Heima er bezt - 01.10.2007, Blaðsíða 45

Septembersólin skín björt og hlý inn um opinn gluggann á
lækningastofunni. Páll læknir situr þar einn inni. Hann raðar
verkfærum og ýmsum öðrum hlutum inn í stóran skáp. Öllu
vill hann skila af sér í röð og reglu, því að senn er starfí hans
lokið á þessu sjúkrahúsi. Guðbjörg hjúkrunarkona kemur inn
á lækningastofúna og nemur þar staðar. Páll lítur til hennar
og segir glaðlega:
- Nú get ég sagt yður góðar fréttir, Guðbjörg, - það er búið
að ráða hingað nýjan lækni.
- Jæja, það hlaut að draga að því. Enga gleði er að sjá í svip
hennar yfir þessari frétt.
Páll heldur áfram og segir:
- Hann er nú ekki af verri endanum, - nýkominn írá Ameríku,
- hefúr stundað þar ffamhaldsnám að undanfömu.
- Svo.
- Það verður ánægjulegt tyrir yður, Guðbjörg, að starfa með
svo færum lækni í framtíðinni. Þér eruð hjúkrunarstarfinu vaxnar,
hversu fær sem læknirinn kann að vera.
- Hvað heitir hann, þessi nýi læknir?
- Haukur Snær.
- Haukur Snær? Ósjálífátt hefur Guðbjörg nafnið upp eftir
Páli. Hún náfölnar, og allt hringsnýst fyrir augum hennar, og
hún er að falla í ómegin.
Páll lítur á Guðbjörgu, og honum bregður. - Er yður illt,
segir hann.
- Það er ekkert.
Læknirinn sprettur upp af stólnum og styður hana út að
opnum glugganum. Svalt og hreint útiloffið leikur um höfuð
hennar, og hún nær jafnvæginu aftur. Læknirinn ýtir stól að
glugganum og segir:
- Setjist þér, Guðbjörg, meðan þér jafnið yður. Hún sest,
og athugul augu gamla læknisins hvíla á fölu andliti hennar.
Þetta er í fyrsta skipti, sem hann sér svipbrigði á andliti
hj úkrunarkonunnar.
- Vitið þér, hvort þessi nýi læknir er fjölskyldumaður? Guðbjörg
lítur á lækninn, og sársaukafullu brosi bregður fyrir á andliti
hennar.
- Ég tók svo eftir... en get þó ekki fullyrt það.
- Það skiptir heldur engu máli.
Guðbjörg stendur upp af stólnum og gengur hægum skrefum
út úr stofunni. Gamli læknirinn horfir á effir henni og andvarpar.
Sízt vildi hann verða til þess að hryggja þessa góðu, hugljúfu
samstarfsstúlku sína, en fféttin hafði önnur áhrif en hann hafði
búizt við. Hér hljóta leyndir þræðir kaldra örlaga að liggja að
baki. Hún er ekki með öllu ókunn eftirmanni hans, - það er
hann viss um. Hann ætlar að reyna að skyggnast síðar inn í þá
örlagaþræði og verða, ef mögulegt er, ungu hjúkrunarkonunni
að liði.
***
Á léttum lognöldum siglir stórt strandferðaskip inn höfnina
á Víðifirði. Haukur Snær stígur þar í land. Páll læknir tekur á
móti honum á hafnarbakkanum, og þeir ganga saman heim að
sjúkrahúsinu. Guðbjörg hjúkrunarkona stendur innan við gluggan
í herbergi sínu og horflr út. Augu hennar fylgjast með læknunum
tveim, sem ganga upp götuna, og hjarta hennar titrar af sársauka.
