Várskot - 01.06.1904, Síða 1

BLAÐ FØROYINGAFELAGS í KEYPMANNAHAVN.
Nr. 2. JXJNI. 1904.
Fámenta fólk:
yy) j ) fylkist tú oxl móti axlum, f (Ær IIW-Pi') FS>>
(Ayy/ tá gerst tær stálkynt í jaxlum, ( AwVu
sameinda fólk! \
ÚTIDEYÐUR.
ungt og hartt er mansins virki
í harðbardum landi, tungar gongdir
og vandafullar ferðir varð lutur hans.
Og mansin's sinni verður óglatt og hartt
og skapið fábroyt og fálátað; tunglyn-
tur, djúpur og đrjúgvur verður maður
í huga og fámæltur í orðum. Eyga
lítur álvarsamt at "ollum og fóturin
stígur varisliga, tí hann er vanur við
vandamiklar leiðir. Men djúpt er at
sálarbotni, drjúgv og sterk og dygg er
grundin og trúgvt og trúfast hjarta-
lagið, og fast og treystligt er handatakið
Ymis er mansins eydna í stravnum
dagligum sliti, og so undarlig fellur
honum lágnin. Mangur sorgarleikur
er spældur á streymharðum víðum havi,
imillum fjoll og í brottum bjorgum,
utan at boð gingu av. Eingin veit
frá einum at siga, og eingin veit frá
mongum at siga, táið eingin av teim
spurdist aftur.
Eitt fólk burturstongt frá ollum
einsamalt við sínari sorg! Hvor greiddi
frá teimum. ið burtur blivu, og hvor
bar boð um hvat fólkið foldi, ið eftir
sat heima? Ein tungur, málleysur tregi,
ið setti sítt merki á lívið, gav kvinnum
friðleysar og óróligar dagar og fekk
barnið at stara við angist og ótta út
yvir havið. Hvor bar boð um teir,
sum strembaðu í blóðstrangum róðri
at slíta til iands, hvor sá teir í stríði
mót øðiligum sjógvum, ið fylltu teimum
bátin, hvor hoyrdi neyðarróp teirra og
teirra síðstu orð, hvor sá eyga slokna
í tí kalda dýpi? Hvor bar boð frá
manni, ið fall til bjarga og endaði
lív sítt i urð ella brimgangi? Hvor
segði frá honum, ið andaðist uppi
millum fjoll, kalda dimma vetranátt?
Tað var komið væl út um vetur-
nætur, so dagurin var stuttur, dimligt
var á kvoldi og náttin so long og
myrk. Seint á morni rann sólin úr
kavi, og tað tyktist henni stravið og
drjúgvisamt at spreingja teir dimmu
og tungu náttarskuggar, ið hingu yvir