Alþýðublaðið - 10.03.1935, Blaðsíða 2

SUNNUDAGINN 10. MARZ 1935.
ALÞÝÖUBLAÖIÐ
Guðmundur Eyjólfsson Geirdal.
Hilli Jðtta.
Höfundurinn er nokkuð þektur
af kvæðum, sem birzt hafa eftir
hann áður á prenti. En þetta er
fyrsta ljóðabók hans. Mun þó
erfitt að sjá að hún sé frúmsmíð.
Og hver sem les ljóðin með at-
hygli, mun finna, að höfundurinn
hefir mikla lífsreynslu að baki
sér, enda kominn hátt á fimtugs-
aldur. Höfundurinn kemur inn á
mörg viðfangsefni þjóðlífsins.
Deilir hann á galla þess og lesti
og tekur engum vetlingatökum
á meinsemdunum. En í gegnum
öll ljóðin skín göfgi, mannúð,
drenglyndi, karlmenska, hrein-
skilni og speki.
Fyrsta kvæðið, Flugið, er í 2
köflum. Fyrri kaflinn lýsir venju-
legri flugferð og því, sem fyrir
augu ber:
„Vor himnaför
er sem heillandi draumur.
Vér þjótum, vér þjótum,
sem þruman fjær;
oss falla að fótum
fjöll og sær.
Hvert býli og bær
sig byrgir minkandi að fjallsins
rótum.“
Og:
„Fjall legst að fjalli
firðirnir lokast;
í blámann að baki
bygðirnar þokast."
Síðari kaflinn er um hugsjóna-
flug mannssálarinnar:
„En ekki geta allir,
sem óska sér að fljúga,
flogið yfir fjöllin, —
þeir frá mega snúa.“
'Æskumaðurinn hygst að hefja
dáðríkt þjóðnytjastarf, en köld
örlögin meina honum það. Hann
verður fyrir vonbrigðum. Áhug-
inn dofnar:
„Pað er alt af eitthvað,
sem aftrar og bindur.
En við að mæna og vona
verður margur blindur.
Æfin þver — og óskir
með ellinni dvína.
Gamalmennin hugsa helzt
um hvíluna sína.“
1 kvæðinu: Ég syng, finnur
skáldið hin hrífandi og göfgandi
áhrif sönglistarinnar:
„Ég syng til að létta
mitt skap og skvetta
úr skrokknum þvi eitri,
sem pínir hann.
Ég syng til að þægja
þrá minni og bægja
burt þrautum, sem leggjast
sem farg á hann.“
Kvæðið Öfug kurteisi mun hitta
og fjöldinn geta tileinkað sér efni
þess.
Þjódarhlynurinn er snildargott
kvæði, þar sem tekið er drengi-
lega á þjóðarmeinsemdunum og
bent á leiðir út úr ógöngunum.
Voriði kemur lyftir huganum
upp frá daglega stritinu og opn-
ar augu hins vinnandi verka-
manns fyrir dásemdum vordísar-
innar.
Æskuhvöt og Bencling eru
hreinar perlur handa æskulýðn-
um.
Skuggsjá er ljóslifandi mynd
nútíma aldarfars, og um leið flett-
ir höf. miskunnarlaust ofan af at-
höfnum valdhafa og stjórnenda,
svo að hvergi skeikar.
Auga dauðans. Eðlileg en sönn
sorgarsaga, sem oft hefir skeð
og enn mun endurtaka sig um
lengri eða skemmri tíma.
Leitin. Þetta kvæði er stórfeng-
legt skáldverk. Leitin að guði,
þar sem sýnt er, að mennirnir
hafa leitað hans „langt yfir
skamt“ — leitað hans ofar skýj-
unum, en ekki fundið hann í
myndum náttúrunnar umhverfis
sig og — í sjálfum sér.
Barnsaugað, þessi fyrirferðar-
litla vísa, er guðdómleg perla.
Saga tjöldum sviftir er mikið
kvæði, ort á 25 ára afmæli st.
„Isfirðingur". „ísfirðingur" legg-
ur til atlögu við Bakkus með
æskunnar eldmóði og:
„Eldur brann úr augum,
orka svall í barmi,
fann sér titra í taugum
traust — og mátt í armi.“
Síðan bregður skáldið upp skýrri
mynd af stjórnarfari Bakkusar
konungs:
„Bakkus ríkjum réði,
rændi viti og menning.
