Bergmálið - 25.09.1899, Blaðsíða 3

103
euda. Hann átti ekki til í eigu
sinni ncegilega sterk orð yfíi’ þá ó-
svífni, önnui’ en þau, að líkja skóla-
stjórninni við stjórnina í Rússlandi.
Ég bar heldur efa á, að allav þæv
persónuv sem vitað höfðu undiv skjal-
ið til nefndarinnav, gætu áreiðanlega
talist kjósendur, eða eins og hann
kofústað oiði, „gildiv og góðiv gjald-
endur“. Ég gat þess einnig, að ég
skildi það svo, að almenninguv, með
því að sýna mév þá tiltrú að kjósa
mig í skólanefnd, fæli méváhendur —
oða ætlaðist til—að ég ætti minn hlut
í því að i'áða þeim málum til lykta,
sem skólahéraðinu við koma oða
heyra undiv vevkahving skólanefndai-
innar, samkvæmt lögum og venjum.
Ég livaðst ekki sjá tii hvers skóla-
nefndir eiginlega vævu, ef þæv endi-
lega þyrftu að gefa fvá sév und.iv úr-
skuið fjöldans, flest eða öll raál skóla-
héraðánna, bsra ef fáeiniv menn færu
fvam á þið, það færi þá bezt á því, að
allirgjaldenduvuiv vævu ískólanefnd-
inni.—Ég tók það að eudingu ský-
laust fvam, að á meðan gjaldenduv
skólahéraðsins bævu þá tiltrú til míu,
að þeir vildu liafa mig í skólanefnd,
þá mundi ég vinna að málum skóla-
héraðsins á þann hátt, sem ég hefði
sannfævingu fyviv að vævi því fyrir
beztu, en lóti hvovld hv. Olson né
aðra menn „venna“ mér.
Það ev út úv þessu samtali, sem óg
ímynda mév að hv. Olson hafi dreg-
ið þvjú svöiin, sem liann kallav, auð-
vitað með því að búa það til sjálfuv,
að ég hafi svarað þessu uppá heina
spurning, eina eða fleivi, og svo með
því að rangfava ovð mín mjög, og
setja þau sem allva ambögulegast fvam,
en slíkt tek ég mév ekki ueitt nrevii.
En þá cr fjóiði liðuvinn eftir, ég
ueita því algjörlega að hafa talað þau
ovð, ev hanu leggur mév í nmnii að
hafasagt, nefnilega þessi: „Af því,
sem þetta fólk vav „roluv“ og konur
ómyndugar og ómevkav, som kotnu
þessi mál ekkevt við“.
Þetta evu Olsons eigin ovð og til-
búninguv. Að ég liafi haft þessi um-
mæli um fólk það, ov skrifaði undiv
skjalið til skólanefndiuinnav, evu til-
hæfulaus ósannindi, og ég lýsi lir.
Olson liveinan og beinan ósanninda-
mann að þeim, alt svo lengi liaun
ekki getuv sannað það með vitnis-
hurði tveggja eða fl. skilvísra mamia,
að ég hafi tulað þessi orð, og livav og
hvenæv, eða ef Lionuiu þykir hetur
við eiga, þá nð ttika þau aftur.
JÓN PÉTURSSON.
Dóttir hafnsögumannsins.
(Framh.)
inni. Það eina sem favþegjar liöfðust að, var að líta eftir
hvað mavgar mílur gufuknörinu fævi á hvevju dægri, og
hvað margav mílur væru þá eftir. Á sjötta degi fóvu
favþegjavnir að koma í lag farangri sínum, því skipstjóri
staðhæfði það, að hann yvði kominn í höfn það Itvöld.
Hann vav einn í tölu þeivva skipstjóra, sem vlld.i verða
fvæguv fyviv það, að hafa favið a styttvi tíma yfir Atlanz-
liafið on aðrii' stéttaibræðui' hans.
