Bergmál - 01.07.1955, Blaðsíða 46

B E R G M Á L---------------
9
allt sem vert var að sjá og
þekktu alla. Aldrei örlaði á
hinu minnsta ósamkomulagi
eitt einasta andartak.
En það eitt að allt var svo
fullkomið og óaðfinnanlegt fór
brátt að taka á Júlíu. Hana vant-
aði einhverja tilbreytingu. Það
var til dæmis atvikið með hatt-
inn í París. Hún hafði verið
stödd inni í verzlun í Friðar-
götunni og séð þar hatt, sem
henni fannst mjög fallegur.
Hann kom upp í tvö horn yfir
eyrunum og var með stóru,
grænu slöri.
„Hvernig lít ég út?“ spurði
hún Símon.
„Alveg eins og líkneskið af
skógarguðnum Pan hérna niður
við Signu,“ svaraði hann.
Henni gramdist svarið og
keypti hattinn í hálfgerðu fáti,
en anzaði því ekki, þegar Símon
bað hana að kaupa annan skar-
latsrauðan flókahatt, sem hon-
um fannst fara henni mjög vel.
Daginn eftir, þegar flugvélin
flaug út yfir frönsku ströndina,
viðurkenndi hún fyrir sjálfri
sér, að henni hefði eiginlega
skjátlast, og þegar þau voru
komin yfir flugvöllinn í London,
var hún orðin alveg viss um að
------------------------ J ú l í
þetta hefði ekki verið rétt, að
kaupa þennan hatt.
Þegar heim var komið hafði
hún haldið áfram að hugsa um
hattinn og að lokum var hún
orðin sjálfri sér fokreið fyrir
asnaskapinn, og það sem verra
var að hún var farin að sjá eftir
að hafa ekki keypt skarlatsrauða
hattinn, sem henni fannst nú,
að hefði verið alveg eins og
sniðinn handa henni.
Nokkrum dögum síðar gaf
hún Pan-hattinn á hluta-
veltu, og á eftir leið henni miklu
betur. Um kvöldið sagði hún
Símoni frá þessu. Hann setti
kaffibollann frá sér á borðið og
sagði: „Öllum getur yfirsézt.“
Það var allt sem hann sagði
og hann gerði ekki minnstu til-
raun til að setja upp háðssvip.
En þegar Júlía gekk upp til
svefnherbergis síns um kvöldið,
þá óskaði hún þess í raun og
veru með sjálfri sér að hann
hefði gert grín að henni, að hann
hefði sagt eitthvað eða gert eitt-
hvað, bar eitthvað annað en það
að vera fullkomlega ólastan-
legur.
Þegar hún kveikti ljósið í
svefnherberginu, sá hún skar-
latsrauða hattinn liggja á snyrti-
borðinu sínu. Það var í fyrsta
skipti, sem hún fann til ein-
44