Alþýðublaðið - 10.03.1920, Blaðsíða 2
I
2
Réttarpróf.
Grnnurinn um að »K«fla>
vílíina Imíl flutt inflú-
enznna hrakinn.
í gær var haldið réttarpróf yfir
abipshöfninni á „Keílavíkinoi",
vegna þess að grunur lék á, að
hún hefði haft mök við Vestm.-
«yjar eftir að inflúenzan kom
fcangað. Við prófið kom það í Ijós,
að „Keflavíkin" hafði farið héðan
lir Reykjavík um 12. febrúar s.l.,
og vissu skipsmenn ekki um ín-
ílúenzuna í Vestm.eyjum. Lenti
Jhún í hrakningum nokkrum, en
komst loks þann 21. s. m. til
Vestmannaeyja. Lagðist skipið úti
á höfn, en báti var skotið út, og
fóru 8 eða 10 menn í hann og
xéru upp að bátabryggju. Ætluðu
l»eir að ná í símasamband við
Reykjavík, til þess að láta vita
um líðan sína. Nokkrir úr bátn-
um voru komnir upp á bryggjuna,
hegar menn úr landi kölluðu til
þeirra og sögðu þeim, að Eyjarnar
væru í banni vegna inflúenzunnar.
Skunduðu mennirnir þá jafnskjótt
niður í bátinn aftur, en skipsljór-
Inn reif blað úr vasabók sinni
og reit á það símskeyti, sem hann
nvo rétti upp á bryggjuna. Hann
horgaði ekki undir skeytið, til þess
að hafa ekki mök við þá, sem á
landi stóðu. Ýttu skipverjar nú
Dátnum frá landi, drógu hann á
skipsfjöl, er þeir komu fram 1
akipið aftur, og töluðu ekki við
nokkurn mann úr Eyjunum eftir
þetta. Vatn tóku þeir ekkert þarna,
eins og flogið hafði fyrir. Enginn
af skipshöfninni hefir kent sér
meins frá þessum degi, svo varla
<ar hugsanlegt að veikin hafl bor-
ist með þeim. Þess skal getið, að
vindurinn stóð af skipsmönnum á
já, sem á landi voru. :
Bátnr ferst. Mótorbáturinn
wCeres“ úr Vestmannaeyjum fórst
2. þ. m. með 4 mönnum. Eins
og menn muna, var þá hið mesta
afspyrnuveöur. Hafði bátnum
hvolft alt í einu og þegar nær-
ataddur vélbátur kom á vettvang,
var báturinn með áhöfn sokkinn.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
„Visis“-axarsköjf.
(Niðurl.)
5. Jakob hefir nú skilyrðislaust
meðgengið að hveitiinnflutningur
hafi verið frjáls frá 1. október s.l.
En nú reynir hann að smokra sér
úr gapastokknum með því að
halda því fram, að landsstjórnin
hafi viljað halda áfram hveitisöl-
unni og heildsalar hafi því ekki
fengið útflutningsleyfi í Banda-
ríkjunum. Hefir Jakob virkilega
svo mikið álit á landsstjórninni,
að halda að hún geti leyft og
bannað hveitiútflutning frá Banda-
ríkjunum eftir eigin geðþótta?
Öllum ætti að vera það kunnugt,
að málinu er þannig varið, að
heildsölunum tókst ekki að útvega
útflutningsleyfi, þegar á átti að
herða, þó að þeir hafi sjálfsagt
gert sitt ítrasta í því efni; en það
tókst landsverzluninni, þegar til
hennar kasta kom eftirá. Því að
Jakob fer þó varla að halda því
fram, að Landsverzlunin hefði átt
að gera heildsalana að milliliðum
milli sin og kaupmanna.
6. Loks hefir Jakob algerlega
játað, að Landsverzlunin hafi ekki
lagt undir sig „alt‘: rúm í Eim-
skipafélagsskipunum s.l. haust, en
nú verður það „alt það rúm í
skipunum, sem nokkurt „vit“ var
í að nota til hveitiflutninga".
