Føringatíðindi - 01.04.1891, Side 2

Bráðasótt.
Allir seyðamenn í Forjum eru biđnir
at telja tann seyð, sum er deyður ella doyr
av bráðasótt, frá Jóansoku í fjor aftur til
Jóansóku í ár og lata sýslumenninar ella
R. Eífersø vita talið.
Tað er væntandi, at ráð verða funnin
móti hesu sótt, áðrenn langt um líður. Tí
var tað best at vita, hvussu nógvan skaða
sóttin ger, so at tað kann ætlast hvussu
nógv kann kostast uppá, at rudda hana út
ella minka um hana.
Iyaleyst mann bráðasóttin yvir hovur
hvórt ár volda eitt tap, sum kann setast til
mong túsund av krónum, tí at tað er tann
mest evnagóði seyðurin, sum hon drepur.
Hóvuðsótt gongur í Kvfvík; tí mugu
menn vara seg fyri at fáa sær hundar
haðani.
Fyrr havi eg altíð kunnað sæð í
»Dimmalætting«, hvórjir av mínum lands-
monnum ið đeyður eru. Nú er long tíð
líðin, sum eingin »deyður« hevur verið í
blaðnum. Ikki kann tað bera til at Fór-
ingar hava hildið upp at við at doygja.
Um tað ikki er, vildi eg fegin sætt deyoa-
mannarullina aftur; tí hon tóktist mær
altíð at vera tað stuttligasta i blaðnum stóð,
Eg biðju ti teg, mín góði Rasmus, at heilsa
mær vinmanni tínum, sum er blaðstýrari
»Dimmalætting«s, um hettar órindið.
Eg verði altíð vinkona tín,
gamla Marjin,
Lítið batti tað, ið Jens Olsen skrivaði,
at tað er skomm fyri teir, sum taka sær
sendingsgóðs og bróv upp í hendur og
leggjast á tað ella ikki beina tað frá sær
fyrr enn í úrtíð, Nú er Februari mánaður
komin at enda og ikki eru »Fóringatíðindí«,
sum vóru útgivin tann jta komin hegar til
staðin. Eg ivist ikkí í, at tey eru send úr
Havn í góðari tíð og væl veit eg, at tað I
er fáur dagur, sum ikki far er ímillum
ymsar bygdir f Norðstreymoy helst hegar ]
til Vestmannar, sum doktarin býr. Eg
hopi, at Jens Olsen f eftirtíðini lærur betrí
at kenna fólk, so at hann varar seg fyrí
at lata blóðini upp í ótrúgvar hendur.
Vestmanna, 28 Febr. 1891.
Olavur á Heygum.
Eitt sógubrot.
Blað av soguni ura Ternhólm, sum F. hevur givið
„Foringatíðindi“.
.......Ternurnar nórdist á Ternhólmi.
Tær tóku sina mestu fóðslu av sjónum, og
ongan tíð treyt at vinna tað, ið tær nýttu.
Heldur ikki hóvdu tær í langa tíð nakran
ófrið av rovfuglum. — Tær svoymaðu víða
um og sóu mangar ókunnugar fuglar, sum
hóvdu hvðr sitt mál. Teirra egna mál bleiv
sum tað allar tíðir hevði verið: »Kri! kri!«
Ein vakran várdag komu tveir fuglar
flúgvandi eystan av landi og búsettist í
einum hamri á hólminum. Hesir fuglar
1 sýntist at vera nær skyldir við ternurnar,
tí teir bóru svarta hettu og bláa kápu.
Málið var helđur ikki ólfkt. Tað var:
| »Krá! krá!« Tó vfsti hesir ókunnugu fuglar
seg i mangar lutir at vera eitt annað slag:
teir vóru meiri ývnir í sínum búnaði, vóru
; seinfórur og dugdu líti til at vinna nakað
av sjónum. Tó fall teimum væl sjómat, tá
ið teir kunđi fáa nakran til at vinna hann
fyri seg. Kjót vildu teir fegin hava —
helst av tí feita. Eggum vóru teir framm
fyri alt óðir eftir, og har mundi brellu-
lysturin verið teimum at skaða, tá ið ein
terna varð varug við, at teir rændu reiðir
hennara. Ternan var tá so óðismikil, at
teir fingu mikla ræðslu av tf. Har sóu teir,
I at teir máttu vera við undirlutin, tá ið tað
galt í hórðum stríði; tí í fimleika hevur
ternan ikki sín líka. Tó mundi teir enn
sum fyrr vanvirða ternuslagið, sum mátti
strevast úti á sjónum eftir smámurti og
óðrum neyðara æti, meðan teir kundi sita
og pilka og prýða sær hamin aftaná manga
góða garnmórsveitslu. Gott bóli mundi
teir halda vera á Ternhólmi; tí komu
várið eftir fleiri hjún eystan av Krákunesí
og búsettist i hólminum. Tey fingu skjótt
ein hóp av ungum, sum allir sógdu: krá!
I krá! líka sum tey gomlu. Nú leið ikki
i longri urn, enn nókur fá ár, so fór hettar
nýgja fuglaslagið at halđa ting á Tern-
hólmi, og har ljóðaði ikki annað enn krá!
krá! Summar av ternanum hilđu, at tað
var vakrarí at siga: krá! krá! og óll áttu
at taka eftír hesum nýkomnu fuglunum, tí
at teir vóru so nógv prúðari og 30 mikið
»fínarí«, at teir ikki fingust við at tuskast
úti á sjónum; tó hildu tær flestu ternu-
mammurnar, at tað mundi vera longst sum
best at liva eftír gomlum siði og brúka
forna mál — og hvat gagn var at hava
ein ývnan búnað, sum ikki toldi vátan slett.
Tí lærdu tær enn ungar sínar at siga kri!
kri! og ældu teir upp við sjómati. — Alt
sum krákunar nórdist fingu tær meiri veldi,
lógdu undir seg bróðurpartin av tí, sum
rak upp av sjónnm og hartil alt, sum ter-
nunar veiddu og ikki ótu vi tað sama. Nú