Þroskaþjálfinn - 2003, Qupperneq 14

VJÐTALIÐ
Að vera sjálfri
mér samkvæm
Laufey Jónsdóttir þroskaþjálfi/framkvæmdastjóri í viðtali
Hver er aðdragandi þess að þúfórst
í nám íþroskaþjálfim?
Þetta nám var ekkert sérstaklega á dag-
skrá hjá mér. Eg var við nám í Lindargötu-
skólanum í Reykjavík á hjúkrunarbraut og
mín framtíðarsýn stefndi alltaf á sjúkra-
húsin. En atvikin höguðu því þannig að
það fyrirkomulag sem var á sjúkrahúsun-
um hentaði mér ekki á því augnabliki og
því sótti ég um að fá að kynna mér eitt-
hvað annað og fyrir valinu varð Höfða-
skóli og þar fékk ég bakteríuna.
Hver er starfsferill þinn að loknu
námi og þar til þií tókst við stóli fram-
kvæmdastjóra?
Hún er mjög skýr og einföld. Að námi
loknu starfaði ég í 3 mánuði í leikskóla í
Grundarfirði, síðan sem þroskaþjálfi í eitt
ár í Lyngási og þá lá leið mín í Borgar-
fjörðinn og starfaði ég þar sem forstöðu-
maður á leikfangasafni til ársins 1991 að
ég tók við starfi framkvæmdastjóra hér á
Vestfjörðum.
Eitthvað sérstakt eða eftirminnilegt
við starfsÆvina firam að þeim tímai
Það eftirminnilegasta er í rauninni sú
mikla breyting sem átt hefur sér stað í við-
horfum til fatlaðra og í uppbyggingu í
þjónustu við fatlaða. Ég upplifði þann
tíma þegar uppbygging þjónustunnar
miðaðist við það að allir byggju á stofnun
og einnig upplifði ég þá þróun þegar
ákveðið var að færa þjónustuna út til hins
fatlaða og í hans heimabyggð. Það finnst
mér hafa verið eitt stærsta skrefið í þjón-
ustu við fatlaða og hluti af mannréttind-
um fólks.
Hvað varð til þess að þú sóttir um
stöðu framkvœmdastjóra?
Það var fyrst og fremst það að þegar ég
var búin að ákveða að hætta í Borgarnesi
þá sendi ég upplýsingar um mig og minn
starfsferil til allra svæðisskrifstofa. Mér
fannst mest freistandi að takast á við þessa
stöðu þar sem hún var næsta skrefið fyrir
ofan það sem ég hafði verið að gera.
Einnig heillaði mig landsvæðið en ég hafði
aldrei komið til Vestfjarða og fannst það
þess vegna mjög spennandi.
Hver er statfskennitigþín?
Að vera sjálfri mér samkvæm og taka
fullt tillit til skoðana foreldra og fatlaðra
sjálfra varðandi uppbyggingu á þjónustu.
Einnig að fólk hafi val um það hvar það
vill búa og að þjónustan sé byggð upp frá
þeirra þörfum.
Hver eru helstu áhersltiatriði í staif-
inu?
Að hafa þjónustuna sem mest einstak-
lingsmiðaða og að hún sé byggð upp í sem
mestri nálægð við hinn fatlaða. Einnig er
ég mjög upptekin af því núna að byggja
upp fjölbreytta endurmenntunarmögu-
leika fyrir starfsmenn mína en mín reynsla
er sú að eftir því sem við veitum fólki
meiri möguleika til að mennta sig í starf-
inu, þá verður innihald þjónustunnar
betra og starfsfólk helst lengur í starfi.
Hvemig hefur gengið að fií þroska-
þjálfa til staifa?
Það hefur gengið mjög illa og reyndar
er ég mjög hissa á því hversu fáir þroska-
þjálfar hafa áhuga eða getu á því að starfa
við þær aðstæður sem við bjóðum upp á.
Ég hef auglýst, boðið í kynnisferðir og
notað maður á mann aðferðina en ekkert
hefur gengið. Við höfum reyndar verið
svo heppin að hafa ákveðinn grunn af
þroskaþjálfum sem hafa verið í starfi hjá
okkur mjög lengi og síðan eru þrír nemar
í fjarnámi í þroskaþjálfun og vonandi skila
þeir sér í starf til okkar að námi loknu.
Hvaða þtetti telur þú vera öðruvísi í
þínu starfi frá því sem gerist t.d. hjá
svteðisskrifstofum á höfuðborgarsvteð-
inu?
Starfsumhverfið er gerólíkt. Við erum
að veita miklu færri þjónustu og nálægðin
er það mikil að við erum oftast í daglegum
tengslum við það fólk. Þetta tel ég vera
mikil forréttindi. Það eru einnig mjög
náin samskipti sem við eigum við það fólk
sem við erum að veita þjónustu og fjöl-
skyldur þeirra. Það er oft mjög erfitt að
aðgreina sig frá því að vera fagmaður og að
vera hluti af frændliðinu en það er nokk-
uð algengt hér hjá okkur.
Hvemig hefitr gengið að viðhalda
þekkingu í síbreytilegum heimi, þar sem
fagið hefur verið að breytast og margt
nýtt að korna fram með auknum rann-
sóknum?
Það hefur verið misjafnt. Það er oft
erfitt að sækja sér þekkingu vegna þess að
ég bý það langt frá Reykjavík þar sem mest
er í boði. Þó hafa þeir möguleikar breyst
eftir að símenntunarmiðstöðvar komu út
á land. Þetta fer þó fyrst og fremst eftir
manni sjálfum og vilja til að sækja sér
þekkingu og fylgjast með. Ég nota inter-
■M