Helsingjar - 01.07.1943, Qupperneq 45

Helsmgjar
27
Heilsuhælid
í Kristnesi
Og hvers hef ég að minnast?
Mér finnst hver dagurinn hafi ver-
ið öðrum líkur. Einna helzt bregð-
ur fyrir í huganum, einstökum
minningum og atvikum, sem gerð-
ust fyrst eftir að ég kom hingað.
En svo. . . .“
Og þessi föngulegi maður, með
þreklega yfirbragðið, sem lifað hef-
ur innan þessara veggja í meira en
áratug af bezta hluta æfinnar-—þann
áratuginn, sem starfslöngunin er rík-
ust og skynjan mannsins á veruleika
daglegs lífs, ef til vill næmust; —
þessi maður sér ekki annað, þegar
hann horfir yfir þessa löngu áraröð,
eftir að nýáhrifum og heildarsvip
fyrstu stundanna hér sleppir, en
endalaust tilbreytingarleysi daganna.
Hann minnist hvernig hér var um-
horfs þegar austfirzki æskumaðurinn
sté hér í hlað og hann sér að um-
hverfið hefur fegrast og sum þæg-
indi aukizt síðan. Hann minnist, að
hann kom hér að nýafstöðnum stór-
viðburði í sögu hælisins, — þegar
þakið brann ofan af því í ársbyrjun
1931. Og hann minnizt þess, hve
mörg voru rúmin í stofunni, þar sem
honum var búin hvíla. Hann minnizt
að allar vistarverur eru þá fullar af
fólki eins og nú, — einhverju fólki,
— fólki, sem kemur og fer, fólki úr
öllum landshlutum og öllum stéttum,
því
„þeir koma úr hverri sveit,
þeir koma úr hverri borg. . . .“
En svo streymir líf hans og þeirra inn
í hina bjölluklingjandi hringrás, sem
heldur áfram endalaus og óumbreyt-
anleg, með þungum, svæfandi nið:
Bjölluhljómur, morgunverður. •—
Bjölluhljómur, legutími. — Bjöllu-
hljómur, hádegisverður. •—- Bjöllu-
hljómur, þagnartími. Og svo áfram
þannig til kvölds, þegar gjallandi
bjallan, í síðasta sinni þann dag,
kveður alla til hvíldar og nóttin
kemur.
Jafnvel heimsóknir vina og vanda-
manna, — röltið umhverfis hælið á
góðviðrisdögum og annað, sem í
fyrstu virðist hressandi röskum, verð-
ur fljótlega jafn vanabundið. Hvort
tveggja er regluboðað og stundvíst á
dagskránni og verður fyrr en varir
aðeins óskýrir drættir í andliti svip-
lausra daga.
Og árin líða án þess að nokkurs sé
að minnast. . . .
Svör hins austfirzka manns eru í
raun og veru spegilmynd af svörum
hinna. Ef til vill myndi vera hægt
með hugkvæmni og einbeiting viljans
að kalla fram slitur einstakra minn-