Alþýðublaðið - 27.06.1935, Blaðsíða 2

FIMTUDAGINN 27. júní 1935.
ALÞÍÐUBLAÐIÐ
Smíðum allskonar húsgögn eftir nýjustu tísku.
ALFEEÐ & JÚLfUS,
húsgagnavinnustofa, Vatnsstíg 3 B.
VÖNDUÐ VINNA. ------- LÁGT VERÐ.
Reykjavlk, Akureyri
Akureyri, Reykjavik
Alla Mánudaga, Miðvikudaga og Föstudaga.
Frá Ak^ireyri sömu daga.
Afgreiðsla á Akureyri er á Bifreiðastöð Oddeyrar.
Bifrelðastðð Steindórs.
Sími If»80.
Málaflutningur. Samningagerðir
Stefán Jóh. Stefánsson,
hæstaréttar málaflm.
Ásgeir Guðmundsson,
cand. jur.
Austurstræti 1.
Innheimta. Fasteignasala
ALLA
venjulega matvöru og
hreinlæiisvöru, sel eg
með læjvsta verði.
Fljót og góð afgreiðsla.
Sent um allan bæinn.
Cæsar Har, sfmi 2587.
Nýjar skærurí Norður-Kína
Harðar árásir á Naakingstiðroina fyrlr aðgerðar-
lepi henaar gagovart Japðnnm.
LONDON, 25. júní.
N.VJAR SKÆRUR hafa orðið
í Norður-Kína, og h:afa þær
enn hleypt illu blóði í Japana
gagnvart Kínverjum. Um 500 kín-
verskir liermenn, segir fregnin,
ruddust yfir kínverska múrinn
nálægt Tushi-kiu og yfir landa-
mærin milli Chahar og Manchu-
ríu og réðust á landamæralög-
reglu í Manchuríu eða Manchu-
kuo. Nokkrir úr lögregluliðinu
féllu í viðureigninni.
Einn af elztu stjórnmálamönn-
um Kína í Cantonríkinu, Chi Lu,
^erði í dag mjög harðvituga árás
á Japana, Þjóðabandalagið og
Nanking-stjórnina. Hanin kvað Ja-
pana fyrst og fremst hafa rofiö
níu-velda-samninginn með að-
gerðum sínum í Manchuríu og
JehoT; þar næst hefði Þjóða-
bandalagið látið þetta viðgangast
og loks liefði Nanking-stjómin
lagt alt Kínaveldi í hættu með því
að veita Japönum ekki viðnám,
og kvað hann ekki annað fyrir-
sjáanlegt, en að Kínaveldi væri
þá og þegar úr sögunni, ef þessu
héldi áfram. (FÚ.)
Þjóðverjar lofa að
nota ekki kafbáta
gegn kaupförum.
LONDON, 25. júní. FB.
Á fundi í neðri málstofunni í
dag var brezk-þýzka flotamála-
samkomulagið rætt og var und-
ir umræðum borin fram fyrir-
spurn til ríkisstjórnarinnar,
sem Sir Bolton Eyers Monsell
fiotamálaráðherra svaraði. —
Fyrirspurnin var á þá leið,
hvort þýzku fulltrúarnir hefði
gefið nokkura yfirlýsingu við-
víkjandi notkun kafbáta, ef til
styrjaldar kæmi.
Flotamálaráðherrann upplýsti,
að þýzku fulltrúarnir hefðu lýst
yfir því, að Þjóðverjar vildi
fúslega undirgangast að skuld-
binda sig til að hverfa aldrei að
því ráði að hef ja ótakmarkaðan
kafbátahernað og mundu þeir
því ekki, ef til styrjaldar kæmi,
nota kafbáta til árása á kaup-
för. Þetta loforð var gefið,
sagði flotamálaráðherrann, án
nokkurs fyrirvara um hvað
önnur sjóveldi kynnu að skuld-
binda sig til í þessum efnum.
(United Press).
ísland í erlendum Möðum.
I Evening Free Press, sem
gefið er út í London, Ontario,
Canada, birtist þ. 8. maí rit-
stjórnargrein, sem nefnist „A
Great Canadian Icelander Poet“
og fjallar hún um Stephan G.
