Alþýðublaðið - 26.04.1926, Qupperneq 3

ALÞÝÐUBLAÐID
3
hann fiytja siðari till. eftir beiðni
eins af helztu læknum landsins.
Leiðrétting. Smáskipaprófafrv.
er frá sjávarútvegsnefnd n. d.
Þrettánðaiiéít.
Leikfélagið er nú búið að reyna
á polrifin í sér, og það hefir stað-
ist raunina. Hina margpættu speki
sífiéttuðu glensi, sem auðkennir
Shakespeare, bar pað fram létt og
lipurt. Steikin brann ekki við. Og
pað má landið nú vita, að pað á
leikhús, sem getur framreitt beztu
rétti leikritaskáldskaparins prýði-
lega. Leikhús, sem getur leikið
Shakespeare, getur leikið alt.
Menn hafa vanið sig á að bera
alt saman við útlönd — Danm.;
pað er rangt; vér erum vér; peir
eru peir. Hvort hér er leikið eins
og par eða eins vel og par, skift-
ir engu máli; aðalatriðið er að
hér sé leikið vel, og pað er gert.
Ágúst Kvaran lék fiflið frábærlega
vel, kátt og létt; Brynjólfur Jó-
hannesson lék læpuna, herra
Bleiknef, listavel og sýndi hið
bjálfalega fas hans prýðilega.
Ekki var Indriði Waage lakastur.
Malvolíó, pessi hrokafulli, heimski
leppalúði, varð bráðskemtilegur í
höndum hans. Indríði hefir og sett
leikinn á svið og er pað ekki lítið
prekvirki. Leikhúsið íslenzka parf
engu að kvíða, pegar hinir upp-
vaxandi eru svona. Friðfinnur var
skemtilegur eins og vant er, en
langt frá pví nægilega safamikill
eða mergjaður. Hann hefir varla
skilið nógu vel, hvílíkt bákn bar-
smíðahundsku, fyllireftis og stráks-
skapar herra Tobías er frá hendi
Shakespeares. — Af kvenpjóðinni
voru pær hver annari betri frúrnar
Kvaran og Kalman, frú Kvaran
blíð, fögur og yndisleg til orðs
og æðis; frú Kalman ofsakát og
brellin; — hún var nógu mergjuð.
Hlutverk ungfrú Emilíu gaf henni
ekki tækifæri til að beita hinum
ágætu kröftum sínum. — Meðan
pessara góðu krafta nýtur við,
má búast við öllu hinu bezta af
leikhúsinu. — Af öðrum leik-
endum ber að nefna Tómas Hall-
grímsson, af pví einu, að hann lék
sviplaust og hneykslislaust, eins
og alt af; hann heldur pokkalega
á engum leikhæfileikum; — hann
er ekkert nema rómurinn. Valur
Gíslason Iék hlutverk sitt herfi-
lega; hann var eins og dauðýfli —
lifandi lík; hann sýnist ekki eiga
við leik að fást. — Þýðingin var
á stöku stað nokkuð hornótt, en
sakaði pó lítið. Friðfinnur og frú
Kalman kunnu ekki nógu vel og
Tómas var mismælagjarn ©ins og
fyrr.
br.
Dóhibp „TfmasEs“
uœ
nokkra ,Framsöknar‘-fIokksmenn.
Gamli „Framsóknar‘‘-flokksmað-
urinn, sem Alpýðublaðið birti fyrir
fyrra föstudag óánægjuyfirlýs-
ingu hans um atkvæðagreiðslu
peirra fjögurra „Framsóknar“-
flokksmanna, sem hjálpuðu til að
vísa frá pingsál.till. Jónasar, er
krafðist betri gátar en verið hef-
ir um skeið á sóma landsins út
á við, er langt frá að vera sá eini
óánægði í peim flokki yfir pví,
hversu hann skiftist um málið.
’*18. tbl. „Tímans“ segir svo, eftir
að skýrt er frá gangi málsins
og nöfnum peirra, er atkvæði
greiddu með og móti dagskrártill.
Jakobs Möllers:
„Eftir penna pingfund getur
pjóðin dæmt um, hvorir láta sér
annara um að framfylgt verði hin-
um „óskráðu lögum“ pjóðarinnar,
sjálfstæði hennar og sæmd út á
við: peir, sem með atkvæði sínu
höfnuðu pingsályktuninni og lýstu
par með ánægju sinni yfir nú ver-
andi framkvæmd hinna óskráðu
laga — eða hinir, sem víttu veil-
Tv® kolaofiia
(bpiikaða)
vil eg selja.
Ouimar Jónsson,
Sfmi 1580. Vöggur.
Einar skálaglam: Húsið við Norðurá.
jórinn ekki vaknaði, en hann var all svefn-
styggur, jafnvel pótt í honum væri.
Þegar Eiríkur sá húsið álengdar, fór hann
strax að læðast, og nú var öll mikilmenskan
á bak og burt. Það var ekkert ljós í húsinu,
eins og hann hálfgert hafði verið að vonast
eftir, pví að pá hefði ekki verið hætta á að
vekja neinn. En auðvitað var Maxwell kom-
inn heim og búinn að hátta majórinn.
Þegar hann kom á grundina fyrir utan
húsið, fór hann úr skónum og gekk á sokka-
leistunum inn í fordyrið. Hann tók ofurhægt
um hurðarsnerilinn inn í svefnstofuna, sneri
honum og mjakaði upp hurðinni með mestu
gætni, og hlustaði svo, hvort nokkur hefði
vaknað.
Alt var kyrt og hljött.
„Hann hrýtur ekki eins og hann er vanur,
karlfjandinn," hugsaði Eiríkur. En alt í einu
glaðnaði yfir honum. Hann heyrði engan
andardrátt í herberginu.
„Það er pá hvorugur peirra kominn heim,“
sagði Eiríkur hróðugur upphátt. „Þá er öllu
óhætt."
Hann preif ofan í vasa sinn, tók upp eld-
spitur, ætlaði að kveikja og gekk skref inn
í síofuna. Þá rakst hann á eitthvað og feldi
pað. Það var eitthvert gler-dót, og pað hraut
á gólfið og mölbrotnaði með svo miklum
gauragangi, að hann hröök til hliðar. I pví
hnaut hann um .eitthvað og datt kylliflaíur.
Eins og skiljanlegt er, varð Eiríkur við
fallið sem snöggvast utan við sig í pví á-
standi, sem hann var.
En alt í einu rauk hann á fætur í dauð-
ans ofboði, eins og naðra hefði bitið hann,
og út úr húsinu. — Hann fann, að hann
hafði dottið ofan á mann, sem lá endilangur
á gólfinu.
Það var komið tunglsljós úti, og Eiríki
varð sem snöggvast eitthvað rórra. En svo