Helsingjar - 01.07.1943, Blaðsíða 25

Helsingjar
7
gott skyggni sé. í dag sézt það
vel, þó það sé sveipað blámóðu
ijarlægðai innar. Það gefur fyr-
irheit um gott veður í Mývatns-
sveit. — Bifreiðin þýtur áfram
niður bugðóttan veginn austur
af heiðinni. Vaglaskógur er
fram undan, iðgrænn og tælandi
eins og ungmey, sent breiðir út
faðminn móti hrifnæmum elsk-
husa. ()o- fimmmenningarnir
verða snortnir mannlegri lirií'n-
ingu af þessari sýn og njóta
innra með sjálfum sér armlaga
Skógardísarinnar. Það varir þó
ekki lengi; fararstjórinn lætur
ekki tælast. Tólf ára hælisvist
hefur engan veginn brotið vilj-
ann á bak aftur, heldur mótað
hann öryggi á hverju sem geng-
ur. Hans úrskurður, að áfram
sé haldið austur. — En í kvöld
.... það fer ailt eftir tíma og
veðri. Urskurðinum er tekið
með stillingu og þeir, sem áður
lrafa komið í Vaglaskóg, verða
að láta sér nægja endurminning-
arnar þar um. Þeir ioka augun-
unt og fram á varirnar iæðist of-
urlítið bros, sem gefur til kynna,
að þar búi að baki svolítið æfin-
týri, sem aldrei verði öðrum
sagt, og þagmælsku skógarins er,
sem betur fer, óhætt að treysta.
— Það er hafinn söngur til þess
að undirstrika að allir séu
ánægðir. En hann varir ekki
lengi. Brjóstveikir menn ættu
sem minnst að hafa þá íþrótt um
hönd — og það er hreint ekki
fallega gert af Páli ísólfssyni,
þegar hann er að biðja aila Is-
lendinga að taka undir með
Þjóðkórnum, því sumir ta bara
hósta í ómakslaun. Og í þessari
ferð var ekki framar reynt tif að
syngja úf það, sem í brjóstinu
bjó, enda þurfti þess ekki með
því umræðuefni var nóg og gam-
anyrði flugu óspart frá manni til
manns. Sumir eru aldrei skraf-
hreifari en þá er þeir aka í bíl;
hraðinn virðist eins og orka á
hugsunina; eða orkar hann að-
eins á nrálbeinið?
Er komið var austur í Ljósa-
vatnsskarð var landakortið dreg-
ið fram og þar fregnað um heiti
þeirra þorra bæja, er til sézt af
þjóðveginum svo og fjallanna í
kring.
En athyglin er öll í molum á
þessari leið og eins og hún bíði
þess að verða leyst úr læðingi
þegar komið er austur í „fyrir-
heitna landið“.
„Sjá Mývatnssveit og dey síð-
an“, var nokkurs konar heróp fé-
laganna, sent ákveðnir voru í að
framkvæma hið fyrra, en komast
jafnframt hjá hinu síðara, svo
lengi sem auðið yrði, enda mun
enginn lá þeim það. Og nú voru
þeir komnir í Mývatnssveit, sem
lagnaði þeim á hinn ákjósanleg-
asta hátt, böðuð í sól og sumar-
skrúði. Hólmarnir í Laxá, þar
sent hún breiðir úrsérnorðan við