Bergmál - 01.07.1955, Page 26

B E R G M Á L-------------------
ásamt mörgu öðru flóttafólki,
þegar Kommúnistar tóku Seul.
M'argt komst á ringulreið og
lítið eftirlit var af hálfu hins
opinbera. Hvorttveggi sýnir
sömu skilríkin um að hann heiti
John Caard og þeir komu ekki
heim um sama flugvöllinn.“
„Og hvaða skýringu gefa þeir
á þessu?“
„Báðir segja að hinn hafi stol-
ið skjölum sínum og látið gera
eftirlíkingu af þeim — nema
auðvitað myndinni. Báðir segj-
ast hafa sagt hinum frá frænku
sinni í Bandaríkjunum. Omögu-
legt er að fá neitt staðfest frá
Kóreu og bækur olíufélagsins
frá Kína eru glataðar. Allar
fyrirspurnir okkar, sem sendar
hafa verið gegnum utanríkis-
þjónustuna til kínversku komm-
únistanna, hafa legið ósvaraðar.
Og þér megið trúa mér, hr.
Queen, að alls engin leið er til
að komast að hinu sanna um
þá.“
Ellery var allt í einu seztur
upp í rúmi sínu. Hann hafði
legið í rúminu undanfarna daga
í vondu gigtarkasti. „En norn-
in?“ spurði hann ákafur.
„Veit ekki hvaðan á sig stend-
ur veðrið. Hún sá síðast þennan
frænda sinn 7 ára gamlan, rétt
áður en foreldrar hans fóru með
------------------------- J ú l í
hann með sér til Austurlanda.
Hann dvaldist þá eina viku í
New York hjá henni — og þá
hélt hún meira að segja dagbók.
Hún á dagbókina enn þá —.“
„Þá ætti það að vera auðvelt.
Allt sem hún þarf að gera er að
spyrja hvorn þeirra um sig um
þessa viku. Sá rétti hlýtur að
muna eftir öðru eins ævintýri
frá æsku sinni.“
„Hún hefir gert það,“ sagði
séra Brown vonleysislega. „Báð-
ir muna þeir eftir því. Og báðir
segja þeir, að eðlilegt sé að hinn
geti svarað spurningum þar
sem hann hafi sagt honum frá
þessu öllu þegar þeir voru í
Kína — þér fyrirgefið ef ég
rugla yður um of með öllum
þessum fornöfnum. Aumingja
gamla konan er alveg úttauguð
eftir þetta allt saman. Hún seg-
ist vera reiðubúin til að skipta
fénu milli þeirra — en það vil
ég ekki láta viðgangast!“ sagði
gamli sálnahirðirinn af mikilli
alvöru.
Ellery spurði um allt, sem
honum gat komið til hugar og
það var þó ekki fátt.
„Jæja þá, séra Brown,“ sagði
hann að lokum og hristi höfuðið,
en andlit gamla prestsins varð
aumkunarlegt, „ég veit ekki.
24