Freyja - 01.11.1898, Blaðsíða 6

0
FRItiYJA, NÓVEMBER 1898.
DORA THORNE
eftir
BERTHA M. CLAY.
fFramhald f< á síðasta númeri)-
Hann horfði eftir henni unz hún hvarf
svo mætti h ann eiuhverju Elmsfólkinu
og spurði það um hana, og ásetti sér að
sjá hana aftur hvað sem það kostaði.
Næsta morgun sá haun þær systur
ganga niður einstigið og ofan að sjó, Lill-
ian lauk við málverk sitt, en Beatrice
söng við og við með hljómþýðri rödd
þessi vísuorð: ,Maðurinu vinnur, konu
sorgar sárin særa jafuan, gröfin þerrar
tárin; farðu heimur harmafulli vel.‘
,Þetta eru átakai leg orð Lillian. þau
eiga svo vel við mig, nema hvaðég hef
aldrei grátið. Hvenær skyldi gröfinlykja
sig yfir vonbrygðir mínar?‘
Þegar Lillian fór heim sat Beatrice
og las sögu um gleðina, ástina og heim-
inn sem hana langaði til aðsjá. ,Skyldi
fólkið þar vera eins gott og göfuat og
íólkið í sögunni minni,1 hugsaði hún.
Á heimleiðinni mætti hún sama ó-
kunna manninum sem varð á vegi
hennar daginn áður. Hann hneigðisig
djúptog bað hana fyrirgefa dyrfsku sína
og spurði almæltra tíðinda. Hvtn svar-
aði fremur stutt; en áður en hún vissi
hvernig það atvikaðist varhann farinn
að segja henni ætisögu sína, hvenær
liann hefði fyrst siglt frá Englandi, og
livert hann liefði farið og hvað hann
hefði séð.
,Nei, hefur þúséð heiminn fyrirhand-
an hafið?' spurði hún frá sér nurnin af
undrun; hún gleymdi að þessi maður
var ókunnugur; gley n.di öllu nema því
að hann gat frætt hana um það sein
hana langaði til að vita.
,.Iá, ég hef séð hann, Ég hef kannað
ókunna stigu, séð fögur lönd og ið breiða
brúsandi haf.‘ Hann tók eftir því að
hún hlustaði næstum áfergislega,og hélt
þ ið góðs vita, hneigði sigþví og gekk
burt. ,Ef við hefðum slíka menn hér þá
væri þó skemtilegra,' hugsaði Beatr ce.
Ekki þorði hún að segja móður sínni
)rá liinum óknnna farmanni.
Tveiindöguin seinua mættust þan aft-
ur, hann hélt áblómi,rétti þaðað henni
og sagði. ,Ég vona að þú fyrirgefir
dyrfsku mína. Þettaer hið fegursta blóm
sem ég hef séð í mörg ár, má ég dyrfast
að bjóða það þeirri fegurstu kouu sem
ég hef á æfi minni séð?‘
Hún tók blómið og roðnaði við; o?
meðan þau gengu samau í fjörnnni, þar
bylgjnrnar brotnuðu, sagði liann benui
nafnsitt, að tiann væri kafte'nn á verzl-
unarskipi, hvar hann hefði ferðast, frá
kóral eyjunum, hinn ógnandi ömæl-
andi hafi, fegurð hins suðræna heims
og frá því hvernig þeir lágu vikum
saman teftir af byrleysi út í regin sævi
hann sagði henni frá þinum uudarlegu
hafbúnm, skepuunum i djúpinu. Bea-
trice varð hugfangin af sögum hans.
Eftir þetta hittust þau á hverjum degi
og gengu fram og aftur í fjörunni, og
altaf hafði hann nógar sögur. Lillian
vissi ekki livað dveldi systur sína, en
það sá hún að útiveran hafði góð áhrif
á hana; því hún var glaðlegri en hún
átti vanda til,
Hugh Fernly unni Beatrice af öllu
hjarta og ásetti sér að vinnaást hennar
hvað sem það kostaði; en lítið varð
honum ágengt; það voru sögurnar en
ekki persóna hans sem drógu hana á
fund hans á hverjnm degi. Smásaman
leiddi hann talið að þeim sjálfum og lét
hana skilja hve mikið hún bæri af öðr-
um konum. Hann tók r.ákvæmlega eft-
ir sérhveiri bieytingu á svip hennar
smáttog smátt nálgaðist hann takmark-
ið; hrósið, auðmýKtin og tilbeiðslan sem
lá svo kænlega falin í hverju orði hans
og atviki, átsig inn í hjarta hennar og
tilfinningar; og sannarlega var henni
vorkun. Engin hafði þannig tilbeðið
hana. Hún þekkti ekki heiminn; og
maðurinn semspilaði svo kæulega á til-
finningar hennar, var svo mikið eldri.
