Freyja - 01.04.1898, Blaðsíða 6

6
FREYJA. APBÍL 1898.
DORA THORNE
eftir
BERTHa M. CLAY.
Framhald frá seinasta númeri.
mín engin tár ástin mín.’
Hann var sannfserður um að svo
væri, hann gat ekki hqgsað um annað
en Dora, hennar tilgerðarlausu ást og
barnslega traust til hans. Fyrir hann
gilti ein afsökun aðeins; hann var svo
ungurog þetta hans fyrsta ást. En þrátt
fyrir hamingju, stolt og sjálfstraust
hans fann hann þó stundum til þess,
að erfltt yrði að segja föður sínum frá
því að hann væri trúlofaður dóttur
skógvarðar hans. Og stundum titraði
hann af þeirri hugsun einsog hann hefði
köldnflog.
Tíminn leið of fljótt, þau voru lítið
meir en börn er þau mættust við lækin.
Hann þreyttist aldrei að horfa á hana
og hún aldrei að dázt að honum — hvað
hann væri góður og drenglyndur.
Lávarðurinn skrifaði að þau kæmu á
flmtud. kvöld og gestir með þeim. Það
verður enginn tími til að segja honum
frá þvi i bráð og það dugar aldrei að
segja föður þínum frá því fyrst, svo við
verðum að geima leyndarmál okkar.
Svo þeim kom saman um að bíða til
þess er gestir lávarðarins væru farnir, í
ícillibilinu gætu þau fundist kvöld og
morgna þegar alt væri á tjá og tundri í
kastalanum og hans yrði ekki saknað.
Ronald fann til sektar, af hverju, það
vissi hann ekki. Faðir hans vorkenndi
honum einveruna, — einveruna, hafði
honum leiðst? Nei; fyrir hann leið tim-
inn langt of fljótt.
Ronald fékk engan tíma til að segja
föður sínum frá leyndarmáli þeirra.
Gestirnir voru ættgöfgir og háttstand-
andi, og lávaðurinn helgaði þeim ailan
sinn tíma.
Móðir hans tók eftir einhverri breit-
ingu á honum, henni fanst hann vera ó-
vanalega mikið úti, og spurði hvort
hann væri farinn að læra grasa-fræði,
hanafurðaði hvað hann roðnaði. Sá tími
kom, að hún vissi orsökina'
Það er ekki ólíklegt að Ronald hefði
séð heimsku sína í tíma hefði hann mátt
vera með Dora í næði; en vegna tíma-
leysis hugsaði hann aldrei um annað en
ást hennar, ókosti kom honum ekki til
hugar að hún hefði neina; þannig bár-
ust þau ósjálfrátt að takmarkinu.
GestirLávarðarins fóru smáttogsmátt
að tínast burt Ronald var á gangi með
föður sínum í listigarðinum; sáu þeir þá
Th. Thome og annann mann ganga á
undan sér, þeir voru í djúpri samræðu.
og tóku ekki eftir þeim feðgum. ’Þú
gefur mér dóttur þfna mr. Thorne, og
treystir mér til að gjöra hana farsæla;’
heyrði Ronald hinn ókunna mann segja
Ronald leit við, maðurinn sem talaði,
var unglegur, bláeygur, og góðlegur; og
leit út fyrir að vera efnaður bóndasonur
og hann var að biðja Dora, Dora sem
átti að verða konan hans, hann gat varla
stilt 8ig um að stökkva fram og segja alt,
en það dugði ekki, svo beið hann þá
óþolinmóðlega kvöldsins.
Loksins kom þó sá tími að Ronald
gatslitið sig lausan; svo fann hann heit-
mey sína við lækinn; hún grét og vildi
fyrst ekki segja honum sorgarefni sitt,
en svo hvíslaði hún því að elskhuga
sínum, það hleypti blóði hans í spenn-
ing. Ralph Holt hafði beðið hennar, en
hún neitaði honum, móðir hennar grét,
og faðir hennar hótaði henni því að hún
skyldi verða að hlíða ' ilja sínum. Dora
grét, spenti greipar, horfði á ástvin sinn
og sagði. ’Ó ég elska þig svo heitt.’
Þú skalt líka verða mín kona, og í
kvöld skal ég tala við föður minn og fá
samþykki hans. Móðir min verður þér
góð, hún er svo góð. Hvorki Ralph Holt
né nokkur annar, skal taka þig ft-á mér;’
sagði hann alvarlega. Svo varð hún á-
nægð, því hún treysti honum takmarka
laust. ’Farðu nú heim Dora, á morgun
skal faðir minn sjá þig, og á morgun
skal ég kenna þessum fifldjarfa bónda-
syni að haga sér skikkanlega;’ ssgði R.
Svo fylgdi hann henni áleiðis. Eftir
það gekk hann einn heim fullur af hug-
rekki og von. Hann var í frjálsu landi,
og mætti þvi eiga hvaðastúlku sem hann
vildi. fin þrátt fyriralt þetta, fékk hann
þó' megnan hjartslátt, þegar hann kom
til foreldra sinna sem þó brostu hlýlega
við honum án þess að hafa hugmynd
um erindi sonar síns.
