömin okkar, fiuttum svo
sjálf inn í febrúar 1951.
Með vaktavinnunni hjá Flugumferðarstjóm vann ég
í nokkur sumur við skrúðgarðastörf. Finnur Ámason
hét skrúðgarðameistarinn, hann hafði meðal annars gert
andapollinn á Akureyri og var í gamni stundum kallaður
„faðir andanna.“ Ég hafði sem sagt nóg að gera og á vetuma
kenndi ég flugmönnum. Þetta kom sér vel því fjölskyldan
fór stækkandi. Böm mín af fyrra hjónabandi eru: Alexander
Einar líffræðingur, Ragnheiður, starfar sem sviðsstjóri hjá
Ríkissjónvarpinu, Þómnn sagnfræðingur og rithöfundur, Lilja
homleikari í Sinfóníuhljómsveit íslands, Trausti læknir, Vala
Sigurlaug, BA í ensku og íslensku, starfar sem kennari og
þýðandi og Ásdís er víóluleikari og býr í Amsterdam.
Tengdaforeldrar mínir voru Jón Alexandersson forstjóri
Útvarpsviðgerðarstofu ríkisins í Reykjavík og kona hans,
Þórunn Jónsdóttir.
Við hjónin skildum og ég flutti inn til foreldra minna
í einn vetur. Konan varð eftir í húsinu en tvö af bömum
okkar tók ég með mér.
Seinni kona mín er Helga Ámadóttir hjúkmnarfræðingur,
dóttir Áma Bjöms Ámasonar, sem var lengi héraðslæknir
í Grenivík við Eyjafjörð og konu hans Kristínar Þórdísar
Loftsdóttur. Böm okkar era: Ámi Bjöm húsasmíðameistari,
Ólafur Kristján hagfræðingur, Vífill kennari, Sindri læknir
og Kristín Þórdís sjúkraþjálfari.
í ágúst í fýrra hélt ég upp á áttræðisafmælið mitt í fyrrum
heimavistarskóla að Holti í Önundarfírði og í tilefni af því
gengum við 17 saman upp á Mosvallaljallið. Mér þykir
afar vænt um þetta ljall og hafði raunar rölt tvisvar upp á
það áður.
Bömin mín hafa stundum sagt við mig að ég lifi samkvæmt
vísu sem Ólafur móðurbróðir minn sendi mér þegar ég var
á þriðja árinu, svohljóðandi:
Dafnir þú með dáð í lund
og dyggð í sinni,
til einskis verðu engri stund
á œvi þinni.
300 Heima er bezt