Bergmál - 01.07.1955, Síða 29

B E R G M Á L
1 9 55 -----------------------
„Þarna hleypur hann,“ hróp-
aði séra Brown. Ellery kallaði
á lögreglumanninn, sem kom að
bragði og tók manninn undir
hendina.
Meðan lögreglumaðurinn var
að koma háa, brúneyga svikar-
anum burtu og hinn smávaxni,
bláeygi Jóhannes Caard var að
reyna að tjá Ellery þakkir sínar
á einhverju hrognamáli úr kór-
esku, kínversku og ensku, gekk
séra Brown að stóru, þykku
bókinni og fletti henni upp á
blaðsíðu 563. Undrunarsvipur
kom á beinabert andlit hans og
svo tók hann umbúðapappírinn
utan af og leit á kjölinn.
„Þessi bók heitir alls ekki
Réttarlæknisfræði og hagnýt
erfðafræði. Þetta er gömul út-
gáfa af „Hver er maðurinn!“
„Getur það verið,“ sagði Ell-
ery skömmustulegur, „ég hefði
getað svarið að —
„Sleppið því,“ sagði séra
Brown strengilega. „Mendelius
og Claggett eru ekki til. Þér
hafið búið til alla þessa sögu um
brúnu og bláu augun. Er það
ekki?“
„Það var eitt sinn haft fyrir
satt af fræðimönnum,“ sagði
Ellery með saknaðarhreim, „en
líklega eru þeir hættir að halda
þessu fram nú. Það hefir nefni-
lega alltof oft komið fyrir að
hinir strangheiðarlegustu, og
beztu foreldrar hafa átt brún-
eyg börn æ ofan í æ. En brún-
eygi svikarinn okkar vissi ekk-
ert um það, var það, séra
Brown?“
Maður nokkur hringdi á auglýsinga-
skrifstofu dagblaðs og bað fyrir aug-
lýsingu þess efnis að hundurinn hans
væri týndur og hann myndi greiða 2
þúsund króna fundarlaun.
Tveim tímum síðar hringdi maður-
inn á ný til að tilkynna, að hundurinn
væri kominn í leitirnar. Sendillinn
svaraði þá í símann, svo að maðurinn
bað um samband við ritstjórann eða
bara einhvem af blaðamönnunum.
„Það verður enginn við hér í dag,“
svaraði strákur. „Þeir fóru allir út að
leita að hundi, sem auglýst var eftir.“
★
„Hamingjan hjálpi mér!“ hrópaði
skólastjórinn, er hann hafði lokið
lestri bréfsins frá dóttur sinni, sem
var strokin að heiman.
„Hvað er að, vinur minn?“ spurði
kona hans blíðlega.
Hann rétti henni bréfið.
„Hún hefir þá strokið með þessum
sölumanni, eftir allt sarnan," sagði
frúin rólega. „Mér kemur það ekki á
óvart.“
„Já, en sérðu það ekki, kona?“
hrópaði skólastjórinn. „að hún hefir
skrifað þori því. Það er sama bölvuð
þágufallssýkin alls staðar.“
27