Helsingjar - 01.07.1943, Síða 37

Helsingjar
19
Ú Æ~ EÐ seíningu berklalaganna 1923 var stigiö stórt spor aí stjórnar-
/ 1/ I völdum þessa lands í réttlætis- og mannúðarátt, jafnframt því, sem
það var stórfelld tilraun til að forða þjóðarstofninum frá yíirvof-
andi sýkingarhættu. Þær réttarbætur, sem lögin sköpuðu þeim
sjúku, voru miklar og gagnvart þjóðinni í heild nálega óhjákvæmilegar.
Því miður hafa nokkrar skerðingar verið gerðar á beim lögum frá upphaf-
legri mynd beirra, sem
verulegu máli skiptir
S-í-5 FRÁ BÓKASAFNINU. 2L15
ekki á tveim tungum, að
burft hefði öllu heldur
að ganga feti framar í kjaratryggingum til sjúklinga, sem lítt eru efnum bún-
n, og alveg sérstaklega hefði þurft að tryggja þeim í heild sómasamleg
menningarskilyrði innan hælisveggjanna.
Deila má um réttmæti þess, að þeir hljóti meiri lagaleg íríðindi, en þegar
eru fengin, en hjá því verður ekki komizt, að skapa þeim hliðstæða aðstöðu
til menningarlífs sem öðrum þegnum þjóðfélagsins. Vandinn er því sá og
heíur lengi verið, að aíla fjár til þeirra nauðsynlegu hluta og á þeim tímum,
sem þörfin er rikust. Sá vandi hefur frá upphafi allt til þessa dags að kalla
hvílt á sjúklingunum sjálfum. Með fálagssamtökum geta þeir oft nokkru til
leiðar komið sér til úrbóta, en þeirra eigin geta nser þó í flestum tilfellum
mjög skammt. Meginstyrkurinn til kostnaðarsamra framkvæmda verður að
koma annars staðar frá, ef vel á að vera. Vissulega má segja, að vel hafi
rætzt úr flestum vandamálum sjúklinganna fyrir fofsverða greiðasemi al-
mennings, þá til hans hefir verið leitað. Það ber sannarlega að þakka og
virða. Hitt er heldur ekki svo fátítt, að gesti beri að garði með góðar gjafir
og gerist jafnvel sjálfboðaliðar í félagslegum umbótamálum sjúklinga. Eins
slíks manns skal hér lauslega getið í sambandi við bókasafn okkar.
Að kvöldi næsta dags brunar
skipið suður dimmblátt Eyja-
hafið. Hvítu boðaföllin undan
brjóstum ]ress brotna með þung-
um nið, þessum þunga, dunandi
nið, senr sjófarendur kannast
svo vel við þegar skipið rennur
eftir spegilsléttum haffletinum.
í Jretta sinn er líka hafið allt,
svo langt sem augað eygir, eins
og skyggður, leiftrandi spegill.
Hér birtist það í allri sinni dýrð
með fagurbláan kvöldhimininn
eins og hvelfingu ylir höfði
manns, meistaralega felld við al 1-
ar ójöfnur sjóndeildarhringsins.
Ég halla mér lit á öldustokk-
inn, bregð sjónaukanum fyrir
augun og lít til norðausturs. Þar
eygi ég aftur Akropólishæðina.
Rústir hofanna sjást eins og litl-
ir, Ijósleitir blettir efst á henni,
en þeir dofna óðum og smá-
hverfa sjónum.
Og að lokum rennur Akropól-
ishæðin öll saman við blámóð-
una í fjarska.
Þráinn Olafsson.
2*