Freyja - 01.04.1898, Blaðsíða 5

FREYJA. APRÍL 1898.
5
innilegri blíðu og viðkvæmni leiddi
hún þá sem annars höfðu ekki hug-
‘ rekki til að fylgja. Allir unnu henni, af
þvi hún elskaði alla. Allir sem unnu
með henni, lögðu fram alla sína krafta,
af því hún viðurkendi tilraunir þeirra.
Hún hafði fulla trú á manndóminum
og sigraði ált með mannúð sinni. Fyrir
tilveru þessarar konu er heimurinn
sannari, göfugri og betri. Þúsundir
munu endurtaka orð hennar, elska
minningu hennar og fetaí fótspor henn-
ar og breita eftir hennar göfuga dæmí.
Þúsund heimili minnast hennar með
virðing og þakklætí. Og rödd hennar
kallar heiminn áfram ög úþp á við, til
skyldunnar og mannkærleikans' helga
takmarks.
Um dauða þessarar konu segir Eliza-
beth Cady Stanton á þessa leið.
‘Enginn hlutur er fegurri en endur-
minning göfugrar og góðrar sálar, sem
nýlega hefurliðið burt úr hinum þektu
til hinna óþektu bústaða. Ósjálfrátt
stanzar maður og leitar í huga sínum
eftir fegurra fullkomnara má]i en vana-
lega gjörist, til að minnast hins saknaða
vinar, fegurra máli en haft er í daglegu
tali, máli er betursamsvaritilfinningum
hjartnanna. Þannig hefir ein hinmerk-
asta og göfugasta kona þessarar aldar
liðiðburt frá oss á bezta aldri. Kona
með óvanalega mikla mælsku-hæfileika
óvanalega mikla frumlega hugsunar-
gáfu, Með óþreytandi sálar krafta, og
ástríkt bjartalag. Dauða Franees
Willard er hvervetna getið með sorg og
söknuði. Engin kona hefur verið svo
alment elskuð og í heiðri höfð.’
PESSIMISTINN.(*
M. J. Savage.
Hvernig stendur á því að í almennum
fréttum er sjaldan eða aldrei talað um
það fólk sem er ráðvant og gott. En
nafn ræningjans morðingjans þjófsius
og annara óbóta manna, eru letruð
með stórum stöfum í hverju blaði, og
verk þeirra básúnuð um heim allann.
Er það þá nauðsynlegt að vera skálkur
til þess nafn manns verði lengi við líði
og víða getið? því ekki geta allir verið
mestir, eða einusinni miklir, eftir þeim
mælikvarða að dæma sem vaninn og al-
mennings álitið vanalega mælir mikil-
leik einstaklingsins eftir; en allir geta
og allir eiga að vera góðir; og svo er
fyrir þakkandi að margir eru það. En
þegar því vonda er þannig tjaldað,
verður fólki ósjálfrátt aðhugsa að allir
séu skálkar, og tortryggja alla. Og þeir
sem eru að upplagi miður vandaðir,
kynnu að bugsa eitthvað á þá leið, að
ekki sé til neins að reyna að vanda sig
*) Pessimisti er sá sem litur eingöngu
á hina dökku hlið mannlífsins. Þýð.
fyrir einstöku menn fyrst heimurinn sé
nú svona vondur, og eins lengi og þeir
komist ekki undir manna hendur sé öllu
óhætt. En nú skulum við athuga hvað
fínansfræðingur einn segir um vöndug-
heit fólks þess sem hann hefur átt yfir
að segja.
’í 20 ár hef ég haft umsjón yfir 12
stórum verzlunum, og árlega hafa þær
ekki tapað J af 100 fyrir kæruleysi eða
óvöndugheit starfsmannanna og hafa
þó unnið við þær fleiri hundruð árlega.
Með öðrum orðum, þegar við höfum
tekið alla óráðvendnina og kæruleysið
burt, þá höfum við 99J eftir af ráð-
vendni. Skyldu ekki svipuð hlutföll af
ráðveudni og óráðvendni eiga sér víðar
stað, og sannarlega er slíkt þess vert
að það væri tekið til greina.
En hafi einhver orðið fyrir svikum
af einhverjum einum, þykist hann þeg-
ar þekkja heim allan, eg kemst þá
að þeirri niðurstöðu að ekki sé ráð-
vendni að finna í öllum heiminum.
(Þýtt úr Woman’s Standard.)
ÚTBREIÐSLA FREYJU.
