Alþýðublaðið - 07.02.1920, Blaðsíða 4

4
A.LÞÝÐUBLAÐIÐ
frá lögreglustjóra.
Samkvæmt núgildandi ákvæðum, um varnir gegn
því, að næmar sóttir berist hingað til lands frá út-
löndum, er hér með alvarlega brýnt fyrir almenn-
ingi að gæta þess vandlega,
að hafa engin mök við skip, sem koma frá útlöndunv
eða skipverja af þeim, hvorki við land eða í hafi, og ekki
heldur fara út að slíkum skipum, íyr en leyfðar hafa
varið samgöngur við skipin.
Verði nokkur vís, að einhver brjóti á móti þessu,
eða geri sig líklegan til þess, er þess vænst, að sá,
er þessa skyldi verða var, geri lögreglunni tafarlaust
aðvart.
Við brotum á sóttvarnarreglunum, eins og nú
stendur á, liggja þungar refsingar að lögum.
Lögreglustjórinn í Repkjavík, 6. febrúar 1920,
Jón Hermannsson.
þá f Landsbankanum við gömiu
seðlum bankans fyrir fuit verð.«
Af orðum þessara þriggja banka-
stjóra má þá ráða þetta tvent:
Hér er sama sem ekkert af þess-
um innkölluðu seðlum, en þó svo
væri, þá er engin hætta á að taka
við þeim, þeir verða teknir fullu
verði eins og aðrir danskir seðlar.
Xoli konungur.
Eftir Upton Sinclair.
(Frh.).
.Ginmitt það!“ sagði hinn.
.Þegar eg kom hingað, hélt eg
að það væru verkamennirnir, sem
yæru ósanngjarnir. En nú hefi eg
sjálfur séð, að þeir fá í engu
notið réttar síns. Eitt er að minsta
kosti rétt, enginn fær fullan vog-
arþunga hér í námunum — ef
hann ekki er vinur verkstjórans.
Eg veit það, því að eg og kola-
höggsmaður minn höfum reynt
alt mögulegt. Við höfum lestað
vagn mjög illa og fengið átján
hundruð pund, og líka höfum við
lestað annan svo, að við vissum
vel að hann var helmingi þyngri
— en við fengum aldrei meira
en tuttugu og tvö eða þrjú hund-
ruð pund. Hærra kemst enginn
— þó menn viti, að stóru vagn-
ana má hlaða, svo að þeir taka
tvær eða þrjár smálestir. Sé stein-
snidda í kolunum, er hún auð-
vitað ekki talin, stundum segja
þeir jafnvel, að grjót sé í kolun-
um, þó þar sé ekkert. Engin lög
eru til, sem neyða þá til þess,
að sanna þetta“.
»Ó nei, svo er víst ekki".
„Niðurstaðan er blátt áfram sú,
að þeir telja okkur trú um, að
þeir greiði okkur 55 skildinga
fyrir smálestina, þegar þeir í raun
og veru hafa faert niður iaunin
og greiða okkur að eins þrjátíu
og fimm skildinga. Og í gær
greiddi eg hálfan annan dal fyrir
bláar vinnubuxur í búð félagsins,
en í Pedro kosta þær sextíu skild-
inga“.
„Svo — o", sagði hinn, „fé-
lagið þarf nú líka að fá greiddan
kostnaðinn við að flytja þetta
hingaðl"
Nú sá Hallur, að blaðinu var
snúið við. Nú var það hinn, sem
hélt honutn utan dyra. Hann var
bersýnilega ekki heppinn njósnari.
„Heyrðu mér nú“, sagði hann,
„hvað er eiginlega átt við með
þessu?“
„Átt við ?“ sagði hinn rólega,
„eg skil þig ekki“.
„Eg á við, fyrir hvað ert þú
hér?“
„Fyrir tvo dali um daginn —
eins og þú, býst eg við“.
Hallur fór að hlægja. „Við
minnum á tvo kafbáta, sem reyna
að finna hvorn annan neðansjávar.
Eg held að okkur væri betra, að
komast upp á yfirborðið og reyna
að útkljá þetta þar“.
Hinum virtist geðjast vel að
hlátri Halls. „Vert þú á undanl"
sagði hann. En hann brosti ekki.
Hann horfði með rólegum, bláum
augunum á Hall og í fullri alvöru.
„Eins og þér þóknast", sagði
Hallur, „en saga mfn er ekki eggj-
andi. Eg er ekki strokufangi og
því sfður njósnari, eins og þú
hefir kannske grunað mig um.
En ekki er eg heldur „fæddur“
kolahöggsmaður. Heima er bróðú
minn og nokkrir kunningjar, setö
ímynda sér, að þeir viti alt uD»
kolavinslu. Mér gramdist þetta.
þess vegna kom eg hingað $
þess að sjá þetta með mínuBJ
eigin augum. Það er alt og suim*
En eg hefi hinn mesta áhuga »
þessu, og eg vil gjarna ver*
hérna nokkra stund enn þá, sv°
að eg vona að þér sé ekki „u»ót'
að?“
Fjötruð sátt.
Nú er smátt um glens í geöb
gengur fátt í betri átt.
Fjötruð sátt og flest í veði,
fjandsöm þráttan hefir mátt.
J.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.