Heildsöluvinir Jakobs hefðu getað
frætt hann um, að kaupmenn fá
ákveðið skiprúm án skuldbinding-
ar um að kaupa og flytja ákveðn-
ar vörur. Það er einmitt einn af
hinum stóru ókostum „frjálsrar
samkepni", að þá er ekkert skipu-
lag á verzluninni, og því ekki á
l innflutningnum frekar heldur en á
útflutningnum. Kaupmenn kaupa
og flytja inn þær vörur, sem þeir
álíta að gefi sér mestan arð i
aðra hönd, en ekki þær vörur,
sem mest er þörf fyrir í landinu.
Það sýnir einmitt greinilega hve
lítinn arð kaupmenn hafa álitið
að þeir hefðu af hveiti-innflutn-
ingi samhliða Landsverzlunar-
hveitinu, að þeir hafa ekki ílutt
inn neitt hveiti enn þá.
En þá er gaman að athuga
hvar lendir með Jakobs „skoðun".
Hann heldur að Landsverzlunin
græði 20—23 kr., eða um 35°/®
ofanálag á hvern hveitisekk. Hann
verður þá að halda því fram, að
þar sem kaupmenn hafi ekki flutt
inn bveiti, hafi þeir grætt meira
á að flytja inn aðrar vörur, með
öðrum orðum, að heildsalagróðinn
af kaupmannavörum, sem koma
með Lagarfossi í febrúar og Gull-
fossi í marz, nemi meira en 35*/o
af verdinn. Og þó að hann hyggi
þetta, þá lætur hann slíkt gífur-
legt okur óátalið!
Svo mörg eru Jakobs orð um
hveitið.
Uppliaf hveitideilu Jakobs vií
mig var, eins og menn muna,
grein mín í Alþbl. 20. f. m.: „Það
kemur engum við“. „Ritstjórinn“
gat þá ekki skilið eitt orð í henní
og svaraði þess vegna út í hött,
um hveitiverðið I Eg færði þá á-
ástæður fyrir því, að þetta „axar-
skaft" Jakobs væri ekki að kenna
ódrengilegri bardagaaðferð, heldur
gáfnaskorti ritstjórans, og tók því
til sönnunar meðal annars jafnvel
efni hveitiskrifanna. Jakob hefir
siðan haldið áfram með hveitivef
sinn. En þrátt fyrir ítrekaðar á-
skoranir um að svara efni fyrstu
greinar minnar, hefir Yísir enn þá
ekki lagt út í það. Eg hefi það
fyrir [satt, að troðið hafi verið
inn í höíuð Vísis-ritstjórans, að
það sé ekkert svar gegn aðalmáli
mínu, þó að hann komi með ein-
hverjar vitlausar mótbárur gegn
aukaatriðum. Það má því búast
við að meðgöngutími svarsins
gegn fyrstu grein minni, „Það |
kemur engum við“, sé orðinn
nægilega langur. Það hefir verið
sýnt fram á, að þó að Jakob
geti af eðlilegum ástæðum ekki
tekist á hendur að svara slíku
máli, þá geti hann haít nægilega
atvinnu við að bjarga þingmanns-
virðingu sinni á meðan.
Eg vil því hér með skora á Vísi'
að svara þessum spurningum:
1. Er Vísir þeirrar skoðunar, að
almenningi komi ekki við stór-
atvinnurekstur einstaklinga og þvt
frábitinn eftirliti almennings með' :
stjórn atvinnuveganna?
2. Hverjar ástæður færir Þá
Vísir gegn því, að lýðstjórn eigi'
ekki að ríkja jafnt á sviði at-
vinnúveganna, sem á hinu póli-
tiska sviði?
3. Er Vísir andstæður þeirri
skoðun, að allir atvinnuvegir lands-
ins séu samfeld heild, sem við
verðum að sjá um að sé í sem>
beztu lagi?
í