SÍBS blaðið - 01.06.2024, Qupperneq 15

15
2. tbl. 2024
enn þá með saumana og á sterkum verkjalyfjum og í stöðunni
var bara að senda mann aftur heim til Íslands tveimur dögum
seinna. Það var í rauninni galið að fara einn í gegnum þetta
þannig. Af hverju eru þessar aðgerðir ekki framkvæmdar á
Íslandi? Af hverju getur Klíníkin ekki annast þetta? Af hverju
er verið að flytja fólk til Svíþjóðar þegar við höfum skurðstofur
og lækna og hjúkrunarfólk sem getur alveg klárað þetta.
Hjörtur talar um það sjálfur. Hann gæti alveg komið hingað
og hreinsað biðlistann upp á stuttum tíma. Af hverju er þetta
bara ekki gert?“
Fordómar og skilningsleysi
Hvernig hefur lífið verið eftir hjáveituaðgerðina?
„Ég hef verið spurður hvort ég sjái ekki eftir að hafa farið í
þessa aðgerð. En það geri ég aldeilis ekki og hefði helst viljað
hafa farið í hana miklu fyrr. Ég tel mig hafa verið heppinn að
hafa áttað mig snemma á því að ég þyrfti að gera breytingar á
lífsstíl mínum. Hefði ég ekki gert það hefði ég mjög örugglega
orðið að svakalegu vandamáli, bæði fyrir mig og samfélagið.
Já, líklega væri ég bara ekki hér ...
Við skulum átta okkur á því að við erum að glíma við
rosalega fordóma hér á Íslandi gagnvart offitu og fólki með
þennan sjúkdóm. Eins og ég segi þá hefði ég aldrei trúað því
fyrr en ég kynntist fólkinu í SFO og fór að ræða um þessi mál
við þau. Nálgunin hjá svo stórum hópi fólks virðist því miður
einkennast af skilningsleysi og fordómum, jafnvel hjá sumum
læknum og hjúkrunarfólki inni á spítölunum. Það vantar
skilning á því að hjá svo mörgum að offita er sjúkdómur. Það
er ekkert hægt að fussa og sveia og segja fólki bara að borða
minna og hreyfa sig meira. Fyrir þá sem eiga við offitusjúkdóm
að stríða duga þessi ráð ansi skammt, líka börn. Líkt og víða
erlendis er offita barna hér á landi mjög alvarlegt vandamál og
það fer bara vaxandi. Við höfum þó lækna sem vinna frábæra
vinnu með offitu barna, en þeir verða að fá meiri stuðning frá
yfirvöldum. Það væri alveg æðislegt ef allt of feitt fólk gæti
farið út að hlaupa og þá myndi allt bara lagast. Það er ekki
svoleiðis. Þegar offitan er orðin sjúkdómur þá er hún orðin
langvinnur sjúkdómur og þá verður að meðhöndla hann sem
slíkan.
Það versta við þetta er þó kannski pólitíkin hér á Íslandi
sem er svo sveiflukennd og ófyrirsjáanleg þegar hugsa þarf til
lengri tíma. Mál komast í kastljósið, rokið er upp til handa og
fóta, öllu fögru lofað, en svo er málið sett í nefnd þar sem fólk
á fínum launum hittist öðru hvoru, kallar til sín sérfræðinga
og loks er skrifuð skýrsla þar sem útlistaðar eru einhverjar
leiðir til úrbóta. En svo endar skýrslan bara ofan í skúffu í
einhverju ráðuneytinu og ekkert gerist. Og tíminn líður. En
við sem þurfum að fá þessa þjónustu höfum ekki endalausan
tíma. Það er fólk að deyja úr offitu hér á landi, fólk er að fá
hjartaáfall vegna offitu, fólk er að verða öryrkjar vegna offitu,
börn með offitu verða fyrir ofboðslegu einelti í skólunum
og þannig mætti lengi telja allan skaðann sem verður á svo
mörgum stöðum á meðan ekkert gerist. Ég er hræddur um
að ef yfirvöld og við öll sem samfélag förum ekki að horfast í
augu við staðreyndirnar og takast af alvöru á við offitusjúk-
dóminn, þá munum við ekki ná neinum árangri. Við munum
hjakka áfram í sama farinu ... og vandamálið mun bara verða
verra og verra.“
Fjölskyldumaðurinn með börnum og eiginkonu: Fv. Sveinn Rúnar,
Helga Kristín, Thelma Guðrún Jónsdóttir og Sólveig Rún.
Fulltrúi SFO á málþingi Evrópsku samtakanna um offituvandann.