Úrval - 01.10.1971, Qupperneq 57

AÐ KUNNA AÐ META MAKA SINN
ferðast mikið um. Hvenær sem hann
fer í ferðalag, skrifar konan hans
nokkrar línur til hans og felur mið-
ann í töskunni hans eða einhverjum
af vösum hans. Þetta eru bara ein
eða tvæb línur. Og með línum þess-
um segir hún honum, hve heitt hún
elskar hann og að hún muni sakna
hans og henni finnist hann vera dá-
samlegur.
Það er enginn vafi á því, að við
kunnum öll vel að meta það, að
aðrir meti okkur að verðleikum,
hvernig og hvenær svo sem slíkt er
látið í Ijósi. Slíkt kryddar tilveru
okkar allra. Það er líkt og sólar-
geisla sé beint að okkur. Og því er
eins farið með þá geisla og sólar-
geisla, sem beinist að spegli. Hann
endurkastast til þess, sem sendi
hann.
Hver eiginkona og hver eiginmað-
ur ætti að virða hvort annað fvrir
sér vel og lengi á hverjum degi og
gera sér grein fyrir því, hverjir eig-
inleikar í fari makans eru aðdáan-
legastir, og leitast síðan við að finna
ráð til þess að láta í liósi aðdáun á
þessum eiginleikum. f hjónabandi
okkar Normans ieitast ég t.il dæmis
við að sýna, hversu mikils ég met
hann með því að láta hann finna,
hversu ég dáist að einlægri starfs-
köllun hans, með því að hrósa ræð-
unum hans og reyna að vernda
hann fyrir ónauðsynlegum töfum og
áhyggjum. Hann segir á hinn bóginn
oft við mig, að hann sé mér mjög
þakklátur fyrir, að aUt gangi
snurðulaust. á heimilinu og að hann
skuli ekki þurfa að eyða orku sinni
í alls konar smáundirbúninga og að
55
ég skuli hlífa honum við alls konar
ónæði og töfum.
Auðvitað er um að ræða marka-
línu á milli einlægni á þessu sviði
og óhófslofs eða yfirvegaðs smjað-
urs. En ég er viss um, að þeir eru
þúsundfalt fleiri, sem halda sig inn-
an skynsamlegra marka á þessu
sviði heldur en þeir, sem gæta sér
ekki hófs.
Otal sinnum hef ég heyrt þessa
setningu klingja í eyrum mínum í
samtölum mínum við hjón: „Við
höfum verið gift í 15 ár (eða 20 eða
30), og við höfum aldrei sagt önug-
yrði eða reiðiyrði hvort við annað.“
Ég brosi bara og kinka kolli þessu
til samþykkis, en ég hugsa í raun-
inni með sjálfri mér: „En hve þetta
hlýtur að vera leiðinlegt! Það væri
leiðinlegt hjónaband!"
Ég vil vissulega ekki gefa í skyn,
að stöðugt rifrildi hjóna í milli sé
æskilegt ástand. En stundum hreins-
ar hressilegt rifrildi andrúmsloftið
betur en ólundarlegt aðgerðarleysi,
sem viðheldur úlfúðarástandi en
leysir ekki neitt. Og ég veit um til-
felli, þar sem hjón rifust svo ofsa-
lega og „skullu svo harkalega til
jarðar", að þau urðu óttaslegin og
tengdust betri og innilegri böndum
á eftir. Þau urðu vinir og elskendur
að nýju.
Ósamkomulag milli hjóna getur í
rauninni alltaf reynzt verða jákvætt
og gagnlegt, ef rétt er að afrið til
þess að eyða því, en á því veltur
líka allt. Okkur hjónunum hefur
smám saman lærzt að meta það,
hversu þýðingarmikið það er að
fara varlega í sakirnar í fyrstu, þeg-
ar eyða þarf ósamkomulagi, en að