Freyja - 01.04.1898, Blaðsíða 7
FREYJA. APRÍL 1898.
Ronald og gleymir henrá fyrirhafnar-
laust.1
Alla r.æstu nótt dreymdi Lady Earls-
court undarlega drauma.
’Skuggar yflrvofandi hættu legej-
ast yfir þetta hús’ sagði hún við
sjálfa sig er hún vaknaði; ’þetta hefur
illar afieiðingar.’
Daginn eftir fór hún á fund Ppra; hún
gat næstum fyrirgefið syni sínum, þeg-
ar hún sá þessa ímynd sakleysisins.
En með allri hennar fegurð sá frúin
að hún var ekki fœr um að verða hús-
móðir á hinu eldgamla, tignaða höfð-
ingjasetri Earlscourt ættarinuar. Nei.
■öldungis var það ómögulegt.
’Þú getur víst gizkað á h.vað ég vil
þér Dora. Sonur minn hefur sagt mér
af kunningsskapykkar; en honum verð-
ur nú að verða lokið. Það hryggir
mig að þurfa að segja þór það, og græt-
ir þig; en skynsemi þín hlýtur að segja
þér, að það er ómögulegt að halda
lengra áfram, aö það sé ómögulegt að
ég og lávarðurinn, maðurinn minn get-
um tekið þig að okkur sem dóttur, þó
við snertum ekki við >því djúpi sem
milli ykkar er þaðsem að ætterni lýtur,
hitt er nóg, að þú ert ekki jafningi hans
í neinu sem að mentun og siðfágun lýt-
ur.’
Dora fór að gráta, en svaraði engu,
enginn elskhugi þerði- nvi tár hennar;
svo þegar frúin sendi eftir föður hennar
strauk hún burt frá þeim, hún þoldi
ekki meira.
‘Ég bafði enga hugmynd um það frú
mín góð,’ svaraði Thorne því sem frúin
hafði sagt við hann því honuin kom
þetta alveg eins óvart og liúsbændum
bans. Ralph Holt hefur beðið mig um
telpuna, og ég gef honum liana náttu'-
lega. Ég hafði ekki hugmynd um nð hún
hefði séð hinn unga herra, því hún hef-
ur aldrei minst á hann.
Lady Earle vann sigur; gömlu ’
hjónin hétu því að sónda dóttur sína,
að vísu voru þau upp með sér af því að
dóttir þeirra skyldi fánga hjarta hins
unga herramanns. þau lofuðu að vera
henni góð og neyða hana ekki til að eiga
Ralph fyr en fyrntist yfir söknuð henn-
ar. Svo rétti írúin Thorne 20£ seðil og
sagði: ‘Þti sendir hana burt míu vegna
þetta borgar ferðakóstnað hennar. ’
‘Yið þessu get ég valla tekið, frú mín
góð, það væri nærri því að selja ást
hennar. Þá rétti frúin út hvítu smáu
höndinasína; þá ofraunstóðst karl ekki
kysti hann hönd gjafarans, og tók við
peningunum. Þettasama kvöld var Dor-
a send til Eastham þar átti hún að vera
þangað til Ronald sigldi.
Alt varð nú kyrt, að því einu undan-
teknu að þeir feðgar sióu eina brýnu út
af því að Dora var burtu send. Kallaði
Rouald það svik, og hét því að giftast
henni hvar og hvenær sem hann gæti.
En lávarðurinn bjóst við aðhann mundi
sætta sig við c-rðinn hlut.
Sagan hefði máske farið öðruvísi ef
Ronald hefði ekki mætt Ralph Holt við
hliðið einmitt þegar hann var í sem æst
ustu skapi eftir kulda, og það sem hann
kallaði vélráð föður sins.
,Ég þarf að jafna um þig minn ungi
herra, örninn giftist aldrei dúfunni.
Ef þú vilt giftast, þá taktu þér konu
sem að ætterni er þér samboðin, en láttu
Doru Thorne vera.’ sagði Ralph Holt er
þeir mættust og hinn reiðasti.
'Dora Thorne er mín; svaraði Ronald
drembilega.
‘Nei, það skal aldrei verða! Ég hef
elskað hana síðan við bæði vorum börn.
Foreldrar okkar voru nágrannar í mörg
mörg ár; og aldrei hef ég litið aðra konu
ástaraugum. Láttu okkur í friði, heim-
urinn er stór, os þú getur kosið þér
hverja aðra konu sem þú vilt.’
‘Eg vorkenni þér ef þú virkilega elsk-
ar hana, því hún er og verður min.’
Aldrei, aldrei. Fyrst þú vilt ekki sans-
ast, þá fer ég til Eastham og yfirgef
hana ekki fyr en við erum gift.’
Svo rifust þeir stundarkorn. I ástar-
ofsa sínum hafði R. Holt opinberað
leyndarmálið sem Ronald langaði til að
vita. Dora var í Eastham.
Svo fór Ronald ti 1 Eastham undir því
yfirskini að finna þar skólabræður sína.
Föreldra lians grunaði ekkert. Hann
gleimdi hlíðninni viö foreldra sína og
sú eina afsökun gilti að hann var ungur
og hafði aldrei \ erið synjað um neitt.
