Heima er bezt - 01.06.2007, Blaðsíða 14

Frá Eskifirði.
Frændi okkar, Ami Pétursson, hafði
smíðað Ijómandi fagurt jólatré og málað
það mörgum litum og Bjössi hafði um
sumarið tekið upp sortulyng og lítil og
snúin tólgarkerti höfðu komið í búðirnar
frá Noregi. Konumar þeirra höfðu náð í
litaðan pappír, sem þær bjuggu til körfúr
úr, og var þetta allt mikil nýlunda.
Þetta var allt sett upp í stofuna
þeirra Ellu og Frissa og tilbúið á
aðfangadagskvöld.
Það var vani á okkar heimili og öðrum
að hafa engan mat á aðfangadag, en þeim
mun meiri og betri mat um kvöldið.
Eg man sérstaklega eftir því hve okkur
fannst tíminn lengi að líða á aðfangadag
og það vom glaðleg andlit sem settust
að jólaborðinu þetta kvöld. Allir gerðu
matnum góð skil og jólagleðin var engu
minni þegar Bjössi kom með jólatréð inn í
stofuna, alskreytt og ljósum prýtt. Friðrik
settist við orgelið og allir söfnuðust
saman í stofunni og sungu jólasálmana
og mamma las jólaguðspjallið. Þetta vom
þau gleðilegustu jól sem við höfðum
lifað og jafnvel fullorðna fólkið var svo
ánægt að gleðin skein á hverju andliti.
Fjölskyldumar stóðu svo sannarlega
saman í þessum fagnaði.
Fullorðna fólkið, sem hafði mest fyrir
öllum aðbúnaði fyrir jólin, lét það líka
eftir sér að fara í messu til séra Stefáns.
Þar var mikil ljósadýrð og sönghópur
kirkjunnar hafði æft ný lög og jólasálma.
vertíð á Flornaijörð. Þar stóð vertíðin
fram í maí. Þessir bátar hétu Austri og
Trausti og var Halldór frændi skipstjóri á
Austra, en maóur úr Reykjavík á Trausta.
Þetta voru litlir bátar á nútíma vísu,
tíu og ellefu tonn. Þrír vom vélknúnir
og keyptir frá Noregi og Danmörku,
Gideonvél í öðrum þeirra og Skandía
í hinum.
Sjö manns voru á hverjum báti, þar
af þrír landmenn og fjórir sjómenn.
Veiðarfæri voru línur með krókum á
og uppistöður með gúmmíkúlum, sem
héldu þeim á lofti.
Lóðimar vom vanalega úr erlendu
efni, garni, og tjargaðar til að endast
betur. Aðallega var beitt með síld, sem
var veidd í net á sumrin og geymd í
frysti til vertíðar.
Svo voru líka teknar með saltbirgðir
því allur afli var saltaður.
Foreldrar mínir komu til Eskiijarðar í
september 1914. Þá var ég á fyrsta ári.
Ég man íyrst eftir mér árið 1917 og það
vegna þess að mamma og pabbi fengu
lánaðan árabátinn hans afa og rem með
mig yfir tjörðinn að býlinu Baulhúsum,
en þar bjuggu þá vinir mömmu. Ég sé
enn spegilsléttan ijörðinn og pabba minn
róandi með okkur mömmu í skutnum.
Þetta var mitt fyrsta ferðalag eftir komuna
til Eskiljarðar. Bærinn stóð nokkuð frá
Qöruborðinu og þurfti að ganga nokkum
spöl. Ég var ekki meira er svo farinn
Kirkjan ómaði öll, eins og Stefán frá
Hvítadal segir i jólaljóði sínu.
Eftir kirkjuathöfnina voru allir orðnir
þreyttir og heimkomnir fengu fullorðnir
sér kaffisopa en börnin mjólk og því næst
var farið í háttinn. Þetta voru einhver
einlægustu og indælustu jól sem við
höfðum verið saman á og em föst i
huga mínum.
Afi átti á þessum ámm tvo mótorbáta,
sem gerðir voru út á sumrin frá Eskifirði,
en á vetrum frá Hornafirði. Strax eftir
áramótin var farið að búa bátana á
Eskifjarðarkirkja eldri, að vetrarlagi.
302 Heima er bezt