Víns í glaumi og gleði
glotti nakin þrenning:
Djöfull dygðaveikur,
dýr, sem fýsnin brendi,
dauði banableikur, —
brugðin sigð í hendi.“
En „tsfirðingur" var ákveðinn að
bera sigur úr býtum:
„Buðlung böls og tára,
Bakkus, sigra vildi’ ’ann.
Brött þó risi bára
bugast aldrei skildi’ ’ann."
Og eftir mörg vopnaviðskifti
hrundu virki konungs til grunna:
„Brustu vínguðs vígi,
virki að grunni hrundu . . .“
En svo komu Spánarsamningarnir
til sögunnar:
„Höndin höggi fagnað
hafði skamma stundu,
er af ilsku magnað
aftur reis á grundu
vígi spánskra veigá . . .“
En bót er í máli, að „ísfirð-
ingur“ er ennþá starfshæfur, því
að:
„Hann er ennþá ungur,
enn má honum treysta
þegar straumur þungur
þjakar vonarneista.“
Og:
„Brýtur nýjar brautir,
berst við illar vættir,
sigrar þúsund þrautir,
þiggur aldrei sættir."
Þá eru síðast í bókinni fer-
skeytlur og smákviðlingar. Um
ættlerann kveður skáldið:
„Hann er plága öllum á,
eignast fáa vini,
bogið strá með bælda þrá,
brot af háu kyni.“
Og maurapúkinn, sem um eng-
an hugsar, nema sitt eigið vesæla
eg, með asklok fyrir himin, fær
makiega útreið:
„Lá á gulli, lítið gaf,
léttur á mannorðsvogum,
fleytti rjómann ofan af
annara manna trogum."
Með ljóðabók sinni hefir Geir-
dal lagt drjúgan skerf til ís-
lenzkra bókmenta.
20/2 1935.
Gísli R. Bjarnason.
Hafnflrðingar!
Happdrættismiðar verða afhentir í dag frá hádegi
til kl. 7 s. d.
Valdemar Long.
Sími 9288 og 9289.
Skyndisala*
Á morgun (mánudag) verður seld hraðfryst
smálúða á að eins 25 au. V* kg.
Jón & Stelngrimnr,
simi 1240 (3 línur).
NB. Sama verð gildir í öllum útsölum Jóns & Steingríms
GirkuS"Stúlkan
34 ;. : 1 ; [ j !
vona, að hann hefði hent einhver óhamingja. Hún vissi hváða
drykkju- og ofstopa-maður hann var, og slíka menn getur hæg-
lega hent að rataj í ógæfu og deyja.
Kvöld nokkurt þegar Romney var á ferðinni gegnum skóginn
með byssu sína á öxlinni, mætti hann manni, sem heiisaði hon-
um. Maðurinn var klæddur á bændavísu og Romney, bjóst við
aÖ hér myndi einn af bændunum í nágrenninu vera á ferðinni.
— Fyrirgefið, sagði maðurinn, og þegar Romney heyrði málróm
hans, þekti hann að hér var maðurinn, sem hann hitti á leiðinni
til London sama daginn og hann trúlofaði sig.
— Nú, það eruð þér, sagði hann með rólegri röddu. Get ég
nokkuð gert fyrir yður? ■
— Já, það er ég, sagði maðurinn lotningarfullur, ég var að
hugsa um aÖ biðja yður að gera mér greiða.
— Hvaða greiði er það? spurði Romney.
— Ég er atvinnulaus og datt í hug að bjóða yður þjónustu
mína.
— Við hvað?
— Ef til vill vantar yður skógarvörð, sagði maðurinn.
— Hafið þér nokkru sinni verið það?
— Það get ég varla sagt, en þó þekki ég dálítið til starfsins
og er vel fær með byssu.
— Þér getið gengið heim með mér og haft tal af ráðsmanninum,
svo sjáum við hvað setur.
Þegar þeir komu heim, sendi Romney boð eftir ráðsmanninum.