Oss þykir vel við eiga að minnastmeð
nokkrum orðum á viðtökurnar sem
Ereyja hefur þegar orðið fyrir hjá al-
menningi. Þær eru svo góðar aðgeng-
ur langt fram yfir allar þær vonir sem
vér áður höfðum gjört oss. Kvennfólk-
ið sýnir að það vill, og kann að meta
sérhvert ærlegt og gagnlegt fyrirtæki;
og karlmennirnir sýna einnig að þeir
vilja hjálpa oss upp á við, meta og
hlynna að sérhverju því sem líklegt
er að verða oss konunum til gagns og
sóma.
Vér þökkum hinum mörgu vinum
vorum fyrir hinar drengilegu viðtök-
ur á blaði voru, sérstaklega þeim kon-
um og körlum sem hafa gjört sér stór ó •
mök fyrir Preyju á bernsku dögum
hennar, og hún gjörir alt sem henni
er framast mögulegt til að endurgjalda
viðtökurnar að maklegleikum. Það, að
Freyja kemur nú á 300 heimili, aðeins
tveggja mánaða görnul, sýnir bezt hve
almennar viðtökurnar eru. Og daglega
berast oss áskrifendur hvaðanæfa.
Mrs. Holmfríður Goomann, mrs. Cap-
tain Johnson, mrs. E. Johnson, mrs. M.
Sigurðscn og mrs. E. Thorðarson eiga
heiður skilið fyrir þeirra rausn og höfð-
ingskap sem starfsmenn blaðsins og vér
erum sannfærðar um að margar muni
framvegis feta svo í fótspor þeirra að
vér höfum ástæðu til að minnast þeirra
á sama hátt. Enda er Ereyjú málefni
yðar velferðarmál, málefni allra sannra
kvenna, allra sannra mannvina.
PIPARMÆRIN.
(Eramhald frá síðasta númeri,)
ráðinn. Við höfðum verið tvö ár trúlof-
uð, og um veturinn lagðist faðir minn
og dó. í sorgum okkar sagði ég móð-
ur minni frá leyndarmáli mínu, og ráð-
lagði henni að skrifa unnusta mínum og
biðja hann að koma, svo það var gjört,
en lengi fengurn við ekkert svar. Eg
hafði ekki fengið bréf frá honum í fjóra
mánuði, óvanalega langan tíma, en af
því póstgöngur voru þá strjálar gruuaði
mig ekkert. En nú skrifaði ég aftur, og
enn aftur. Eg ætla ekki að lýsa tilfinn-
ingum mínum meðan á öllum þessum
drætti stóð, þeirri sorg, gremju, hugar-
angri og skömm, skömm af því að hafa
opir.berað ieyndarmál mitt. Loksins
kom bréf með alveg óþektri hönd, með
aðeinsþessum orðum; ’maðurinn sem Þú
leitar aðer dáinn.‘ Dáinn, dáinn! hljom-
aði í eyrum mér nótt og dag; ég hugs-
aði um þau á daginn og dreymdi þau á
nóttunni, svo veiktist ég og lá lengi,
loksins komst ég þó til heilsu aftur.
Móðir mín stóð fyrir búinu sjálf þangað
til hún dó fimm árum síðar, fór ég þá
til Reykjavíkur og gekk þar á kvenna-
skólann í rvö ár. Um það leiti trúlofað-
ist ég vænum og elskuverðum manni;
brúðkaupsdagur okkar var ákveðinn og
mörgu fólki boðið.
Dagurinn rann u|>p bjartur og fagur.
Ég og allir þar sem ég átti heima fóru
snemma á fætur. Ég hafði þá ekkert
sérstakt að starfa og gékk því út mér
til skemtunar — og varð ósjálfrátt að
hugsa til liðna tímans þegár égvar fyrst
trúlofuð og mér datt í hug maðurinn
sem ég þá hafði gefið hönd mína og
hjarta. Maðurinn sem ég þá bygði allar
vonir mínar á; og mér fanst ég’aldrei
hafa elskað hann eins heitt og einmitt
þá. Mér varð að bera þessa tvo menn
saman í huga mínum, og hvern þeirra
ég mundi heldur taka ef ég ætti að kjósa
milli þeirra — þann fyrri. á því var
enginn etí. Og það var gott að ég þurfti
ekki að velja, því ég elskaði þann fyrra
en virti þann síðara. — ‘Komdu sæl’
sagði einhver við hliðina á mér. Þekti
ég röddina eða var mig að dreyma? Ég
leit upp, og, guð hjálpi mér. Þ a ð v a r
h a n n; lífs eða liðinn, vissi ég ekki.
En ég vissi það eitt að hann talaði við
mig um eitthvað,- um sviknar vonir
sorg og gremju. Ég starði á hann sem
drukkinn maður, þangað til mig svim-
aði. Eitt augnadlik fann ég til óútsegj-
anlegrar sælu, á næsta augnabliki riðaði
ég á fótunum sortnaði fyrir augum og
(Eramh. í næsta númeri.)