Freyja - 01.07.1900, Síða 2

106
FREYJA
Það er líka lítils vert
lftinn þótt þú verða kunnir,
jnóti allri uppskerunni,
þegar verk þitt vel cr gcrt.
Grát ei tíð seni gengin er,
gleði’ og trausti vinn þú meður —
stuttir dagar, stopultveður
hindra nóg og liamla þér;
Upp mcð hug og hjarta manns,
—liirð ei hvort það nokkur lofar—
smjaðri og lasti lýðsins ofar,
lcyta sj&lfur sannleikans.
Stephan G. Stephansson.
VEEKALOK
[1883.]
Er sólskins hlíðar sveipast aftan
skugga
um sumar kvöld,
og máninn hengir h&tt í greinar
trjánna
sinn hálfa skjöld,
er kvöldkul andsvalt aftur kæla
tekur
mitt enni heitt,
og eftir dagsverk næturfriði fagnar
mitt fjörið þreytt.
Og út’ í fjarlægð hringja bjölluhljóð-
in
nú hægt, nú snöggt,
og fugla kliður ómar mér við eyra
svo angur-klökkt.
og golan virðist tæpa’ á hálfri hend-
ing
er hæst ’ún hvfn,
og hlátur barna’ er leika sér við
lækinn,
berst ljúft til mín.
Og eins og tungiskinsblettir akrar
blika
við bláa grund,
og ljósgrá móða lága bakka fyllir
við lægð og sund,
en neðst í austri giltar stjörnur
glitra
í gegnum skóg,
þá sit ög úti undir húsagafii
f aftan ró.
Því hjarta mitt er fullt af hvíld og
fögnuði,
af frið mín s&l,
þá finnst mér aðeins ástir, blíða, feg-
urð
sé alheims mál,
að allir hlutir biðji bæhum mfnum
og blessi mig,
við dýpstrar gœzku hjartað allur
heimur
að hvíli sig.
Og þegar svo er allur dagur úti,
og uppgjörð skil,
og hvað sem kaupið veröld kann að
virða,
sem vann ég til,
þá vil ég svona ávíla mig, og kveða
eins klökkan brag,
og rétta heimi sættarhönd um síðir,
við sólarlag.
Stephan G. Stephansson.
AUÐNULEYSINGINN.
Ég reyndi í æsku sem drengur með
dáð
að drffa mig yfir ið hrjóstuga láð;