Þaðvar sorgarsaga fráupphafi til enda
Meðan foreldrarnir gleymdu skyldunni
gagnvart börnom sínum, og lifðu sitt á
livornm heimsenda;fann hindraumríka
sál Beatricesvölun og virkileik í sögum
H. Fernlys Hann fræddi hana um svo
margtsem hana langaði að vita, og í
augum hennar varð hann að lokum
frumkvöðull ótal afreksverka. Hann
hafði séð og reynt svo margtsem kring-
umstæðurnar héldu leyndu fyrir lienni
Hann skyldi hana betur en nokkur
annar, og liatði gott lag á aðsækja liana
þeim vopnum sem hún sízt kunni að
verjast. Löksins tók hann aðsegja heuni
írá ást sinni; sem hann bjóst ekki við að
yrði endurgoldin, og þó dreymdi hann
hana á nóttunni og hugsaði um hana á
daginn. O, hann vildi vera hin hamingj-
usama rós sem visnaði á brjósti hennar.
Beatrice lilakkaði til hvers morguns er
færði henni nýjar sögur og nýja ástar
játning, seui Hugh Fernly sífelt tjáði
henni með hinum tijartnæmustu orðum.
Þetta var ástiu sem Dora óttaðist.
Ástin sem skáldin mála svo fagurlega í
sögu leik og ljóði, Eu þegar Beatrice
nokkru seinna sjálf varð snortinn guð-
dómseldi ástarinnar fann hún glöggt
liversu mjög húu liafði misskilið tilfinn-
ingar sínar til þessa manns, En það var
eitthvað svo þægilegt við þessa stolnu
fundi. Hefði tiún aftur á móti umgeng-
ist liann daglega á heimilisínu, mundi
hún skjótt hafa þreyzt af boniim innan
viku. Þannig var það þá, að meðan
sumar fegurðin breyttist í dýrð hausts
ins, myndaðist örlagaþráður sá er lúka
skyldi æfiferli þessarar stoltu gyðju
fegurðarinnar,
XVIII Kap.
Loksins leiðað þeim tíma er H.Fern-
ly yrði að yfirgefa ástmey sína. Hann
spurði sjálfan sig oft að því, hvort hún
ynni sér og hann ásetti sér að vita það.
Það var því einn morgun að hann
hitti hana þar sem hún sat á einstíg-
inu sem lá yfir hinn svo kallaða Engja-
dal. ,En hvað sólin er hátignarlega fög-
ur. Eg sé ekki hvernig blómin blótng-
ast án þín unfrú Earle,1 sagði Hngh.
,Ég er ekki þeirra sól,‘ svaraði hún
brosandi.
,Nei, en þú ert mín sól,‘ sagði hann,
kraup svo niður, greip hönd hennar, og
í þeim stellingum gjörði hann benni
ástarjátning sína á þann vanalega hátt,
að án hennargæti hann ekki lifað; hann
skyldi gjöra hana farsæla, Ef hún lofað.
ist sér, skyldi hann sigla með hana til
hinna broshýru suðrænu landa þegar
hann kæmi heim úr leiðangrinum.
Það vitr undnr skeintilegt að hlnsta
á slík Irforð, slíka tilbeyðslu. Beatrice
varð starsýnt á hið föla andlit elsklinga
síns svo fullt af tilfinningum, ng ntn
leið og hann kysti hönd heunar hrundu
brenuheit tár niðnr á hana.
,Vertu miskunsöm Beatrice og segðu
að þú elskir raig—að ég megi koma aft-
ur og kalla þig mína, Ó, ég elska þig,‘
Hún var ráðalaus. Ástarofsi hans
skelfdí hana. Það var ekki ástin sem
talaði í hjarta Iiennar þetta augnablik,
heldur var það rödd meðaumkunarinn-
ar, þegar hún lagði hvítu, fallegu litlu
höndina á kollinn á elskhuga sínuni og
sagði: ,Þei, þei Hugh, þú hræðir mig.
Ég eiska þig. Sérðu ekki að þú bleytir
hen iina á mér í tárnm þínum?‘
,Ó, nví tilheyrir þú mér—mér einum
o? engum öðrum þangað til dauðinn að-
skilur okkur.1
,Þei, Hugh, þettað er óttalegt orð.‘
Nei, h’inn ætlaði aldrei að seaja það
oftar, og þá varð hún róleg. All mn dag-
jnn hlnstaði hún á ástarsælu hans. Sælu
sem hún fann ekki til í öðrcm skilningi
en þeim, að eftir tvö ár frelsaðist, húu
frá þessu tilbreytingarlausa lífi sem
benni var óbærilegt orðið. Hún lilakk-
aði t>l að sjá yndislega heirninn sein
liún las rm í skáldsöguiium, Svo sagði
hún honum frá liinni sorgbítnu alvarlegu
móðursem hvorki vildi hey.a ást eða
giftingu nefnda.
,Þá verður þú að levna hana því
þangaðtil ég kem aftur; því hún neitar
mér valla þegar hún veit hve innilega
ég elska þig, og Beatrice, þó að þessi
dramdláti faðir þinn koini heiin, þá
rruittu samt ekki jileyma mér,‘
.Eggleymiþér ekki ‘ sagði hún, og
henni var alvara. Heimkoma föðnr
liennar var óviss, eri Hngh kæmi aftur
eftir tvö ár og þá yrði hún frjáls,
,Og þó aðalbornir menn tilbiðji fegurð
þína, máttu ekki • leyma mér. Ó, Bea-