Helsingjar - 01.07.1943, Blaðsíða 23

IJelsingjar
5
Það vorar enn, þótt elíur kveði ei hátt,
og alltaí verður lengra á milli hríða.
Ég lota huga að leita i sólarátt
og læt hann gleyma vetrarmyrkri og kviða.
Ég finn til þreytu, þótt mér skíni sól,
og þó að lengi dag, er strengur brostinn;
því fagur gróður féll í mold og kól.
Þau fara svona með það hezta, frostin.
Ég heyrði í morgun þrastar kátan klið,
við kalinn glugga söng hann vori ljóðin.
Ég vildi honum fegin leggja lið
með litlu kvæði, en mig skorti hljóðin.
Ég hvísla aðeins. Þó er þráin mín
til þín, ó, vor, sem öllu lífið gefur.
Svo heit og sterk en bljúg er bæn til þín,
þú blessar fræ, sem enn í hýði sefur.
Lát þreytu hverfa, er vetrar vá mér bjó,
með vori björtu nýja strengi óma;
og lát hið gamla gleymt, sem áður dó,
svo gleðjist ég við káta þrastahljóma.