Stephansson. Er í grein þessari
minst á það, hversu miklar mæt-
ur Islendingar hafi á skáldskap
Stephans G. Stephanssonar, för
hans hingað til lands o. s. frv.
og vitnað í ummæli Sig. prófes-
sors Nordals um St. G. St. Til-
efni ritstjórnargreinarinnar er
ritgerð um St. G. St. í Dalhousie
Review, eftir Watson Kirkcon-
nel prófessor, sem fyrir nokkur-
um árum gaf út þýðingar sín-
ar á íslenskum ljóðum, mikið
verk. Telur Kirkconnell, að
Stephan G. Stepansson sé vafa-
laust jafningi hvaða skálds sem
væri, er Canada hefir eignast,
hvort sem um þá er að ræða, er
ort hafa á enska tungu eða
frakkneska — og að lokum
muni það verða alment viður-
kent, að hann gnæfi yfir þá alla.
Einnig drepur Kirkonnell á það,
að Stepahan G. Stephansson
hafi verið mikilvirkastur allra
skálda, sem alið hafa aldur sinn
í Canada. Verk hans sé í fimm
bindum, um 1500 bls., en næstir
lionum komi af skáldum Cana-
da Wilfred Campbell (660 bls.),
Wilson MacDonald (um 600
bls.) og Biiss Carman (516
bis.). „I einu herberginu í húsi
hans í Alberta“, segir Kirkcon-
nel, „var alt fult af hókum,
flestar sígild ensk og skandina-
visk verk. I miðju herberginu
var skrifborð hans og stóll.
Þarna notaði hann hverja tóm-
stund í 40 ár til rækilegrar
sjálfsmentunar og náms og skóp
mergð dýrmætra, sérkenni-
iegðra ljóða“. (FB.).
08
til Kvennadeiidar Slysavarnafé-
lagsins í Hafnarfirði 1935:
12/2. Ragnhildur Guðmunds-
dóttir, áheit, kr. 5,00. Gjöf frá
sömu 1 kr. 2/6. Gjöf frá Pálínu
Eysteinsdóttur kr. 5,00. Áheit frá
Ragnhildi Guðmundsdóttur 5 kr.
Gjöf frá Lofti Bjarnasyni 10 kr.,
frá Þórarni Egilsson 10 kr„ Guð-
rúnu Guðmundsdóttur 8 kr. 8/6.
Gjöf frá skipshöfninni á b/v. Rán
215 kr„ Maí 195 kr„ Haukanesi
165 kr. Frá Elísabet Egilson 1 kr
12/6. Gjöf frá skipshöfninni á b/v.
Kópur 145 kr., Andra 188 kr„
Sviða 172 kr., Garðari kr. 286,50
17/6. Gjöf frá G. S. 10 kr„ frá
AMAAUGLYSIN
ALÞÝÐUKIAC:
viatKifii fíi.v'itfl
Smáréttir á kvöldborðið. —
Laugavegs Automat.
Smurðbrauðsbúðin hefir síma
3544.
Ferðaskrifstofa fslands
Austurstræti 20, sími 2939, hef-
ir afgreiðslu fyrir flest sumar-
gistihúsin og veitir ókeypis
upplýsingar urn ferðalög um 'alt
land.
Regnhlífar teknar til viðgerð-
ar á Laufásveg 4.
Munið, að reiðhjólin, Hamlet,
og Þór, fást hvergi á landinu
nema hjá Sigurþór, Hafnar-
stræti 4. Gerum við reiðhjól.
FRAMKÖLLUN,
KOPÍERING og STÆKKANIR.
Vandlátir amatörar
skifta við
Ljósmyndastofu
Sigurðar Guðmimdssonar,
Lækjargötu.
Símar 1980 og 4980.
Verksmiðjan Rðn
Selur beztu og ódýriv ?tu
LlKKISTURNAR.
Fyrirjiggjandi af öllum
stærðum og gerðum.
Séð um jarðarfarir.
isar Sími 4094,
konu 2 kr. 21/6. Áheit frá gamalli
konu 3 kr. — Samtais kr. 1408,50.
Hafnarfirði, 21. júní 1935.
Kærar þakkir.
Gjaldkerinn.
S nestlð tii alskonsr (erðaiaga. Drifandi, Lanyavegi 63, Sfmi 2393. ~WÍ
James Oliver Curwood: 1»
Skógurinn logar.
