Alþýðublaðið - 01.05.1926, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐID
3
Sðlnbnðum Kauplðlagsins
verður lokað kl. 2 « 4 i dag
vegna kröfugongunnar.
Sjúkrasamlag Reykjavíkur.
Frá 1. mai næst komandi verður skrifstofa
Sjúkrasamlags Reykjavíkur opin til afgreiðslu
kl. 2—5 virka daga nema laugardaga kl. 2—7
síðdegis.
Og þegar litið var á risavöxt
hans, þá varð manni ósjálfrátt
áð minnast Göngu-Hrólfs, Hörða-
Knúts, Haralds harðráða eða ann-
ara slíkra norrænna höfðingja,
§em voru svo miklir vexti, að eng-
iön hestur fékk borið þá.
— Já; þér hafið óneitanlega dá-
lítinn svip af víkingi, varð mér
að orði.
— Sýnist yður það? sagði verk-
fræðingurinn og leit niður á sig.
Já, en sjáið þér nú til. Þar að
auki hefi ég erft ofurlítið frá
Söxum, Bretum og Frökkum. Við
Englendingar erum töluvert
blönduð þjóð, og ég heid, að
þjóðernisstyrkur okkar stafi ein-
mitt af kynblönduninni. Eftir því,
sem tímar hafa liðið, höfum við
komist öðrum lýðum lengra í
þjóðernisrembingi, en heimsborg-
arastefnan á samt alt af ítök í
okkur; — hún kemur fram í land-
námi okkar og nýlendustjórn og
svo líka í heimsverzlun okkar.
Það er víst ekki til í öllum heimi
nokkur skiki, sem Englendingar
hafa ekki tylt sér á og þrifist
ágæta vel, nema þá ef til vill á
Indlandi. Sumir okkar halda, að
jarðarhnötturinn allur verði að lok-
um að Englandi. Og hvi skyldi
það ekki geta orðið? Einhvern
tíma losnum við þó við þjóóernis-
hrokann, svo að við getum tekið
á móti því bezta, sem aðrar þjóð-
ir hafa að bjóða, og þannig kom-
ist iengra með víðfaðmshugsjón-
ir okkar. Þar sem ættarstofna-
blöndunin á miðöldunum hefir
framleitt svona öflugt kyn á
eynni *>kkar, — hvað skyldi þá
ekki geta orðið, ef allar þjóðir
Evrópu blönduðu blóði saman.
— Stillið orðum yðar i hóf,
þegar þér talið við sænska menn,
mælti ég. Okkur hefir líka flogið
í hug að ná heimsyfirráðum. Við
hefðum ekkert á móti því, að allar
þjóðir rynnu saman í eina þjóð,
— en við myndum heimta, að sú
þjóð yrði sænsk. Við höfum aldrei
haft neitt út á það að setja, að
Skánarbúarnir dönsku yrðu
sænskir, en hitt skuluð þér ekki
nefna, blessaðir verið jrér, að gera
okkur enska.
Vierkfræðiingurinn brá hvergi
háttum sínum. Hann brosti góð-
lega og svaraði:
— Já, guð komi til. Min vegna
mættu Svíar leggja undir sig all-
an heim. En þið eruð ekki nógu
fjölmennir. Jafnvel þó að öll þjóð-
in færi úr landi, þá gæti hún
ekki numið nenia smábletti. Ann-
ars hefði ég ekkert á móti því, að
heimskringlan væri kölluð Sví-'
þjóð. Nöfnin eru ekki svo rækalli
þýðingarmikil. Ég hefi haft svo
mikil kynni af ólíkri ættjarðarást,
að ég er ekki bundinn neinni sér-
stakri. Fyrsta föÖurlandsástin mín
var ekki ensk, heldur dönsk, þvi
ég fór á unga aldri til Danmerkur;
faðir minn var Jrar við að ieggja
járnbrautir. Ég hefi alt af verið
opinn fyrir áhrifum, og uppeldið
danska sannfærði mig alveg
hreint um það, að Danmörk væri
langbezta landið, sem sólin skini
á, og að Þjóðverjar yæru verstu
mennirnir á guðs grænni jörð.
Það var heldur ekki laust við, að
ég hefði horn í síðu Svía, því
margt stóð í námsbókum okkar
um rángirni og sviksemi þeirra.
Þeir höfðu verið á vakki' og nælt
sér í eitt hérað af öðru. En svo
fluttum við hingað yfir um, og
um áratugs skeið drakk ég í mig
sænsku söguna; — ég hataði Rússa
hjartanlega og dáðist að Karli
(kobungi tólfta takmarkalaust.
Gömlu landa mína, Dani, fyrir-
leit ég nú, af því að ég sá, að
þeir höfðu falsað söguna; —
þeirra sögu bar ekki saman við
þá sænsku. Já; svo varð ég full-
tíða maður og fór yfir til Eng-
lands og dvaldi jrar hjá frænd-
fólki mínu um nokkurra ára bil.
Ég varð [>ess þá alt í einu var, að
ég var Englendingur og tilheyrði
þannig þeirri þjóð, sem er göfug-
ust, vitrust og fegurst í öllum
heimi; — allar hinar báru svip af
Drengir
óskast á afgreiðsluna i dag til að
selja l.-mai-kort. Góð sölulaun.
ræflum og prökkurum. En örlög
mín leiddu mig aftur til Svíþjóð-
ar; ég giftist sænskri stúlku; all-
ir vinir mínir eru sænskir; ég er
aftur farinn að skoða mig sem
Svía og tel mig vera enskan að
eins á einkennilegan, sögulegan
hátt. En ég er farinn að tortryggja
þessa skrítnu ættjarðarást að
ýmsu leyti; — á ég einkum að
elska það land, sem ég fæddist
í, eða það, sem ég er upp alinn
í, eða það, sem ég er í og býst
við að lifa í það sem eftir er æf-
innar? Ég held helzt, að það sé
|>annig, að ég eigi að starfa eftir
beztu getu þar, sem ég er niður
kominn, hvort sem ég er fæddur
þar eða ekki, — vera ástralskur
föðurlandsvinur í Ástralíu, en
lapplenzkur föðurlandsvinur i
Lapplandi, en vera öllu öðru
framar maður og heimsborgari.
Ég held helzt, að það sé eitthvað
svipað þessu, sagði verkfræðing-
urinn og skálaði við mig.
— Já; ég held það helzt líka,
svaraði ég.
Ól. Þ. Kristjánsson
þýddi.
Naaturvörður
er þessa viku í lyfjabúð Reykja
víkur.