Bergmál - 01.07.1955, Síða 63

B E R G M Á L
1955
konunni,“ sagði Johnny, „en ég veit ekki hver hún er.“ Hann talaði
mjög blátt áfram, og var ekki að heyra neina geðshræringu í rödd
hans. „Þú sagðir að hún væri læknir, en ég óska ekki eftir nærveru
hennar.“
Christine horfði hvasst á hann. Það var ekki minnsti vottur þess
í svip hans að hann þekkti hana. Augu hans voru eins og hálf sljó,
og fannst henni að hann horfði í gegnum hana. Eftir svip hans
að dæma var ekki annað sjáanlegt, en að hann hefði aldrei séð
þessa konu fyrr. Hún tók á öllu, sem hún átti til, og spurði í hálfum
hljóðum: „Tony, veiztu ekki hver ég er? Þetta er Christine."
Hann hristi höfuðið. „Ég sagði yður það, að ég þekki yður ekki.“
Nú kenndi nokkurs þráa í rödd hans. „Auk þess er ég þreyttur. Mig
langar til þess að leggja mig út af.“ Hann gekk að stólnum og settist
aftur,
David sá að Christine leið illa og lagði höndina á öxl hennar og
sagði: „Það er bezt að lofa honum að vera einum.“
„Þetta er Tony,“ sagði Christine, þegar þau komu fram á gang-
inn. Hún var náföl í andliti og andstutt.
„Ertu alveg viss?“
„Já, ég er alveg viss,“ sagði Christine og var með grátstafinn í
kverkunum. Hún gat ekki svarað spurningum Davids nú, ekki fyrr
en hún hefði fullt vald yfir tilfinningum sínum. Hún muldraði ein-
hverja afsökun, og gekk á brott. Hún hélt beint til svefnherbergis
síns, kastaði sér ofan á rúmið og grét. Það sefaði geðshræringu
hennar, og er hún loks stóð á fætur og þvoði sér um andlitið, leið
henni miklu betur. Nú vissi hún sannleikann, vissi að hún varð að
horfast í augu við þá staðreynd, að Tony Mordaunt var kominn inn
í líf hennar á ný, en hún vissi jafnframt, að sú ást, sem hún hafði
eitt sinn borið í brjósti til Tony Mordaunt, var nú algjörlega dauð,
og myndi aldrei lifna við aftur, hversu oft sem hún sæji hann eða hve
mikið hún þyrfti að umgangast hann. Tár hennar höfðu eingöngu
verið meðaumkunartár, því að hin sljóu augu og hið tilfinninga-
lausa andlit Tonys hafði snortið hjarta hennar. Hann hafði ekki
þekkt hana, ekki einu sinni munað hvað hún hét. Ef til vill var það
bezt þannig, ef til vill var honum fyrir beztu að hann fengi aldrei
minnið aftur. Hún vissi svo lítið um það sem gerzt hafði í hans
61