Bergmál - 01.07.1955, Blaðsíða 41

Bergm‘Al
1 9 55 -------------------------
Morjana voru sett í stofufang-
elsi, eða fengin tvö herbergi til
umráða, þar sem þau voru undir
stöðugu eftirliti varðmanna
Critos. Illmennið skálmaði inn
til þeirra án þess að berja að
dyrum og sagði Si Khalil að
hann hefði fullt vald yfir allri
borginni og allur herinn væri á
hans bandi. Því næst sagði hann
við Morjana með smeðjulegu
brosi: „Þér bíðið hér þangað til
við höfum gifzt.“
Hún var að því komin að svara
honum fullum hálsi, eins og
hann átti skilið, en hún sá að
sér á síðustu stundu og sagði
ekki neitt. Auðvitað var henni
Ijóst hvað hún ætti á hættu með
því að bjóða manni þessum birg-
inn og ef til vill gæti hún bjarg-
að lífi föður síns með því að
vera hljóðlát.
Enda þótt Crito tryði mest á
mátt sinn og megin og vald það
sem hann hafði yfir hernum,
óskaði hann þó ennþá að fara þá
leið að ná löglegum völdum í
borginni með því að giftast
dóttur foringjans. Morjana
bneigði höfuð sitt og samþykkti
með þögninni að giftast þessum
manni. Crito hraðaði sér nú til
fangaklefanna og lék grimmdar-
legt glott um varir hans. Hann
hafði löngun til að sýna óvini
sínum Lartal hver nú hefði
töglin og hagldirnar. Auk þess
hugðist hann geta fært Lartal
þær fréttir sem framar öllu
öðru myndu ýfa sár hans og æsa
skap hans. Sterkur lífvörður
fylgdi honum er hann gekk inn
í klefann til Lartals.
„Allar mínar ráðagerðir ganga
að óskum,“ sagði hann ánægju-
lega. „Yður verður ekki langra
lífdaga auðið hér eftir, en áður
en þér deyjið, þá veit ég að þér
hafið gaman af að heyra fregn-
ir sem ég get fært yður. Nú á
þessari stundu, Lartal kapteinn,
eru Herdeildarmenn á ferð yfir
eyðimörkina í átt til Iraouen-
fjallanna. Einn af beztu trún-
aðarmönnum mínum féll í
hendur Útlendingaherdeildar-
innar, sennilega af slysni, haldið
þér það ekki?“ Hann þagnaði
til að virða fyrir sér svipbrigði
þeirra Lartals og Plevkos og
óttasvipurinn á andlitum þeirra
fór ekki fram hjá honum. „Herra
Vasil, majórinn ykkar, mun á-
reiðanlega leita á þessum trún-
aðarvini mínum, og í vösum
hans mun hann finna landabréf,
ég er ekki í vafa um að hann
fer eftir leið, sem merkt er á
það landabréf, og að sjálfsögðu
lendir beint í þeirri gildru, sem
ég hefi búið honum.“
39