Kristeligt Ungdomsblad for Færøerne - 01.07.1916, Blaðsíða 4

Ver okknm nær
V er okkum nær, táið sólin úr kavi
rísur í morgunroða so bjort,
tú, sum kann stilla hitt brúsandi havið,
ver okkum nær, sýnast skýggini svort;
ver okkum nær, táið bláur er himmal,
set okkum ljósar einglar á vakt,
at ikki vit víkja frá dópsins pakt
og villast i verðinnar synduga vrimmal,
men minnast á tað við títt altar varð sagt.
Tí eina tú, frelsari, klárliga sær
hvat várar sálir kann gagna og svala!
Tá dagur man halla og sól fer at dala,
ver okkum nær!
y. N.
„Brátt er ljósið brunnið“.
(Ein sóga.)
(Uppafturtikið.)
Tá ið teir hóvdu flotið eina lotu har
úti og »torgað«, hildu allir tað vera best
at fara aftur til lands, og vardi tað heldur
ikki leingi, til teir komu so langt inn, at
teir ókunnugu hildu fyri, at nú mundi
hann væl fara at stedga. Men skiparin
hevði nakað annað í huga, og bleiv hann
tí við at sigla inneftir, til teir ikki kundu
bara sær, men máttu siga tað við hann,
at nú vóru teir nóg nær.
Skiparin brosaði við, men segði einki.
Tað var ein váðagerð, hann hevði í hug-
anum, og hann var eina í ráðnum og eina
um at bera fylgjurnar, um tað hendi nak-
að óvæntað. Men tá var eystfallið fallið,
sjógvurin var vorðin meira javnur, og av
tí strekti vindurin seg javnan líka í klett-
in, og javnur vindur er lívið í seglskip-
inum, eins og hitin er tað í guvuskipinum.
Einaferð enn var talað á skiparan um tað
sama, at nú vóru teir longu nógnær; men
hann lætst ikki um vón. Bert tókti teim-
um, at hann var meira álvarsamur í and-
litinum enn áður.
Tá teir vóru komnir so nær landi, at
teir ókunnugu og kanska einhvór av hin-
um eisini ikki longur ivaðust í, at her fór
at vera illa vorðið, og hugdu um seg eftir
einum hvórjum, ið takast kundi til hjálpar,
helt skiparin meira rúmt, gav henni meiri
ferð og sjálvsagt enn skjótari var á landi.
Hann var vorðin órur, tað var sjónligt!
Men so við eitt fór hann nakað út ímóti
læborði við stýrisarminum, og hon snúði í
vindin so snóggt sum ein hvalur, ið ov
nær er komin at landi. Tað lætnaði fyri
andanum hjá teim flestu og kann henda
hjá óllum innanborða, tá stingunebbin
vendi út frá aftur, og skiparin bant stýris-
armin og fór fram at snakka við teir
fremmandu.
»Hvat hugaði tykkum hetta?« spurdi
hann.
»Illa,« varð aftur svarað.
»Tað gera tit rætt, at tit siga, sum
tit meina. Eg eri næstan ringur um tað
sjálvur eisini; men hava tit ikki hoyrt,
hvat ið »Gamli Jákupson* segði um hesar
góðu sluppurnar ?«
»Nei, tað hava vit ikki hoyrt,« hildu
teir. »Hvat segði hann?«
»Hann segði, at tær dugdu alt, utan
at snakka,« helt skiparin.
»Ja, tí hevir hann rætt í. Vit hóvdu
ikki trúð, at tær vóru so kynstrigar í
vatninum sum tær eru. — Men tygum
vóru nú dekan og nær.«
»Ja, eg kenni hana nakað væl. Er
nóg mikið gulið, so vendir hon sum ein
đyrgingabátur,« helt skiparin.
»Kann ein skipari ikki blíva ógvuliga
góður við eitt sovorðið skip, sum hann
hevir tumlað við, til hann kann — kann
— eg mundi sagt, siga tí, hvat tað hevir
at gera?« spurdi ein.
»Jú, tað skulu tygum trúgva mær; eg
havi nú onga konu, men ikki trúgvi eg,
ein maður kann vera stórt betri við kon-
una, enn hann er við eitt skip, ið ofta
hevir borið hann yvir havið. At hugsa
sær til, at hetta lítla ílátið skal nýtast
bæði til hjall og matarhóll, yrkisstað og
bústað hjá einum 14—16 monnum tað
mesta av æviskeið teirra. Tað er ikki
undur í, um konur og bórn sita við
bangnum hjarta heima við hús, meðan
menn, brøður og ofta synir eisini flóta
úti á havinum í einum slíkum kassa.«
»Nei, tað er satt, tað; men tær venj-
ast til tað, og so er ikki at forgloyma, at
tað er ein, sum styrkir bæði burtur og
heima,« hildu hinir fyri. — Bátur sást
koma frá landi. —
»Nú kemur báturin eftir okkum, og
nú er best, vit fara; men nú er tað ikki
nóg mikið at siga tygum takk, tit hava
haft bæði ómak og tíðspillu av okkum.
Tit kundu verið komnir hópin langt nu,
hóvdu vit ikki verið.<
»A,« helt skiparin. »Nei, satt sigi eg
tykkum, tað er bæði mær og monnum
minum ein stór gleði at vita, at tit land-
menn hava so miklan ans fyri okkum, at
tit kundu bera fram eitt slíkt ynski.«
»Ja, ja, farið nú væl, og Harrin veri