Blysið : skólablað Gagnfræðaskóla Austurbæjar - 04.01.1969, Page 20

lólagieSi
Þegar líöa tók á desembermánuð, fór jólaskap að færast mjög yfir nemendur.
Þeir tóku að stíga tryllta dansa af eldmóði á göngum skólans og syngja sálma
jafnframt í frímxnútum. Um slíkt þverbak keyrði, er liðu tfmar íram, að
kennarar börmuðu sér hástöfum xmdan mótþróa nemenda til að hverfa til fræða-
grúsks og úttroðslu andansverðmæta f skólastofum inni. Loksins þegar meimta-
fólkinu þóknaðist um sfðir að hverfa til náms, urðu þær kröfur uppi hástöfum,
að kennarar stjórnuðu framhaldi fyrri frímínútnaiðju. Þótt af yrði að láta um
dansmennt, þóttust engir fyrr hafa heyrt ljúflegar gaulað þar um sJóðir fyrr
ellegar síðar meir. Kom endanlega að því, að auglýsing nokkur var hengd
upp í anddyri skólans okkar. Raddir voru uppi um að slík væri verkmennskan
í starfinu því, að ekki væri á hallað, ef teiknarinn væri hengdur í gálga við
hliðina. Um efni er það hins vegar að segja, að þar var staðfestur löngu út-
breiddur almannarómur, sá er sjaldnast lýgur, að í hönd færi nú sem fyrr
jólagleði G. A. Skyldi hún haldin á föstudeginum 20. desember og hefjast
klukkan átta sfðdegis, það með lúörablæstri og ræðum mektarmanna. Eftir
fjöldaaftökur og kurr í bændum tókst mönnum loks að komast að þeirri niður-
stöðu og sameiginlegu álitsgerð, að skemmtan þessi hefði tekizt með ágætum.
Mim þar ekki ógleymdur hlutur hljómsveitarinnar Þórsmanna né söngkonunnar
Lindu Walker, nema síður væri, en það ágætisfólk gekk í fararbroddi gleðskap-
ar um kvöldið. Þegar á tók að lfða og móður sótti á gesti, svo til vandræða
horfði, gekk skólastjóri fram fyrir skjöldu, sem hans er vandi við slík tæki-
færi, og kvað sá upp úrskurð dómnefndar um hverjar stofuskreytingar innan-
stokks gleddu augu manna hvað mest. Var sá á þá leið, að hin sjöunda stofan
fékk fyrstu verðlaun, en sautjánda maklega önnur. Þriðju verðlaun gengu til
stofu fjórtán, og vaktiþað ákafan fögnuð. Einnig var þess getið, að stofa tfu
hefði þótt frumleg með ágætum.
Þess má geta, þeim til uppfræðslu og áminningar, sem hvað óðast klöppuðu
eftir flutning guðsorðs, og hinum, sem ekki gerðu, til viðvörunar og and-
styggðar, að það þykir engum góðum manni sæma.
20
/