Freyja - 01.07.1900, Qupperneq 16

120
FREYJA
þá ef þeir gjörðu minnstu tilraun til að strjúka,svo kom undii'herforing-
inn með Clöru og hinir allir á eftir.
Af samtali herinamianna réði Robert að þeir hefðu verið að leita
sér fanga. Lítið oða ekki hafði snjóað frá því nóttina áður, svo hann sá
slóð eftir gangandi manneskju, sem víða hafði sokkið á kaf í ófærðina
og stundum orðið að leggjast niður í snjóinn af þreytu. Hann vissi að
slóðin var eftir systur sína, og nú var hún flutt nauðug til baka. Hefði
hann verið einn, þá mundi hann hafa grátið, en í viðurvist fjandmanna
sinna, andvapaði hann einungis.
Þeir komu til Brunswick nálægt kl. 10 um morguninn. Annaryfir-
maðurinn vildi fara með fangana til gen. Iiowe. ,,Það dugarekki. Fáum
við nafnbót fyrir verkið, verður það gegnum foringja okkar,“ sagði for-
inginn. Svo þeir héldu að laglegu íveruhúsi, sem col. Lyndarm lmfði
rcntað, og Nancey Reed var ráðskona lians, þaðan flúði Clara. Foring-
inn þekkti vel hússbónda sinn, því hann hafði oft áður orðið að hjálpa
honum t ástamálum hans.
Col. Lyndarm sat í prívatstofu sinni og var í illu skapi. Hann var
hár maður, bjartur á hörund, vel vaxinn og fríður sýnum með móbrún
augu sem upphaflega liöfðu verið yiulislega fögur, en ólifnaður og drykk-
juskapur höfðu sett á þau stimpil sinn sem hlaut að vekja viðbjóð hjá
hverjum siðsömum manni og ótta hvorrar heiðarlegrar konn. Hann var
á að gizka 35 ára gamall.
A borðinu hjá honum lágu skjöl nokkur, eitt var listi yflr vörur er
senda átti til herbúðanna. Ilann leit sem snöggvast á listann, henti hon-
um frá sér, stökk upp og tók að ganga um gólf, en í því var barið. „Kom
inn;“ kallaði hann. ,,Svo það crt þú, livað hattð þið fundið'?“ bætti hann
við er hann sá undirherforingjann, því það var hann sem kom inn.
„Já, það er ég, og við liöfum fundið liey, korn ogsvínakjöt.“
„Gott! Iivar er það/“ „Það næsta hjá Bonham krossgötunum, ogsvo
fjórar mílur norðar.“ „Jæja, segðu mála-stjóranum frá því og sjáðu um
að liann nái því og sendi það tafarlaust til herbúðanna, og farðu nú!“
„Yið fundum fleira, herra.“ „Hvað át.tu við/“ „Eg á við að við,
fundum fallega stúlku.“ „Ha! fallega stúlku! Funduðþið fallega stúlku?“
„Já,við fundum og komum með strokukonuna,ungfrú Clöru Pemberton.“
„Þú gjörðir það?“ „Já herra minn.“ „Hvar fannstu hana?“ Herforinginn
sagði sem var um það. ,,Svo hún er hér heil á hútt?“ „Já. En það er ei
allt búið enn. Vissir þú að Clara átti bróður?“ Já,og ráðskonan segirað
hann sé kafteinn á ræningja skipi í liði uppreistarmanna.“ „Rétt — og
við höfum tekið hana fastann.“ „Tekið Robert Pemberton?“ „Já, og við
höfum náð meiru.“ ,,Náð meiru! Ekki þó öllum uppreistar hernum?'
„Nei, ekki alveg. En við náðum manni sem uppreistarmönnum þykir
vænt um. Manstu eftir þrælnum sem sveik okkur í Priuceton og var
nærri búinn að handtaka Cornwallis," (Framh. næst.)