Bjarki - 24.12.1902, Blaðsíða 1

VI 1,51-52.
tiitc biað <i vÍK.u. Verð <li%. j k.i .
borgist fyrir t. júlí, (erlemiís 1 kr
borgist fyrirframi
Seyóisfirði, 24, des.
Uppsogn skritieg, ógild nema komin
sje ti'l útg. fyrir i. okt. og kaupandi
sje l>a skuldlaus viú blaAið.
1902
Jnnköllun.
Hjermeð er skorað á erfíngja Sigríðar sál.
Jónsdóttur, sem andaðist hjer á sjúkrahúsinu
13. f. m. að gefa sig fram við undirritaðan
skiptaráðanda áður en liðnir eru 6 mánuðir
frá síðustu birtingu þessarar innköllunar.
Bæjarfógetinn á Seyðisfirði 17. des. 1902
.lóh Jóhannesson
Oparisjóðurinn
^ Á SEYÐISFIRÐI
verður opinn í síðasta sinn á árinu þriðjudagínn
30, þ. m. kl. 11 f. h.
Seyðisfirði 17. des. 1902
Stjórn Sparisjóðsins.
Kvenfjelagið Kvik
leikur, með aðstoð nokkurra karlmanna,
Æfintýri á
gaunguför,
eftir Hostrup, á annan í jólum. Leikurinn
byrjar k!. 6 e. m.
Alþingiskosningarnar 1903
Eftir — s — n.
—o— Niðurl.
Þingmennirnir verða að vera sjálfstaeðir
menrt Sjálfstæði í skoðunum er stór kost-
ur og hverjum þingmanni ómissandi. Sjálf-
stæðir menn byggja skoðanir sínar á málunum
á eigin athugun, en fara ekki eftir því, hverj-
ar skoðanir aðrir hafa á þeim. Osjálfsstæði
er þó næsta almennur ókostur, eigi aðeins hjá
hinum treggáfuðu og lítt menntuðu, heldur gjörir
hann einnig vart við sig hjá mönnum, sem hafa
næga greind og þekkingu til þess að mynda
sjer sjálfstæðar skoðanir, og er þá sprott-
inn af leti, vantrausti á sjálfum sjer, kjark-
leysi o. fl. Osjálfstæðir menn eru ætíð næsta
kviklyndir. Þeir skifta skoðunum, jafnvel á
hinum mestu velferðarmálum þjóðarinnar, eins
oft og aðrir skifta flíkum og hafa venjulega
sömu skoðun á hverju máli og sá, er síðast
hefur átt tal við þá urn það.
í’að liggur nú í augum uppi, að slíkir menn
eru næsta óhæfir til þingfarar. Kjósendur
geta alls ekki reitt sig á þá. Þótt þeir láti
uppi skoðanir sínar á þingmálafundum og
kjörfundi er eingin trygging fyrir því, að þtir
haldi sömu skoðunum fram þegar á þing er
kömið. Einginn hygginn kjósandi þorir að
trúa ósjálfstæðum manni fyrir velferðarmáli
kjördæmis síns á alþingi.
En það er ekki nóg að þingmennirnir sjeu
sjálfstæðir í skoðunum sínum, heldur verða
þeir og að vera efnalega sjálfstæðir.
Því fer fjarri, að jeg vilji halda því fram, að
fátækir og skuldugir menn geti ekki verið
góðir þingmenn og stjórnmálaskörungar, en
hitt er bæði víst og satt, að þeir, sem ekki
kunna að búa fyrir sjálfa sig, eru venjulega eigi
eftirsóknarverðir til þess að búa fyrir aðra.
Þingið býr fyrir þjóðina og henni ríður vel-
ferð hennar á því, að þingið búi vel, þingmenn
sjeu góðir búmenn.
Svo kemur hjer og annað til greina.
Því hefur, því miður, verið hreyft opinber-
lega, að sumir þingmenn færu á þing til þess
að ná í þingpeningana, færu landveg, en ekki
sjóveg til þess að græða á hestum sínum, að
sumir hafi greitt svo og svo atkvæði í þessu
máli af því, að þeir hafa verið háðir bánkan-
um og því eigi þorað að styggja bánkastjórann
með því að greiða öðruvísi atkvæði en hann
vildi, að þíngmenn hafi verið með þessu og
þessu máli, af því, að þeir hafi t. a. m. vænst
launa frá Warburg, eða verið skuldugir í
einhverju pöntunarfjelagi og því ekki viljað
styggja Zöllner eða Vídalín meðan þeir voru
í fjelagi. Jeg fyrir mitt leyti legg nú eingan
j trúnað á þennan róg og vöna að hann sje
j með öllu tilhæfulaus. Hinsvegar er það mjög
! skaðsamlegt að öðru eins og þessu skuli vera
fleygt. Það verða ætíð einhverjir til þess að
trúa því, sem miður fer, og slíkar sögur rýra
álitið og traustið, sem nauðsynlegt er, að borið
sje til þíngsins. Sjeu nú þíngmenn efnalega
sjálfstæðir menn, eiga slíkar sögur miklu erf-
iðara uppdráttar og gjöra þá hálfu minni
skaða.
