Freyja - 01.08.1900, Qupperneq 14

138
FHEYJA
augum heiðarlegi'a manna.“ „Þú kennir mér laglega lexíu. En þú ert
mér heilögaf því ég' elska þig. Skilurðu nú?“ „Jú, ég skil, t)g treysti ást
þinni álíka og ljónsins á lambinu, sem það hefur dregið í bæli sitt.“ ,,Þú
ert berorð ungfrú góð.“ „Já, því ög vil að þú skil.jir migsem allra fyrst.“
„En ef ög vil ekki ski)ja?“ „Þá hef ég sagt yður álit mitt á yður.“ Það
var auðsöð að hann fann bituriega til fyrirlitningarinnar sem lá í orð
um hennar og að hann reirldist. Þó sat hann á sér og sagði nokkurnveg-
inn rólega: „Það er þýðingarlaust að jafnkíta svona. Þú veizt að ég elska
þig, og vil um fram allt eiga þig, og að ög get veitt þör allt sem þú ósk-
ar eftir. “ „Col. Lyndarm, þör misbjóðið mér með þessu tilboði. Skkert.
nánara samband getur orðið milli okkar en nú er. Eg vona þör skiljið
mig.“ „Eg mundi gjöra það etög væri okkisannfærður um að þör breytc-
uð þessari skoðun.“ „Eg breyta skoðun minni-------“ „Eg vil giftast yð-.
ur. Er nokkuð óheiðarlegt við það?“ „Svo þör ætlið virki'iega að giftast
mór,“ sagði Clara með áherzlu og horfði á hann fast og aivarlega ,,Já,
sannariega.11 „En ög vil yður ekki.“ „Þör vifjið ekki'-“ ,,Nei!“ „Hæg-
an hségan ungfrú. Er yður annt um líf bróður yðar?“ Qlara hrökk við,
hún vissi strax livað þrællinn fór. Þó lierti hún upp hugann og sagði
alvarlega: „Já, við elskum hvort annað.“ „Setjum þá svo að það stæði
í þínu valdi að frelsa hann,“ sagði hann og kastaði til hennar þýðingar,
fulln augnaráði. „Guð gæti að svo væri, ög vildi devja fvrir hann.“
„Meinarðu þnð virkilega?" ,,Já.“ „Þá er auðvelt að frelsa hann. Gifztu
mör, og ög skal gjöra það.“ „Hatið þör valdtil þess “ „Auðvitað." , ,Ég
er hrædd um að þér segið mör ekki satt.“ „Haldið þöraðég mundi segja
yður ósatt?“ „Ég- er hrædd um það.“ „Nei min góða. Eg get frelsað
hann. og þó hefur hann verið dæmdur til að hengjast." „Tilað hengjast“
endurtók Glara ótttaslegin. „Eg bjóst annars við þvi,“ bætti hún við,
„Á þriðja degi fyrir hádegi verða þeir hengdir, en ég get frclsað ann-
ann.“ „Ó! þeir skulu ekki myrða hann þannig,“ hrópaði Clara. „Hægan
hægan. Samkvæmt herlögum þjóðanna verðskuldar hann að deyja. En
eins og ég sagði, get ög frelsað hann.“ „Viltu þi gjöraþað.“ „Já, ef þú
vilt verða mín með sái og líkama?“ „Þör þekkiðekki sanna ást ef þör
lialdið að ameríkönsk stúlka taki siiku tilboði. Nei, þúsundsinnum betra
að bróðir minn deyi, en lifi til að sjá systur sína smánaða. Ég vildi
heldur.myrða hann sjáif, en færa honum slíka frogn.“ Hinn óskamm-
feilni níðingur skammaðist sín fyrir ósvífnina, en það varði ekki nema
skamma stund. Svo sagði hann með uppgerðar bros á vörunum; ,,Hvi
vilt þú leggja rangar meiningar í tilboð mitt? Eg vil giftast þér, það er
engin smán. „En þú ætlar ekki að giftast mör.“ „Jú, svo sannarlega sem
guð er tii.“ „Og gefa Robert fjör og frelsi þegar við erum gift?“ „Já, ég
sver það.“ Clara horfði á hann meðviðbjóð og fyrirlitning, dróbréfið úr
banni sfnum og sagði háðslega: „CoL Lyndarm. þör hafið gefið mértvö