Bergmál - 01.07.1955, Side 53

1955
B E R G M Á L
eins og hundruðu kristalskúlna
hefðu verið settar á hreyfingu.
„Hlustið,“ sagði ókunni maður-
inn, meðan hann hélt áfram að
spila. „Hlustið og sjáið.“
María stóð og virti hann fyrir
sér, hann var óvenjulega fölur,
lampaljósið endurspeglaðist í
stórum dökkum augum hans.
Þetta var í fyrsta skipti um
margra ára bil, sem píanóið var
notað. Tónarnir fylltu nú ekki
aðeins þetta litla herbergi, held-
ur einnig allan gamla trjágarð-
inn.
„Herra minn, nú sé ég allt og
,skil allt, það er dásamlegt,“
sagði gamli maðurinn á meðan
hann reisti sig upp í rúminu með
hjálp dóttur sinnar. „Ég sé hinn
dásamlega fagra vordag uppi í
fjöllunum, himinninn er heiður
og blár og ég heyri Mörtu hlæja.
Hún er svo falleg og hún er svo
glöð.“
Ókunni maðurinn spilaði
hvíldarlaust, en augu hans virt-
ust horfa út um gluggann. „Sjáið
þér þetta greinilega?“ spurði
hann.
Gamli maðurinn þagði og
hlustaði.
„Sjáið þér ekkert nú,“ spurði
ókunni maðurinn, eins og svo-
lítið óþolinmóður á meðan hann
hélt áfram að spila. „Sjáið þér
ekki hvernig hin myrka nótt
breytist og verður að björtum
degi og geislar sólarinnar lýsa
upp trén sem nú standa í fullum
blóma. Héðan séð líta þeir út
eins og stórir tulipanar. Sjáið
þér þarna yfir frá, hversu sólin
lýsir upp steinmúrinn og gras-
flötinn. Nú bráðnar snjórinn,
himinninn verður tærari og
bjartari, allt er svo dásamlegt.
Hópar farfugla koma fljúgandi
yfir gömlu borgina okkar, Vín.“
„Já, nú sé ég þetta allt mjög
greinilega,“ næstum hrópaði
gamli maðurinn. Það brakaði í
gamla pedalanum undir fæti
ókunna mannsins, tónarnir voru
dempaðir og hátíðlegir, fyrst í
stað, síðan urðu þeir dapurlegir,
þá fjörlegir og glaðlegir, þá
syngjandi og dansandi. Slíkt
tónaflóð myndi enginn geta
framleitt nema meistari.
„Herra,“ sagði María, „mér
virðist að blómin líkist ekki
lengur tulipönum heldur frem-
ur eplum, sem hafa þroskast
yfir eina nótt.“
„Það er rétt,“ sagði ókunni
maðurinn. „Nú sé ég það. Það
eru raunverulega epli, sem hafa
þroskast á einni nóttu.“
„María, opnaðu gluggann“,
bað gamli maðurinn.
María gekk út að glugganum
— 51