Freyja - 01.02.1901, Síða 8

8
FREYJA
lyndi veiðimaðurinn hló og- kailaði
hann „litla drenginn sinn með konu-
hjartað.u „En þú mátt hafa hann á
meðan honum er að batna, en svo
ináttu til með að sleppa honam, því
ég vil ekki ala þjóf upp á meðal vor
til að spilla friði.“ Waukewi lofaði
að gjöra eins og honum var boðið.
Svo leið heill mánuður, eða, eins
og Indtánarnir segja, heilt „tungl,“
er vængur arnarins var alheill
orðinn. Waukewi færði honum fæðu
og sá uin að enginn gjörði honum
mein, og vinátta þeirra óx með degi
liverjum.
Loks kom þó sá tími að fanginn
yrði að fara. Waukewi bar hann út
á skóg, langt frá býlum Indíánanna
svo hann yrði ekki skotinn af Indt-
ánunum þá er hann flýi á braut. Þeg-
ar Waukewi sleppti erninum, flaug
hann i stórum sveiflum hátt upp í
loftið til að reyna afl sitt og njóta
frelsisins. En þegar að drengurinn
lagði af stdð heimleiðis, sveiflaði
örninn sér niður, og allan daginn
elti örninn lífgjafa sinn, og vildi
með engu móti við hann skilja.
Loks skreið drengurinn inn í trö,
sem var holt innan og faldist þar,
leitaði hans lengi, en fiaug svo
seint og sorglega í burtu.
Sumarið leið, og veturinn næsti á
eftir. En er vorið kom, ísana leysti
af ám og vötnum, og fiskarnir fylltu
þau, fór Waukewi ásamt ungum og
gömium Indíánum, konum og körl-
um út, sumir til að skjóta fugla, og
aðrir til að veiða fisk, það var svo
ánægjulegt eftir vetur kyrseturnar
að leika sör og baða sig í sólskin-
inu. Nú var heldurekki annað gjört
en veiða og skcmmta sér. Það var
svo gott að fá nýjan silung að borða
eftir harð-þurkaða kjötið og Indíána
maísinn sein það liafði eingöngu til
matar allann liðlangann veturinn.
Skammt frá þorpi Indíánanna var
á, ákaflega mikil, og S henni foss,
sem hét Apahoque. Áin var full af
silungi, en h\crgi var þó eins krökt
af lionum, eins og á milli flúðanna
fyrir ofan fossinn. Silunginn veiddu
Indíánarnir með löngum stöngumer
höfðu odd eðaöngul á öðrum endan-
um. En fáir voru þeir ofuj'hugar er
þyrðu að veiða á milli flúðanna fyr-
ir ofan fossinn, því færi báturinn
einu feti of langt, þreif straumkast-
ið hann með því heljar aíli sem eng-
inn mannlegur kraftur gat við ráðið
og þeytti honum niður í gljúfrin
fram af hengifluginu.
Einn yndis-fagran apríl-morgun
setti Waukewi út barkarbát sinn,
sem var ósköp lítill, og Indíánar
nefna „canoo“ hér- um bil hálfa
mílu fyrir ofan Apahoque fossinn og
flaut niður eftir ánni. Hann hafði
langa veiðistöng í hendinni, og
veiddi Mlung á milli flúðanna fyrir
ofan fossinn. Ilann einn af öllum
jafnöldrum sínum vogaði að veiða á
þessum stað, en hann hafði leikið
það svo oft að liann gleymdi hætt-
unni sem þvi var samfara. Allt var
fullt af silungi, stórum og feitum,
svo Waukewi stakk á báðar hendur.
Allt í einu leit liann upp, greip ár-
ina tveim höndum og reyndi af alefli
að snúa aftur. Báturinn titraði við
átakið, stanzaði augnablik og þuml-
ungaðist svo hægt og hægt upp eftir
(Framhald á 17. bls.)