V. Kap.
Ronald Farl var eins hugrakkur og
nokkur maður sem rekið hefur jafn von-
laust erindi.
’Utanað kemur þú enn Ronald,’ sagði
móðír hans brosandi. ’Sir Laurence bað
að heilsa þér. Skógurinn hefur eitthvert
töfravald yfir þér,’
Ronald kysti móður sína og sagði:
’Mig langar til að segja ykkur foreldr-
um mínum frá nokkru ef þið viljiðgjöra
svo vel og hlusta á mig; og það er, aðég
elska stúlku og bið um samþykki ykk-
ar til að giftast henni.’
Ronaid horfði á föður sinn og beið
svars. Lávarðurinn leit upp forviða, og
spurði ’Hvaða stúlku?’
’Dora Thorne:’ svaraði Ronald.
’Hver er þessi Dora?’
’Dóttir skógvarðarins faðir.’
Það lá við sjálft að Ronald misti hug—
rekki sitt þegar faðir hans skelli hló í
stað svars; hann hafði búizt við átölum,
öllu nema þessu.
‘Þér getur ekki verið alvara Ronald’
sagði móðir hans brosandi.
‘Mér er svo mikil alvara að ég vil
heldur missa alt sem ég á og jafnvel líf-
ið sjálft en hana;’ svaraði Ronald.
Lávarðurinn hætti nú að hlægja og
horfði á hið alvarlega andlit sonar síns.
‘Nei’ sagði hann. ,þú atlast þó aldrei
tilað móðir þín taki dóttur vinnumans
míns sér í dóttur stað, spaug þitt á hér
illa við Ronald;’ sagði Lávarðurinn.
‘Það er ekki spaug, Earl ættin gjörir
ekki að gamni sínu í þessháttar efnum,
ég hef heitið Dora Thorne eiginorði, og
með ykkar leifi atla ég að halda það
heit;’ svaraði Ronald.
‘Fyrst ert þú of ungur til að giftast,
svo þó þú i efðir valið þér greifadóttur
hefði ég samt verið því mótfallinn;’ svar-
aði Lávarðurinn æfareiður.
Móðir hans lagði höndina á öxl sonar
síns og sagði blíðlega, ‘kæri Ronald, þú
ert ekki með öllu ráði; hver er þessi
Dora Thorne?’ og er hún sá tár koma
i augu hans, bætti hún við. Hvar hefur
þú kynst henni? Hvernig litur hún út?
Og hver er hún?’
‘Ó hún er yndisleg,’ svaraði Rcnald;
ég ®r viss um að þú elskar hana eins-
°8 ég þegar þú sérð hana; ég mætti
henni í garðinum fyrirnokkru síðan og
heffundið hana þará hverjum degisíð-
an.’Foreldrar hans urðuforviða.
‘Hversvegna sagðir þú okkur ekki frá
þvf strax?’ spurði Láv. í giemjuróm.
‘Við vorum trúlofuð áður en þið kom-
uð heim, og ég fc ef beðið eftir tækifæri
«1 að segju ykknr frá því.’
‘Svo þú hefur verið þar á hverjum
degi?’ spurði móðir hans.
‘Já, mér fanst ég ekki geta notið birtu
sólaricnar án hennar.’
‘Veit nokkur um þessa heimsku?’
Spurði lávarðurinn hastur.
‘Nei, ég myndi engum segja það á und
an þér’ svaraði Ronald.
Þau voru orðlaus og ráðalaus, þeim
þótti vænt um drenglyndi hans og
hreinskilni, en sárnaði bráðræði hans
og barnaskapur. þau vissu líka vel að
margir drengir hefðu leynt foreldra
sína þess eins lengi 0g þeir hefðu getað.
‘Segðu okkur sögu þina Ronald;’
Og svo sagði Ronald söguna eins og
hún gekk, alt um bókaiesturinn, blóm-
in, náttúruna, burtför sina, og síðast
trúlofun þeirra, sagan var svo einföld
og barnaleg að þau gátu ekki stilt sig
um að brosa. Lávarðurinn klappaði á
öxl sonar síns og sagði hlýlega.
‘Ronald, hér getur okkur ekki komið
saman, en ég met hreinskilni þiua og
fyrirgef þér hennar vegna, en svo sérðu
þessa Dora aldrei framar. Við getum
talað betur um þetta seinna.’
Þegar sonur þeirra var farinn, litu þau
hjón hvort á annað. ‘Ó Rubert, hvað
hann erhugstór og drengilegur, hann er
svo stoltur af þessari heimskn. Það
verður ervitt að sansa hann.’
‘Og ekki óttast ég það; Valentine
Charteris kemur bráðum og þá gleimist
hin;’ svaraði Lávarðurinn.
‘Það verður ekki gott að beita ofríki
vlð hann. Láttu mig sjá um það, á
morgun skal ég finna skógvörðinn og fá
hjónin til að senda Dora burt; svo siglir