Margt smátt : fréttabréf Hjálparstofnunar kirkjunnar - 01.09.2002, Síða 11

sem ísraelski herinn hafði ráðist inn í og ég bjó í Betlehem meðan útgöngubann ríkti og enginn mátti
fara út úr húsi. ísraelsmenn setja útgöngubann til þess að hafa eftirlit með Palestínumönnum. Krakkam-
ir í Betlehem eiga mjög bágt. Þeir hafa eiginlega ekkert getað farið í skólann í vetur. Þeir vita að þeir
dragast aftur úr. í útgöngubanni eru þeir oft lokaðir inni hjá sér í marga daga í einu. Þá verða þeir fúlir
og pirraðir, stríða systkinum sínum, rífast og slást. Sum börnin verða bara mjög döpur og gera næstum
ekkert. Börnin sögðu mér að þau vildu bara fá að fara í skólann í friði og fá að leika sér í friði. Þau voru
orðin þreytt á ofbeldi og órétti. En sum þeirra voru mjög reið yfir því hvemig ísraelsmenn komu fram
við þau og foreldra þeirra og sögðust vilja gerast píslarvottar. Ég varð mjög dapur þegar ég heyrði það
vegna þess að til að verða píslarvottur verður maður að deyja, og þá oftast með því að sprengja sjálfan
sig í loft upp og myrða annað fólk um leið. Mér fannst alveg hræðilegt að heyra þessa fallegu krakka
segja slíkt.
Hvað segir þetta okkur? Þetta segir okkur að krökkum sem búa við svona aðstæður, stríð og átök, líður
alveg óskaplega illa. Þau eru örvæntingarfull og halda að hægt sé að leysa ofbeldi með ofbeldi. Við vit-
um öll að það gengur ekki upp.
Við verðum að gera okkar til að hvetja báða aðila, bæði ísrael og Palestínu, til þess að ræða málin og
gefa eitthvað eftir í deilunni þannig að allir geti búið við frið og öryggi. Nú tapa báðir, meir og meir
með hverjum degi sem líður. Friður er ekki sjálfgefinn. Við erum heppin hér á íslandi.
Aðalsteinn Þorvaldsson
é
„Eg ^el ekki lifað venjulegu lifi eftir það sem gerðist.
Amina er 12 ára og býr í Palestínu. Hún
vaknaði einn morguninn í bítið og sá að
hermenn voru fyrir utan gluggann. Hún
hljóp inn í herbergi foreldra sinna.
Mamma hennar vildi vera viss og kíkti út
um gluggann. Það skipti engum togum
að hermennirnir skutu upp í gluggann
og mamma Aminu henti sér á gólfið.
Hún skreið fram á gang og fjölskyldan
kúrði öll í bakherbergi í skjóli fyrir skot-
um. Skothríðin hélt áfram og fjölskyldan
flúði yfir í íbúð nágrannans hinumegin
við ganginn. Þar hafði Rena, mamma
litla hvítvoðungsins, orðið fyrir skoti.
Hermennirnir fyrir utan héldu áfram að
skjóta af því þeir héldu að það væru
byssumenn í húsinu. Þeir komu inn og
skipuðu öllum út og leituðu um allt í tvo
daga. Þeir handtóku pabba Aminu og alla aðra karlmenn í húsinu og yfirheyrðu þá. Hinir
þurftu að fara í annað hús og vera þar meðan leitin stóð yfir og máttu ekkert fara nema í
garðinn umhverfis húsið. „Þeir eyðilögðu húsið og við urðum að fara til ömmu. Eg var rosa-
lega hrædd og hélt í mömmu. Eg hugsaði um húsið okkar og skóladótið mitt. Eg hugsaði
um Renu sem dó í skothríðinni og ég hugsaði um hvort ég myndi deyja líka. Eg get ekki lif-
að venjulegu lífi eftir þetta. Nú veit ég hvað hermennirnir geta gert. Þeir geta gert það sem
þeir vilja. Eg skal samt ekki hugsa um þá. Eg skal reyna að lifa eðlilegu lífi. - Samt get ég
það ekki alltaf, og þá fer ég að gráta.“
Amina.