Ferðir - 01.04.1979, Blaðsíða 22

22
F E R Ð I R
fjöllunum við Glerárdalinn og myndar tinda þeirra og hryggi.
Þykkust er hún í Strýtu og tindum þar umhverfis, um 350-400
m og um 250 m í Kerlingu, en annarsstaðar mun þynnri, t.d.
aðeins fáeinir tugir metra í Súlutindum og vantar að mestu á
hryggnum þaðan að Kerlingu. Nyrst á svæðinu kemur hún
saman við eldra blágrýtið (í Strýtu og Hlíðarfjalli), en er þar
greinilega mislæg við það eins og sjá má í Strýtu þar sem efstu
lögunum hallar um 5-10° í norðaustur en halli eldra basalts-
ins er til suðausturs. Yfirleitt er halli berglaganna í gráu
lögunum nánast enginn, þótt frá því séu nokkrar staðbundnar
undantekningar og sýnir það vel að töluverður aldursmunur
er á þessum berglagasyrpum.
Berglögin í yngra basaltinu eru víða áberandi þunn og
minna á hraunlög sem runnið hafa frá svonefndum dyngjum.
Sjást þessi þunnu lög vel efst í Tröllafjalli (3. mynd) og Kerl-
ingu, en á báðum þessum fjöllum eru sléttir fjallsfletir, sem
greinilega eru leyfar hinnar fornu hásléttu tertíertímans,
þegar engir teljandi dalir höfðu enn grafist í hana. A Kerlingu
fer þessi flötur hækkandi til norðurs og er norðurbrún fjallsins
hæsti staðurinn í þessum fjallaklasa, 1538 m.y.s.
Má telja líklegt að upprunalega hafi hæsta fjallsbungan
verið þar norður af, etv. í formi víðáttumikillar dyngju
(Skjaldbreiðar), sem gæti hafa verið síðustu virku leyfar
hinnar fornu Glerárdalseldstöðvar.
Nú eru toppfletir fjallanna við Glerárdalinn þaktir af
lausagrjóti, sem frost og vatn hafa sprengt upp. Sjálfsagt eru
einhver af þessum efstu hraunlögum alveg veðruð burtu en
varla mörg.
Framhald í næsta blaði.