Kristilegt skólablað - 01.09.1975, Síða 19

þeir, sem færu með slíka hluti, skyldu líflátnir.
Enn segir: „Þegar þú kemur inn í landið, sem
Drottinn Guð þinn gefur þér, þá skalt þú ekki
taka upp svívirðingar þessara þjóða. Eigi skal
nokkur finnast hjá þér, sá er iáti son sinn eða
dóttur ganga gegnum eldinn, eða sá er fari með
galdur eða spár eða fjölkyngi eða töframaður eða
gjörningamaður eða særingamaður eða spásagna-
maður, eða sá er leiti frétta af framliðnum. Því að
hver sá, er slíkt gjörir, er Drottni andstyggilegur,
og fyrir slíkar svívirðingar rekur Drottinn Guð
þinn þá burt undan þér. Þú skalt vera grandvar
gagnvart Drottni Guði þínum. Því að þessar
þjóðir, er þú rekur nú burt, hlýða á spásagnamenn
og galdramenn, en þér hefur Drottinn Guð þinn
eigi leyft slíkt“. Sjá III. Mós.20:6 og V. Mós.
18:10—12.
»
Sál konungur
Gamla testamentið segir raunar frá miðilsfundi.
Sál Kísson var fyrsti konungur Israelsmanna.
Hann var dugmikill herforingi. En hann óhlýðn-
aðist Guði, og þá fór að síga á ógæfuhliðina. Nú
hafði Sál gert landræka alla særingamenn og
spásagnamenn, og var það í samræmi við vilja
Guðs. Sál átti í ófriði við Filista. Hann missir
móðinn, og Drottinn svarar honum ekki, þegar
hann Ieitar hans. Þá skipar Sál þjónum sínum að
leita uppi miðil. Það tekst, og hann fer á fund
særingakonu, dulbúinn. Hún uppgötvar samt,
hver hann er, og verður skelfd. Um þennan
miðilsfund má lesa nánar í I. Samúelsbók 28, og
verður sagan ekki rakin hér frekar. En á það skal
sérstaklega bent, að Sál vissi, að hann átti ekki að
leita frétta af framliðnum, en hann gerir það
samt, þegar hann hefur yfirgefið Guð og Guð
hefur yfirgefið hann. Sál endaði líf sitt með því að
fyrirfara sér, og eru athyglisverð orð Biblíunnar,
þegar hún talar um dauða hans: „Þannig lét Sál
líf sitt sakir ótrúmennsku sinnar við Drottin, sakir
þess, að hann varðveitti eigi boð Drottins, og
einnig sakir þess, að hann hafði gengið til frétta
við vofu“ (I. Kronikubók 10:13).
Falsspámenn voru þeir menn nefndir, sem
fluttu boðskap í andstöðu við orð Guðs. Svo virðist
sem þessir falsspámenn hafi hvatt fólk til að taka
mark á furðulegum fyrirbærum og gefa gaum að
„fréttum að handan“. Jesaja er einn af þjónum
Drottins, sem faiið var m.a. að tala á móti þeim.
Hann segir: ,,Ef þeir segja við yður: Leitið frétta
hjá þjónustuöndum, sem hvískra og umla (Þá
skuluð þér svara:) Á ekki fólk að leita frétta hjá
Guði sínum? Á að leita til hinna dauðu vegna
hinna lifandi? Leitið til kenningarinnar og vitnis-
burðarins“ (Jesaja 8: 19—20), þ.e. til orðsins frá
Drottni og predikunar, sem er reist á orði Drott-
ins.
Það fer ekki á milli mála, að Gamla testamentið
bannar algjörlega allar tilraunir til að komast í
samband við framliðna. Slíkt athæfi er talið til
svívirðinga, sem tíðkist meðal heiðinna þjóða.
Er banmð fallið úr gildiP
Nú er ýmislegt í Gamla testamentinu fallið úr
gildi. Þar má nefna fyrirmæli um mataræði,
helgisiði o.s.frv. Því spyrja sumir: Er bannið við
að leita frétta af framliðnum ekki líka úr
sögunni? Var það ekki aðeins bundið við ísraels-
menn til forna?
Nei, bannið verður að teljast staðfest í Nýja
testamentinu af orðum eins og þessum: „Holdsins
verk (syndir) eru augljós, og eru þau fjölkynngi“
(Galatabréfið 5:20). Lítið einnig á Opinberunar-
bókina 9:21 og 21:8: „Og eigi gjörðu þeir iðrun né
létu af manndrápum sínum né töfrum“. „En fyrir
hugdeiga og vantrúaða . . . og töframenn . . .
þeirra hlutur mun vera í díkinu“. í Postulasög-
unni er frásaga, sem sýnir, að fyrstu vottar Jesú
kærðu sig ekki um hjálp þeirra, sem höfðu „dular-
gáfur af þessu tagi“, til að flytja fagnaðarerindið
19