En þ.tð var nú ekki útlit til, að svo yvði setn skip-
stjóvi hafði staðhæft. Yeðrið var ískyggilegt. Það gerði
níðaþoku svo vavt sást neitt frá sév. Vagtmaðuvinn gat
naumast gvilt í lítið fav, sem vav skamt fvá skipinu. Það
vav hafnsögubátuv nr. 20.
Noklvviv af farþegjunum sera staddiv vovu á þilfav-
inu, sáu litla gaflkænu koma fvá hafnsögubátnum með
þvjá meuu. Óldugaoguv vav mikill og nijög fakj-ggilegt
að leggja að hafskipinu. Loks kom litla kœnan svp ná-
lægt skipinu að kaðli vavð kastað til hennar, og á sanni
augnabliki kom maður eftir kaðlinum að uppgönguhliði
skipsins, og vav gripinn af mövguni stevkum liöndum í
^einu, og vavpað mjög gætilega inu yfiv öldustokk skipsins.
’Það ev einkennilegt, hvað þessi hafnsögumaður ev
léttuv á sév‘, sagði Bobert Clay við unnustu sína, sem
stóð við hlið hans.
’Nei, hvað er þetta! Hafnsögumaðuvinn er lcven-
maðuv!‘ hvópaði ungfrú Simpson undrandi. ‘Hún
hovfiv á þig, Robevt; hún kastar á þig lcveðju svo kunn-
uglega og bvosiv til þín‘.
Yinnie Gveen hafði farið þessa fevð með föðursíu-
um. Hinn aldurhnigni faðir hennar kom nú á c-ftir dótt-
ir sinni inn yfiv öldustokk slcipsins.
Eavþegjarnir flyktust utan um ung'u stúlkuna. Þeim
vavð mjög stavsýnt á hana; það var svo sjuldgæft að sjá
kvenmann á lítilli kænu, út á hafi í stóvviðri. Yinnie
vav glöð og ánægð að sjá, en Eohevt svavaði kveðju
hennav með því, að lyfta hattiuum og hneigja sig veig-
iuslega. Ilanu vav alt annað eo í þægilegum lcvingum-
stæðum.
’Hvaða stulka ev þetta? ‘ spuvði ungfvú Simpson.
’Æ, hún er dóttiv ganila liafnsögumannsins.—En ev
ekki of kalt og hráslagalegt fyrir þig, Betty, að vera uppi
á þilfavinu ? ‘
’Það líðiir elcki langnv tíiui þnr til við komumst í
höfn', svaraði liún og stavði rannsakandi á Robevt Clay.—
Að snúa sér svona fljútt að öðvu umtalsefni, vekuv ávalt
gvunsemi lijá kvenfólkiuu.—
’Já, ef þessavi banusettri þoku vildi létta fvá, þá
mun þessekki vevða langt að bíða, að við komnmst til
Nýju Jóivíkuv.
Gufuknön'nn leið ofuvhægt áfvam; þokan vnv svo
svövt, að ekkeit sást. Gamli Liafnsögumaðurinn stóð nú
á fovingjapallinuni, og liovfði með ainhvössuin augum í
kringum sig. Hanu lét tvo monn veva á varðbeigi,
am an í fiamstafni skijisins og l.inn upjii í siglutié.
Skijiið leið nú áfvam með fjóvðungs hraða. Hafnsögu-
roaður lagði eyvað við, til að vita hvort hann lieyvði
liljóni klukkunnar í gainla skotvíginu La Eayette,—
klukku þessari vav ávalt hvingt, í Iivert skifti se.n þolcu-
læðingur iagði sig á skipaleiðina inn til hafnarinnav.
En nú vav lionum ómögulegt að geta lieyrt til klulclcuun-
ar, og skipaði þar af leiðaudi að stöðva vélarnar.
En um leið og vélarnar voru stöðvaðav, lieyrðu far-
þógjar þeir, sem staddiv yovu á þilfarinu, töluverðan há-
vaða uppi á fovingja pallinum. Skipstjóvi varð fok-
vondur við hafnsögunianninn fyviv það, að halda elcki
áfram; hann sór og bolvaði sév uppá það, að gnoðin skykli
vevða komjn í höfn þxð sama lcvöld, hvovt sem þolca
yrði eða ekki. Gamli sjómaðuvinn svavaði. skipstjóra of-
uv vólega, leiddi honum fyviv sjónir, að það væri ekki
vitlegt að halda áfram, on skipstjóri sat við sinnkeip.