Haukur Snær, konungssonurinn í ævintýrinu fagra, sem fylgt
hefúr henni í vöku og svefhi í vonlausri helsærðri æskuást, um
löng gleðisnauð ár, gengur nú fyrir neðan gluggann hennar,
fullkomnari í glæsileik en nokkru sinni fyrr. Öll ást og aðdáun
sálar hennar sameinast í eina heita og sterka tilfinningu, sem
brýtur af sér alla fjötra og heimtar frelsi sitt. Unga hjúkrunarkonan
felur andlitið í höndum sér, og sársaukinn í sál hennar brýzt út
í heitum, þungum támm. Þið, miskunnarlausu örlög. Hví mátti
hún ekki starfa hér á þessum afskekkta stað í ró og friði? Hví
þurfti hann, sem hún í raun og vem var að flýja, að ráða sig
hingað, - og hún að verða starfsfélagi hans. Hvemig stenzt hún
þá eldraun, sem bíður hennar hér? Hún hefúr breytt um nafn,
og hún hefur einnig breyzt í útliti, - ef til vill þekkir Haukur
hana ekki aftur. Hann hlýtur að vera búinn að gleyma henni
fyrir löngu. En Agnes? Hún hlýtur að þekkja hana strax, þegar
hún kemur, - og varla verður þess langt að bíða, að hún komi á
eftir lækninum. Páll læknir hafði sagt henni, að Haukur myndi
vera fjölskyldumaður, og hún efast ekki um, að það sé rétt. Frá
titrandi hjarta ungu hjúkmnarkonunnar stígur brennandi bæn
til himins: „Góðí Guð, gefðu mér kraft til að standast þessa
þungu eldraun, sem bíður mín. Hjálpaðu mér til þess að bregðast
ekki helgustu köllun minni, hjúkmnarstarfinu“
Hinn svalandi kraftur bænarinnar lægir sársaukann í sál
hennar, og lind táranna hættir að streyma. Stundin er komin,
hin miskunnarlausu örlög verða ekki umflúin, læknamir em
komnir inn í sjúkrahúsið og hún verður að mæta Hauki.
Unga hjúkmnarkonan gengur frá glugganum og út úr herbergi
sínu, köld og róleg hið ytra. Læknamir standa á ganginum og
ræðast við. Guðbjörg gengur til þeirra.
- Þetta er hjúkrunarkonan, Guðbjörg Jónsdóttir, segir Páll
læknir. Hann veitir nána athygli snöggum svipbrigðum á andliti
unga læknisins.
Haukur réttir Guðbjörgu höndina, og augu hans hvíla á andliti
hennar í orðvana leiðslu.
- Komið þér sælir, herra læknir. Rödd ungu hjúkmnarkonunnar
hljómar lág og þýð.
- Komið þér sælar, ég heiti Haukur Snær. Hann áttar sig og
sleppir hönd hennar. Hér stendur hann fJammi fyrir ókunnugri
stúlku - eftir nafni hennar að dæma - og hann verður að trúa
því.
Hjúkrunarkonan hneigir sig hæversklega fyrir honum og
hraðar sér inn í næstu sjúkrastofú, starfið kallar á hana. Ungi
læknirinn stendur kyrr í sömu sporam, og fomar harmljúfar
endurminningar brjótast fram í sál hans. í nokkur augnablik
gleymir hann gamla lækninum, sem hefur fært sig að glugganunr
og horfir út. Mynd þeirrar stúlku, sem hann hefúr tmlega geymt í
hjarta sínu undanfarin ár, og hjúkmnarkonan, sem fyrir nokkrum
mínútum stóð hér frammi fyrir honum, em eins, - aðeins nafnið
greinir á milli þeirra. Einkennilegt að tvær stúlkur skuli vera svo
líkar. Þær hljóta að vera tvíburasystur, það getur ekki annað verið,
báðar eiga þær sama föðumafn. Einkennileg tilviljun, ef hann á
að starfa í framtíðinni með systur hennar Önnu. Sársaukafúllir
drættir fara um karlmannlegt andlit unga læknisins. Páll snýr
sér að Hauki, og kynlegu brosi bregður fyrir í góðmannlegum
svip gamla læknisins. Hann segir:
Heima er bezt 525