Mímir - 01.12.2016, Qupperneq 52

50
Oddur:
Hringur:
Eyrún:
Oddur:
Hringur:
Eyrún:
Oddur:
('Oddur breytir snarlega um umræðuefni og ræðir
höfunda almennt).
Það er líka gert úr því að höfundar séu eðlilegir
í dag. Eins og til dæmis að Yrsa sé með aðra
vinnu. Það er verið að normalísera rithöfundinn.
Höfundarnir sjálfir eru líka orðnir að merkjavöru.
Þeir þurfa að prómetera sig. Forlögin biðja um
það svo bækurnar seljist.
Svo er eins og fólk blandi saman höfundum
og bókunum þeirra. Tala til dæmis um að hafa
lesið Yrsu eða Arnald og eru þá að vísa í nýjustu
bók höfundar. Fólk væntir þess líka að þessir
höfundar gefi út eina bók á ári en Kristln Ómars-
dóttir sagði okkur (ritfærnitíma að hún þyrfti að
vera með eitthvað á heilanum, helst í mörg ár,
áður en hún gæti skrifað um það bók!
Höfundurinn er líka orðinn mikilvægari en verkin
hans. Það er aukaatriði hvað bækurnar heita.
Samt er þetta hversdagslegri iðja en áður.
Nútímahöfundar munu ef til vill þykja snillingar í
framtíðinni. Eftir hundrað ár verður fólk kannski
bara: „vá! Gerður Kristnýl"; og með hana á rosa-
lega háum stalli. Núna er þetta bara venjulegt fólk
sem maður gæti mætt í bónus.
Sumir eru heldur ekki lesnir fyrr en eftir andlát.
Ég las nýlega grein eftir Jón Kalman þar sem
hann talar um ímynd höfundarins. Hann dýrkaði
bókina hans Gyrðis Elíassonar Blindfugl/Svart-
flug vegna þess að hún var rosa alvarleg og
þung. Síðan sér hann Gyrði á Austurstræti þar
sem hann stendur og styður sig við vegg vegna
þess að hann stendur varla í fæturna af hlátri.
Það voru sár vonbrigði fyrir Jón því hann hélt að
Gyrðir væri raunamætt skáld.