því telja Carmen Fanchet betri konu en Jean-ne Mr/rie Anne
Boulain. '
En hið lagalega yald þessarar ásteeðu hafði þó engin áhrif á
Carrigan. Carmin Fiarichet mundi hafa gert enda á lífi hans þarna
í sandinum. Hún mundi hafa séð hvífík hættra það var að láta hann
k'omast lífs af. í sporum Jeanne Marie — Anne Boulain hefði hún
skipað Bateese að varpa honumj í ána. En hún hafði gert þvert á
móti. Hún hafði iðrast og gert yfirbót, þrátt fyrir hættuna, sem
af því kynni að ieiða fyrir hana. Hún hafði afdráttariaust sagt hon-
um, hver hún var. Hún hafði tekið hann heim til sín og með þessu
framferði hafði hún ánetjast í neti lagavaidsins, ef það viidi
nota sér slíkt. Þetta hafði hún gjört umsvifalaúst og djarflega.
Af slíkri konu gat St. Pierre verið hreikinn, hélt Carrigan.
Þegar hann svipaÖist um í káetunni var því (sem hvíslað
að hionum, að þetta musteri hefði reist maður, sem með því vildi
láta; í ljósi aðdáun sína fyrir konu.
Kvöldsólin skein inn um gluggann og lagði blessun sína á þann
hielga stað. Hér hlaut mikil hamingjd að hafa átt sér stað. Hún
ein gat reist þetta musteri eins og það vajr. Ekkert var of ljótt,,
ekkert var sparað til að ditaga að hin dýrustu þægindi úr þús-
unda mílna fjarlægð, til að gera líf konu St. Pierres glaðara og
bjartara.
Margt sá Davíð, sem virtist geta orðið kvenmanni til ánægju
inni þar. Á borðinu lágu útsaumaðir dúkar, sem hún sýnilega
hafði unnið að. Tímarit fyrir konur gefið út einhvers staðar langt
suður í heimi menningarinnar lá þ,ar og opið. Þar voru blöð og
fjölöi bóka og nótnahiefti á slaghörpunni, og marglitir blóma,bik-
arar. Blómaiangan lagði inn í herbergið. Kötturinn lá sofandi í
sólskininu á einum hvítabjarnarfeldinum. í einu horni herbergis-
ins glóði snjóhvít Kristsmynd í sólskininu.
Hann kunni illa við sig. Þetta var hið heilaga land konunnar,
hennar heimili og helgidómur, og þaðan hafði hann rekið hana
í þrjá daga með nærveru sinni. Ekkert annað herbergi hafði verið
til. Tii «ð bæta fyrir /ódæði titt imfii hún látið benum eftir
helgidóm sinn. Og þessi nýfædda tilfinning, sem hafði hlýjað
honurn um hjartaræturnar upp á síðkastið, reis upp að nýju, ^Kr
hann fann, að hann var að berja hana niður.
Klukkustund eftir sólsetu lá hann í húminu.
Að eins gjálfur bylgjanna við hátinn rauf kvöldkyrðina. Hann
heyrði ekkert hljóð, enga rödd, ekkert fótatak. Hiann skildi ekkert
í hvert stúlkan og menn hennar hefðu farið, ef þau væru enn þarna
í fjörusandinum. Svo vaknaði í bonum önnur spurning. Hviar var
húsbóndinn, St. Pierre?
VIII. kafli.
Það var dimt í káetunni, þegar lágar raddir utan dyra rufu
þögnina. Svo kom einhver inn. Svo var kveikt á eldspítu log við
bjarma hennar sá Carrigan dökka smettið á Bateese, kynble.nrr
ingnum. Hann kveikti á lömpunum fjórum, einum eftir annan og
snéri svo til sjúkrabeðsins. Þá sá David hann fyrst sæmiialega
vel. Hann var ekki hár, en Itraftalegur sem jötun. Hann var arma-
iangur og álútur. Carrigan diatt í hug finngálknin fornu, þegar
hann sá hann. Stóreygur var hann og augnalokin þung, kinmíbeinin
há, sem venja er til um Indíána. Hárið svart, óklift »og bundið um
það rauóum klút. Hann viar sjóræningjalegri en nokkru sinni fyr.
Slíkur maðiur var líkur því að vera manndrápari. En þrátt fyrir
ljótleik hans, hafði David ekki svo mikla andúð gegn honum.