Williams, svo nefndi maðurinn sig, hjálpaði Romney að losa af
sér byssuna og skotfæratöskuna.
Meðan þeir voru að þessu, opnuðust dyrnar og lafði Lisle kom
fram á ganginn. Hún leit á þá og nam síðan staðar eins og hún
væri negld við gólfið. Því næst bandaði hún með höndunum eins
og hún vildi bægja frá sér einhverjum ósýnilegum verum.
Romney hljóp til og vildi styðja hana, af því honum kom til
hugar að kona sín væii að fallo) í öngvit.
— Eva, ástin mín, hvað gengur að þér?
Hún hallaði sér upp að honum náföl í andliti og barðist við að
ná andanum, síðan snéri hún sér brosandi að honum.
— En hvað ég get verið fáfengileg, Romney, sagði hún, en hvaÖ
ég skammast mín.
Romney lagði ekki frekari spurningar fyrir hana, heldur sagði
þjónunum að hjálpa konu sinni að komast í rúmið. Skömmu síðar
sendi Eva honum þau boð, að henni liði ágætlega.
Um kvöldið þegar Romney sat í stofu sinni, heyrði hann fóta-
tak úti fyrir, og það var engu líkara en hér væri á ferli maður,
sem vildi vera varkár um sig. Romney gekk út og bar ljós með
sér. Þegar hann kom út, féll bjarminn á andlit nýja skógarvarðar-
ins, sem tók ofan lotningarfullur og virtist hvergi smeykur.
— Nú, þaÖ eruð þér, sagðr Romney, hvað eruð þér að gera
hérna?
— Fyrirgefið, en það bar nauðsyn til þess, að ég kæmi hingað
heim.
— Hvaða nauðsyn? spurði Romney og virti manninn fyrir sér
með rannsakandi augnaxáði.
— Veiðiþjófarnir eru á ferl) í nótt, sagði Williams lágt. Það var
drengur hér í þorpinu, sem færði mér þau skilaboð.
— Hvar er ráðsmaðurinn ? spurði Romney.
— Hann er drukkinn, svaraði Williams stuttlega. Ég fór til
hans strax, en þá hafði einhver helt hann fullan. Nú sefur hann
úr sér vímuna.
Romney hugsaði sig um eitt augnablik, hafði síðan fataskifti,
stakk marghleypxt í ^asa sinn og fylgdist með skógarverðinum.
26. KAPÍTULI.
Romney og Williams fylgdust að út í myrkrið. Þeir gengu þög-
ulir og hlið við hlið. Williams rataði jafnt um skóginn, hvort sem
var myrkur eða bjart, það var engu líkara en hann væri fæddur
til þess að vera skógarvörður. Brátt nálguðust þeir þjóðveginn.
— Ég sé engin merki til þess, að hér sé neitt að athuga, sagði
Romney, getur ekki verið, að þér hafið misskilið drenginn?
Williams hristi höfuðið.
— Nei, sagði hann lágt. Ég þori að veðja mínum síðasta dollar,
að það kemur eitthvað fyrip í nótt. Það getur verið, að við séum
of snemma á ferli, og það er alt og sumt. Viljið þér ekki bíða
Alger óvissa um Berlínar-
för John Simons.
LONDON í gær.
Undirbúningur er nú hafinn
undir heimsókn Mr. Anthony
Eden til Moskva og Varsjá. Á-
ætlun um viðræðurnar er nú sam-
in í samráði við ensku sendi-
herrana í þessum borgum.
Hins vegar hefir enn þá ekk-
ert frézt um það frá Berlin, hve-
nær fara eigi fram viðræður
þeirra Sir John Simon og Herra
Hitlers, en það er sagt fullum
fetum, að herra von Ribbentrop
muni ekki fara til London, eins
og um hefir verið talað.
Matvælaeitrnn.
BERLIN í gær.
Á Java hafa 80 manns beðið
bana af matvælaeitrun. (FÚ.)
Hðtel Borg.
í dag kl. 372 til kl. 5 e. h.
TÓNLEIKAR
Dr. D. Zakál
og Ungverjar hans.
PÍ ANÓSÓLÓ
Arthur Roseberry.
