Heimili og skóli - 01.02.1942, Blaðsíða 15

HEIMILI OG SKÓLI
11
bamið bíður við það að hljóta slæma móðurmáls-
kennslu fyrstu 5—6 ár æfinnar, og á ég þar við hið
mikla nám, hið furðulega þrekvirki, að læra að tala.
Það er eftirtektarvert, hve sum börn, sem búa þó
yfir sæmilegri náttúrugreind, eru andlega
fátæk, fátæk af orðum og hugmyndum, og
með ófrjótt ímyndunarafl. Um öll þessi
böm má segja hið sama: Það heíir of lítið
verið talað við þau.
Tuttugasta öldin ætlar að verða öld
annríkisins, það má enginn vera að því að
tala við bömin, og
svara spumingum
þeirra, þó hefir þessi
öld af sumum verið
nefnd „öld barnsins“.
W________________________...
Það er satt, að
mikið hefir verið
gjört fyrir börnin á
þessari öld,og upp-
eldisfræðingar og sálfræð-
ingar hafa meir en áður
beint athygli sinni til þeirra,
en þróun mannfélagsmálanna hefir ekki
að sama skapi orðið börnunum í vil, á því
sviði hafa gerzt þau alvarlegu tíðindi, að
börnin hafa fjarlægzt heimili og foreldra æ meir og
meir.
Eg veit það vel, að margir eiga annríkt, og þá ekki
sízt mæðurnar, en einhvern veginn er það svo, að
sumir þeir, sem mest hafa að gjöra, hafa alltaf tíma til að tala við börnin
sín. Alltaf tíma til að svara spurningum þeirra, hve fánýtar sem þær eru.
Það kemur ekki sjaldan fyrir, að börn séu ávítuð fyrir spurningar sínar, og hitt
er þó enn algengara, að við þeim sé þagað. Þetta er hróplegt skilningsleysi á bams-
eðlinu. Með slíku er verið að slökkva heilagan eld, það er verið að bæla niður
þekkingarþrána, sem hverjum manni er í brjóst lagin. Enda fer það oft svo, að
þau börn, sem ekki fá spurningum sínum svarað vingjarnlega, hætta að spyrja,
verða dul, og sætti sig við fáfræðina. Jafnvel hjá ómálga barninu er eitthvað dá-
samlegt við hin spurulu augu, og þegar þau hafa svo loksins drýgt þá dáð, að
koma spumingum sínum í orð og setningar, mega það vera hörð hjörtu, sem neita