Jólapósturinn ([Akureyri] : 1949-1951) - 01.12.1949, Side 3

Beggja ósk var að gleðja hitt, — og bœði urðu álíka undrandi. —
--ponl Erling Long:
jólagjafimar
OSVALD gekk eftir snævi
þöktum götunum, með gömlu
ferðaritvélina undir hendinni.
Það marraði í snjónum undir
fótataki fólksins, sem hraðaði
sér fram og aftur, og út úr aug-
um þess glömpuðu leyndarmál-
in, sem það býr yfir meðan á
jólainnkaupunum stendur.
Hann nam staðar fyrir fram-
an verzlun, sein hafði stóra hvíta
jólastjörnu í glugganum:
— Ritvélar keyptar og seldar —
Andartak stóð hann og horfði
á spjaldið. Svo laut hann áfram
og klappaði ritvélinni, sem hann
hafði meðferðis, í síðasta sinni,
með^þeirri hendinni, sem laus
var.
Síðan gekk hann inn.
— Þrjátíu krónur, sagði
skransalinn. Eg get ekki gefið
meira fyrir hana. Ég verð að
setja nýjan kassa utan um hana,
þessi er orðinn ónýtur.
Osvald vissi vel að þetta var
rétt. Hann hafði lengi ætlað sér
að kaupa nýjan kassa utan um
hana. En ritvélin sjálf var í góðu
lagi. Hún var að vísu notuð og
gömul, en samt vel með farin.
Hann beigði höfuðið og leit á
hana. Honum þótti vænt um hana
og sárt að verða að skilja hana
við sig. En honum var nauðugur
einn kostur. Gertrud varð að fá
jólagjöfina.
— Jæja þá, sagði hann. Við
skulum þá segja þrjátíu krónur.
Hann leit á hana í síðasta sinn
og dapurt bros lék um varir hans.
Síðan gekk hann út úr búðinni,
með þrjá fituga tíukrónu - seðla
í vasanum.
Skömmu síðar stóð hann fyr-
ir framan skartgripaverzlun. —
Hann leit í sýningargluggann í
flýti. Jú, silfurfestin var enn á
sínum stað. Honum varð hugsað
til þess dags — fyrir um það bil
mánuði síðan — er þau Gertnid
stóðu fyrir framan gluggann.
Gertrud kom auga á festina, og
hún hrópaði upp yfir sig af að-
dáun.
— Sjáðu, sagði hún, hversu
dásamlega hún á við gamla háls-
menið mitt. Ó, heldurðu að það
væri ekki gaman að við hefðum
efni á að kaupa festina þá arna?
Og lengi hafði Gertrud staðið
fyrir framan búðina og óskað
sér þessarar dásamlegu festar,
eins og lítið bam.
Gertrud átti gamalt hálsmen,
sem henni þótti vænna um, en
nokkuð annað. Hún hafði feng-
ið það í arf eftir móður sína,
og hún gætti þess af sjúklegri
umhyggju. Hún hefði helzt kos-
ið að bera það á sér, en aldrei
haft efni á að kaupa sér festi.
Þess vegna lá menið stöðugt í
kommóðuskúffiínni hermar,
nema þegar hún tók það upp og
horfði á það glitra og geisla í
sólskininu, eða við Ijósið frá raf-