Svo vovu vélíirnav settar aftur í hreifiugu, og gufu-
kuövinn leið áfram. Skipstióvi hafði sjálfnr viljað ráða,
enda þótt það ''æri nú hafnsögumaðuriun, sem að réttu
lagi átti að hafa alla stjóvu á hendi.
Vinnie Gveen var að ganga fram og aftuv á þ:Ifa.i'-
inu, þegav Rohert Clay, klædduv í síðx regnkápu, kom upp
frá káetunni
’Ég hef sont oftiv yðuv‘, inœlti hún, ‘af þeivrí ástæðn,
að mikið liggur við. Slcipstjóri hefiv unnið föðuv ininn,
til að hnlda áfram, sem liann þó sjálfuv veit, aö er ákaí-
lega hættulegt. Sé haldið lengra áfvam, mun skipið
bera upp á gvynningavk
Á næsta augnabliki var Robevt Clay komínn upj ú
foringjapallinn.
’Nafn mitt er Robevt Clay‘, mælti hann við skjp-
stjóva.
’Það er svo‘, svaraði skipstjóri. ‘Imyndið þáv yðuv
það, að þótt þév séuð ski'ifari gufuskipafélagsins, að
þér hafið þá leyfi til að koma liingað? Nei, kovnið þév
yðuráhuvt, sem allra fljótast'.
’Ég ev Rohert Clay‘, endurtók hinn ungi maðuv
aftuv með mestu vó. ‘Ég kem nú fiá Lundúnabovg; ég
ev umboðsmaður félagsins á þessu skipi, og þav af leið.
andi slcipa ég yður, að varpa strax akkerum. Þótt þér
séuð skipstjóvi, þá hafið þér eng'it heimild til að eiga það
á hættu, að slcipið bevi upp á gvynningavk
Aldrei fyv á simii þvjátíu áia skipstjóvnar-æfi, hafði
skipstjóvi ovðið fyviv svona stvangvi skipan, og það af
slíkum laudkvabba, sem Robevt Clity.
Skipstjóvi var hamstoln af reiði. ‘Ég vav einmitt
að hugsa um að vavpa akkerum1, sagði hann nöidrandi.
‘Og snautið nú strax á buvt héðan; ég slcal skýva fvá
framhleypni yðav, stvax og ég kem til Nýju Júvvíkui'.
’Því fyv, því betva. hvað mig sjálfau snevtir', svavaði
Ivohert, um loið og hann geklc á bnrt.
Þegxr hann geklc niðuv ti'öppuvnar, var hxinn rétt
að segja bú'nn að stíga ofan á feitlaginn Englending,
sem hafði hnipvað sig þav saman á einní tvöppunni og
slegið yflv sig stóvu sjali. Ilann hafði vevið að hlusta á
samtal skipstjóva og Eobevts.
Gufuskipið lá nú alla nóttina fyriv akkevum. Euv-
þegjavuiv, sem vovu orðniv mjög óþolinmóðir yfiv því,
að geta ekki stigið á land þxð kvöld, eins og þsjr böfðu
þó væust eftiv, eyddu tímanum með alls konar skemtun-
um. Fyvst vav hafðuv samsönguv, þav næst söng Brezk
loikmæv kv.eðið „Heiinili og móðiv“. Hannleikamær
ein lék „Eintal Humlets“. Dóttiv hafnsögumannsins —
sem ein bókfióð hefðarkona kallaði „bavn sjáfavguðsins—
las upp „Jim Bludso“.
Þegav Vinnie stóð nú þarna á meðxl farþegjanna og
geislar vafmagnsljósanna skinu á hana, þá sannfævðust
tilheyvendur hennav um, að þ.xð í vaun og veru hefði
veiið yndis-falleg stúika, sem liefði bætst við hóp þeirru