Lokað milli 5'/2 og 7%
SHAAUGLY5IN.CAR
ALÞÝfllIRlACÚNl
Hvað á ég að hafa í matinn á
morgun? Beinlausan fisk, ýsu nýj-
an stútung, nætursaltaðan fisk,
kinnar, saltfisk, hausa, lifur og
hrogn. Alt i síma 1689.
Látið ekki ginnast af skrum-
auglýsingum. Fyrir 1 kr. fáið þér
2 heita rétti og'kaffi. Maístofan,
Tryggvagötu 6.
Við hreinsum fiður úr sængur-
fötum yðar samdægurs. Fiður-
hreinsun íslands. Aðalstræti 9 B
Sími 4520.
Jðrðln Selkot
í Þingvallas”eit fæst til
kaups í næstu fardögum.
Upplýsingar gefur Gisli
Björnsson, Bergþórugctu 23.
Jðrðin
Syðri - Rafnkelsstaðtr
í Gerðahreppi ei til sölu
Jörðin er laus til ábúðar í
næstu fardögum. Semja ber
við Pál Magnússon lög-
fræðing í Reykjavík eða við
undiritaðann.
Skiftaráðandinn í Gullbringu- og
Kjósar-sýslu.
9. marz 1935.
Ragnar Jónsson,
settur.
Mislitn léreftsfötin handa börnnm
ern komin.
Einnig samfestingar, margir litir.
Kackiföt, brún, og allar stærðir af bláum
vinnufötum handa börnum og fullorðnum
o. m. fl.
Sokkabúðin, Langavegi 42.
hér um stund meðan ég fer og athuga þetta betur? Þeir komai
úr þessum skógarjaðri.
Williams skreið á fjórum fótum og gætti vel að öllum, sem
fóru um þjóðveginn. Nokkrar mínútur liðu. Alt í einu heyrði
hann fótatak á veginum. Það var orðið svo framorðið, að varla
Þgat átt sér staÖ, að hér væru fótgangandi menn á ferli, en ef
hér væri um veiðiþjóf að ræða, þá myndi hann læðast. Meðan
hann reyndi að ganga úr skugga; um þetta, heyrði hann hvar
maður kom hinum megin á veginum. Williams lá grafkyr og at-
hugaði alt, sem fram fór.
Nú mættust fótgöngumennirnir beint framundan þar sem Wil-
liams lá í leyni. MaÖurinn sem kom frá vinstri sagði hvatskeyts-
lega:
— Gott kvöld. Williams þekti röddina. Það var Parker lög-
regluþjónn.
— Gott kvöld, svaraði hinn, og Williams hrökk saman þegar
hann heyrði málróminn. Gott kvöld, sagði ókunni maðurinn aft-
ur. Það var hepni að ég skyldi rekast á yður. Getið þér sagt mér
hvað er langt til næsta veitingahúss ?
— Það er um það bil míla, svaraði lögregluþjónninn.
— Ég á við veitingahúsið! í skóginum, sagði ókunni maðurinn.
— Já, sagði lögregluþjónninn og lét bjarmann af vasaljósi sínu
falla á andlit ókunna mannsins.
í sama bili þaut Williams úr felustað sínum, og muiiaði minstu
að hann æpti upp yfir sig. Hann hætti þó við það og lagðist aftur
í hið gamla leyni sitt og reyndi að heyra eins mikið og auöið var
af samtali þeirra.
— Mér datt í hug að það væruð þér, herra. Mér virtist ég
þekkja málróminn. Mr. Lisle, þér eruð náttúrlega á leið til hall-
arinnar. Viljið þér ekki að ég verði yður samferða og lýsi yður?
— Nei, þakka yður fyrir, það er orðið svo framorðið, að ég
vil ekki ónáða lafði Lislel í kvöld. Líður henni ekki vel?
— Jú, henni líður ágætlega, það er falleg kona og viðmótsþýð,
enda láta allir. vel yfir henni.
— Hefir frændi minn, Lisle lávarður, verið á dýraveiðum nýlega?
Það er þó ekki, vænti ég, fjölgað hjá þeim?
— Nei, herra, en þér eruð að hugsa um að fara ekki til hallar-
innar í kvöld.
— Nei, svaraði Giffard Lisle. En það væri gott ef þér vilduð