Freyja - 01.07.1900, Síða 17

FREYJA
121
2,
)Éll^
Barnakró.
DRENGURINN Olí FROSEURINN
Börnin mín góð: Engin sæla er
blessunarríkari en sú, seni sprettur
af meðvitundinni um að gleðja og
farsæla aðra. Hversu miklu minna
af sorg og gremju, liatri og eymd
væri ekki í heiminum væru allir
búnir að læra þetta eina boðorð:
„Það sem þér viljið að inennirnir
gjöri yður, það eigið þér líka þeiin
að gjöra.“ Læra það, ekki semaðra
þulu, heldur læra það til að láta
stjórnast af því. Vér þurfum öll að
læra það; Sérstaklega þér, börnin
mín. Því það á að stimpla viðskifta-
lif yðar í öllum hlutum stórum og
smáum. Því þér, sem í dag leikið
barnaleiki yðar, takið innan
skamms við tafiinu af hinum eldri.
Hinu mikla tafii, þar sem tefit er um
líf og réttiudi heilla þjóða, ekki síð-
ur en einstaklingauna. Og þá munu
áhrif yðar í því,bera keim af breytn-
inni hvort við annað meðan þér er-
uð lítil. 0g ekki einasta það, lieldur
meðferð yðar á þeim skepnum og
kvikindum sem eru á yðar valdi.
Því þótt þær ekki gráti eða biðji sér
vægðar, finna þær til engu að síður.
og það er eins rangt að fara illa með
þær fyrir því.
Sagan sem ég ætla að segja yð-
ur, er ofur stutt, en hún hefur sína
sérstöku þýðingu.
Ég var á gangi seint um kvöld.
álengdar sá ég hóp af drengjum, er
stóðu þótt saman, eins og þeir væru
að skoða eitthvað. Þegar ég kom nær
sá ég að einn var að gráta, hann
hafði dregið sig út úr hópnum.
i,Hvað gengur að þér drengur
minn?“ spurði ög.
„0, ég kenni svo í brjóst um hann.
Stóru augun hans báðu mig um hjálp
en ég gat ekkert, þeir vildu ekki
sleppa honum,“ sagði drengurinn og
grét sáran.
„Um hvern ertu að tala?“ spurði
ég- ,
„0! þeir eru mcð hann. Þeir cru
að reita hann í sundur, litla frosk-
inn minn,“ hljóðaði hann.
Eg flýtti mör þangað sein drcng-
irnir stóðu, og sá að þeir voru með
lifandi frosk og voru að slíta liann í
sundur lið fyrir lið. Hendurnar voru
af í olnbogabótunum og fæturnir í
hnjáliðunum (því limir frosksinseru
líkir útiimum mannsins]. Svohéklu
tveir á lionum, sinn í hvort læri og
ætluðu að rífa hann að endilöngu.
Þeir flýttu sér ekkert að þvi, en smá
teygðu á. Ég kom rétt í tíma til að
hindra það, og tók vesalinginn af
þeim, svo að hann mættí þó deyja í
friði, því hann var of langt leiddur
til þess að hægt væri að ííjálpa hon-
um ft annan hátt. Svo rívndi ég að
sýna þessum hugsunarlausu ung-
lingum hvað illt verk þeir hefðu
unnið, og hafði ]pf'j ánægju að sjá þá
gráta beiskunv yðrunartárum.
Litli góði drengurinn tók við ves-
alings frosknunf og strauk skorpna
harða bakið hans og horfði grátandi
í augun hans. Og það var eins og