Svo 'voru þau gefin saman. Dora Thorne
varð Dora Earle. Ronald yfirgaf hina
yndislegu brúði sína samstundis liann
fór heim til að fáfyrirgefning föður síns,
Ef hanú neitaði, var Dora samt orðin
hans, og þá kæmu dagar og þá kæmu
ráð og þó lávarðurinn ræki hann burt,
yrði það aðeins um stuttann tíma, og
þá hefði hann hana með sér.
Ronald fór heim; láyarðurinn hélt
hann hefði gleymt Doru, þvi nú mint-
ist hann aldrei á hana, og leit út fyrir
að vera ánægður.
VI. Kap.
Það var yudislegur Águst morgun,
jávarðurinn blaðaði í blöðum og bréfum
sem morgunpósturinn færði honum.
Lady Earle fletti smáspjöldum með
heimboðum frá hinum og þessum. Ron-
ald var heldur daufur, hann átti eftir að
segjáforeldum sínum fréttirnar og svo
langaði hann til konu sinnar-
‘Þetta. eru góðar fréttir Rubert, Sir
Hugh kemur hingað með konu sinni á
morgun;’ sagði Lady Earle og gekk yfir
til mans eíns.
‘Það er ágætt;’ sagði lávarðurinn glað-
lega. Ronald andvarpaði; nú hefðu for-
eldrar hans engan tíma ti 1 að hlusta á
ástarjátning hans.
. Valentine er glaðlynð, og viðverðum
að láta hana liafa mikið af dönzum og
öðrum skemtunum;’ sagði frúin.
Og Ronald andvarpaði á ný er hann
liugsaði um allar þspr skemtanir sem
haun hlyti að njóta með þessum fínu
léttúðgu dömúm, áður en hannfengi að
sjá ástmey sína. ‘Nei, ég skal segja hon-
um alt í dag.’ Svo þegar kvöldverði var
lokið, gekk hann með föður sinum út á
gangstéttina og sagði bonum þar sögu
sína. Og þar sagði lávarðurinn honum
hinn þungorða dóm sem saga vor byrj-
ar á; en það yar of seint.
Hefði lávarðurininn reiðst, er líklegt
Ronald hefði sagt hið sanna, og einu-
sinni 14 lionum við að gjöa það. En
hinar hógværu og viturlegu, fortölur
föðursins færðu syninum heim sanninn
um að þetta gæti ekki blessast.
Tíminn var svo stuttur. ‘Lady Chart-
eris kemur með dóttur sinni á morgun,
og Ronald,’ sagði frúin ‘ LadyCharteris
var mér undur góð þegar ég heimsótti
hana fyrir mörgum árum síðan, og nú
verður þú að hjálpa mér til að endur-
gjalda það.’
Ronald brosti ‘vertu óhædd móðír; ég
mun aldrei bregðast í því að gjöra
skyldu mína gagnvart vinum þínum.’
Ef hann verður mikið með Valentine
er öllu borgið, hugsaði móðir hans.
Ronald var ekki heima þegar þær
mæðgur komu. Lady Earle og Lady
Charteris skildu Valentine eíua eftir í
stáz-stofunni er þæa gengu inní lestrar-
salinn. Þar hitti Ronald hana fyrst,
hann sá aðeins á hvíta ermi er hann
kom að dyrunum og hélt það móður sin
a svo hann gekk hiklaust inn. Aldrei
hafði hann séð aðra eins konu þar var
hún eins sjálfstæðisleg og hinar grísku
sögu dætur svo göfug og tíguleg, há og
grönn, svn kvennleg, en þó svo virki-
leg, Hið ljósa hár liðaðist í bylgjum
um hið tignarlega höfuð. Hún stóð á
fætur er Ronald kom, og leit á hann
með sínum yndislegu, bláu augum, og
léttur roði færðist yfir hið fagra andlit
hennar; henni flaug í hug hvað Lady
Earle hafði sagt um son sinn. Hún
vissi líka vel að hana gilti einu þó hún
yrði konan hans.
‘Fyrirgefðu,’ sagði hann. ‘ég hélt
Lady Earle væri hér ein.’
'Hún er frami í lestrarsalnum,’ svar-
aði Valentine, og bros hennar töfraði
hann.
‘Hann fór út; þetta var þá Valentine
og komu þessarar konu hafði hann ótt-
ast, og svo ynðlsleg sem hún var, kom
honum ekki til hugar að bera hana
saman við Dora; en Ronald var lista-
maður, og frá listarinnar sjónarmiði
málaði hann vöxt og viðgang þessarar
undraverðu kouu, og fann að hún var
fullkomin ímynd fegurðarinnar.
Honum gékk aúðveldlega að sýna
henni hina vanalegu kurteisi, opna fyrir
hana Fortepiano-ið, og færa henni
nótnabækurnar. Það var skemtilegt að
heyra hana segja frá ýmsu af leikhús-
um sem hann hafði aldrei heyrt neitt
um. Og það var yndislegt að horfa á
Framh. í næsta númeri.