Bateese gLotti ógeðslega, því að munnstór var hann með af-
brigðum. ,,Þér rnegið nú prísa yður sælan,“ sagði hann á bjöguðu
máli. „Þarna veltið þér yður í mjúku rúmi en liggið ekki á sandin-
um, steindauður eins og fiskurinn,- sem ég færi yður, m‘sier.
Þetta voru ljótu mistökin. Bateese sagði: ,,Bittu steini um háls-
inn á ‘onum og kastað' ‘onum í ána, ma belle Jeasnne. En hún sagði
nei, látum hann frískast, gefum h'Onum mat. Ég kem hér með fisk,
sem hún Lofaði yður. Ég skal skrafa eitthvað við yður meðan
þér eruð að éta.“
Hann sótti nú körfu nokkura fram að dyrum. Síðan dró hann
borð að rúmi Carrigans og lagði fyrir hann soðinn fisk biins og
fcona St. Pierres hafði lofað honum. Með honum var iíka brauð
og tebolli.
„Hún sagði, að ‘ér fengjuð ekki meira, því þér eruð Veikur, en
Bateese sagði: O, látt' ‘ann eta þangað til hánn hrekkur [upp
af, sem allra fyrst.‘“
„Viltu að »g falli frá, Batewe, er það?“
„Já, þannig væruð þér nú bezt kominn, m‘sier.“
Bateese glotti nú ekki lengur. Hann benti á matinn. „Étið þér í
skyndi. Ég ætla að segja yður dálítið á eftir.“
Þegar Carrigan sá hinn ljúffenga mát fyrir framan sig, fékk
hann óviðráðanlega miatarlyst, sem von var eftir þriggja daga
sult. Meðan hann borðaði, vann Bateese ýmis skrítin verk. Hann
lagaði bjarniarfeldinn á gólfinú, iét vatn streyma í ^lómaskálarmir,
týndi saman blöð, sem lágu dreifð, — og það sem Carrigan þótti
all markvert, dró einhvers staðiar fram dúk og tók að !dusta hann.
David lauk nú borðhaldinu og Jeið mjög vel. Heitt teið hafði
eins og veitt honum nýjan lífsþrótt og hann langaði til að stiga
•á fæturna.. Alt í teinu tók Bateese eftir því, að sjúklingurinn viar að
hlæja að honum.
„Hvur djöfullinn,“ rumdi hann og kom æðandi með dúkinn í
krumlunum. „Þér sjáið eitthvað meira en lítið skemtilegt, m‘sier?“
„Nei, ekkert skemtilegt, Bateese,“ svaraði Garrigan og gloíti
við. „Ég var bara iað hugsa um hve skrambi liðleg herhcrgis-
þerna þú værir. Þú ert svo léttur og kvikur í hreyfingum.“
„Djöfullinn sjálfur“, grenjaði Bateese og var hinn versti. „Nú
eruð þér búinn að éta og skuluð nú hlusta. Þér hafið aldrei heyrt
um Conoombre Bateese áður. En það er nú ég. Sko! Með þessum
höndum hérna hefi ég lamið ísbjörn til dauða. Ég er sterkasti
maður hér nyrðra. Ég get horið mörg hundruð pund. Ég bryð
stór bein eins og hundur. Ég hleyp hundrað mílur án þess að
stoppa. Ég rif up;p tré, sem aðrir höggva með öxi. Ég er ekki
hræddur við neitt. Heyrið ’ér? Þér heyrið hva’ ég er að segja?
„Ég heyri.“
„Gott er nú það. Þá ætla ég að segja yður hvað Bateese ætlar
að geria við yður, minn góði lögregiuforingi. Ma belle Jeanne,
gerði aumu vitleysuna. Hún er so góð í sér, viidi ekki láta
yður drepast. Bateese segir: „Drept’ ’ann, svo enginn viti hviað
hefir gerzt á bak við steininn fyrir þremur dögum.“ En ma belle
Jeanne segir: „Nei, Bateese, ég tók misgrip á honum og öðrum
og við lofum honum að lifa.“ Og so lætur hún mig gefa yður
fisk, iog á ég að segja yður hvað verður, ef þér reynið að komast
héðan burt úr bátnum? Skiljið þér? Bateese drepur yður. Sko,
hann snýr yður úr hálsiiðnum með þessum hér og fleygir yður í
ána. Ma belle Jeanne segir að gera það þrjátíu — fjörutíu, næit-
um því hundrað strákum, að drepa yður, ef þór reynið að stei-