Þingmennirnir verða að vera atkvæða-
menn. Það er mjög þýðíngarmikið fyrir
þjóðina í heild sinni, að fulltrúar hennar á
þíngi sjeu atkvæðamenn. Því fleiri atkvæða-
meun sem eiga sæti á alþingi þess betri vonir
geta menn gert sjer um árángurinn af störfum
þingsins. Tuörg góð og nytsamleg mál hafa
fallið á þingi eða orðið óútkljáð fyrir þá sök i
eina, að flutningsmenn þeirra og formælendur
hafa eingir atkvæðaroenn verið,hefur vantað þann
kjark, þá lægni og þrautseigju, sem nauðsynleg
i var til þess að að færa þinginu heim sanninn
j um kosti þeirra málefna, er þeir báru fram.
Fyrir hvert kjördæmi er það næsta áríðandi
! að þingmaður þess eða þingmenn sjeu at-
1 kvæðamenn. Það er vitaskuld, að allir þing-
menn eru í raun rjettri og eiga að vera
j þingmenn alls landsins og að það sem venju-
i lega er kallað hreppapólitík — þ e. að hver
reynir að skara eld að sinni köku án þess að '
tekið sje tillit til þess sem landinu er fyrir
bestu í heild sinni — á ekki að eiga sjer stað
i á þingi. En eins víst er líka hitt, að það er
allajafna álitamál, hvert kjördæmi eigi að
verða einhvers góðs aðnjótandi, eða í hverri
röð. Jeg vil taka til dæmis fje það, sem veitt
er úr landssjóði á hverjum fjárlögum til sam-
göngumála og nemur mikilli upphæð. Alstaðar í
landinu er þörf á samgaungubótum, þótt hún
sje eigi alstaðar jafnbrýn, en hvar hún sje
brýnust, er jafnan álitamál, og þau kjördæmi,
sem senda mesta atkvœðamenn á þíng, verða
venjulega fyrst og í ríkulegustum mæli að-
njótandi þeirra hlunninda, sem samgaungubæt-
ur hafa í för með sjer. Atkvæðamönnunum
verður þar venjulega meira ágeingt en hinum,
þótt þeir jafnvel hafi eigi eins góðan málstað.
Kjósendurnir verða að gjöra sjer það ljóst, að
það er ekki einhlýtt að hafa góðan málstað
í áhugamálum sínum, heldur verða þeir og
að hafa atkvæðamenn á þíngi til þess að fylgja
honum fram, svo að eigi fari svo, að önnur
kjördæmi með lakari málstað, en atkvæðameiri
þíngmönnum, taki krásina frá munni þeirra.
Vjer Austfirðingar verðum endilega að fá
breytingu á gufuskipaferðunum hingað til lands-
ins. Eftir samningi þeim, sem þíngið 1897
gjörði við sameinaða gufuskipafjelagið kemur
ekkert skip fjelagsins við á Austfjörðum frá
því í október og þángað til i mars. Það er
því eigi þínginu að þakka “ að vjer erum ekki
sviftir svo að segja öilu sambandi við um-
heiminn nærri helming ársins, og á þessum
tíma höfum við eingar samgaungur á sjó við
Reykjavík eða Suðurland, sem er þó næsta
bagalegt. Af því stafar það, að sjómennirnir
sunníensku verða að fara heim hjeðan þegar
í október og bátfiskið þá að hætta að mestu,
þó hlaðafli sje og það gæti verið mikill gróði
bæði fyrir útgerðarmennina hjer og fyrir sjó-
mennina að veiðunum væri haldið áfram til
nýárs. Vjer verðum því á næsta þíngi, þeg-
ar nýr sanmingur um gufuskipaferðirnar verð-
ur gjörður, að fá framgengt þeirri breytingu,
að miðsvetrarskipið verði látið koma upp hjer
til Austfjarða og fara hjeðan sunnan um land
til Reykjavíkur. Þetta ætti ekki að vera ófá-
anlegt, því í samníngnum frá 1897 er svo
ákveðið, að miðsvetrarskipið_ skuli fara alla
leið til ísafjarðar, og ef vjer Austfirðingar
hefðum þá átt á þingi aðra eins atkvæðamenn
og Vestfirðingar, er eg viss um, að þá þegar
hefði verið ákveðið í samningnum að miðs-
vetrarskipið skyldi koma við hjer eystra.
Eftir þennan úturdúr út í einstakt mál ætla
jeg að enda þessa grein mína með þeirri
áskorun til kjósendanna, að kjtisa þá eina til
þíngs við kosningarnar að vori, sem eru vand-
aðir, vel gefnir, vei menntaðir og sjálfstæðir
atkvœða- og framfara-niertn.